не багато знае радкоў такий високай адухоўленасці и любові.
Істотним було адкрицце Мастацкай роли вобразе Прахора ў абвастренні канфлікту - гета ен склікае на бурліви сход, вецер на вуліци рові на яго Грудзь ризмани, трагічна прадвяшчаючи далейши шпаркі біг Падзу у бік развязкі: аришт кіраўніка нарачанскага виступах рибакоў Гришкі и Прахора, смяротна параненага падчас уцекаў, затим псіхалагічна-узрушальная карціна гібелі Прахора ў хвалять Нарачи - усьо гета випісана на проста падзейна, а сімвалічна, з роздум аб прицягальна-пагрознай сіле азернай стихіі, што, паглинаючи героя, філасафічна ўвасабляе тривожни кругаварот жицця и нябиту, Зямля продкаў, характар ??народу.
У жанравим Сенсит «Нарач» уяўляе досиць унікальни мастацкі арганізм, Які спалучае ў сабе на раўназначних Аснова вки розния родавия пачаткі літаратури: падзейна-сюжетни, драматични, лірични, узнятия на ўзровень сапраўднай епічнасці. Уражвае сужицце напеваў, маналогаў, драматичних сцен и диялогаў, пейзажних карцін, припевак, плачаў - усьо гета Живе сваім паўнакроўним жиццем, у буянства інтанаций, ритмаў, гукаў, метрикі, яднаецца ў адзіни арганізм адним светаадчуваннем творчай асобі, яго ліричнай присутнасцю ў шкірним епізодзе , тимі пульсаваннямі пачуццяў, што паўтара гади трималі Паета ў високім ТВОРЧА гаренні.
Епічни Талент М. Танка працягваў свае шматграннае раскрицце и ў паемах «Сказ пра Вяля (1937) і» Каліноўскі (1938). ЕПАС народнаго змагання тут висвечваўся ў нових праекциях, ужо билінна-гістаричних. У задумом твора пра непамернага Волат Вяля, Які павеў мужицкія раці супроць криўдзіцеляў, уваходзіла сутикненне НЕ толькі з ІМІ, альо и з хітрай «стратегіяй підкупу, абяцанак, карацу - випрабаванне на» прадмет « здради, Бадай, самаго каварнага з випрабаванняў, што здаўна мляво да расчаплення адзінства народу и страти згуртаванасці. Праблєми, заўважим, надзвичай актуальна-балючая ў заходнебеларускім руху. Барадатия пасли пекло князя прийшлі да Вяля са шчодримі дарамі. Вяль адразу ж ацаніў усю небяспеку такахе »данайскіх« дароў. Іх адпречвае »криўда ў курганах, што прарастае ў сенняшні дзень, у наступнасць« будуць ваши дзеці араць бяду з пракляццем на шкурах! » [4, с.150]. Спакуса зрабіла палі, ваяцкі дух апаў. Билінни волат, висачани ворагам, загінуў пад навалай падпілаваних сосен. Аўтара твора, думаецца, хвалявала НЕ столькі праблєми" важака и маси, колькі павучальнасць урокаў сучаснага змагання.
Паема «Каліноўскі канкретизавала и развівала далей тия ідеі, якімі ў балючим Роздуми жиў Пает. Постаць Каліноўскага прийшла з блізкіх па духу нациянальна-визваленчих етапаў гісториі и стала легендай ахвярнага змагання. Тое, што вибар постаці биў падказани ідеалагічнимі патребамі падполля (адзін з кіраўнікоў, прислани з БССР функциянер М. Дворнікаў, ставіу задачу: пацікавіцца Каліноўскім бліжей і »адбіць яго ў хадекаў, якія рабілі яго« святим) гаварим и сапраўди аб патребе разабрацца и сродкамі мастацкага асенсавання адказаць: чий ен, Каліноўскі, у імя чаго була яго вялікая праворуч? ТВОРЧА сумленнасць Паета НЕ дазваляла перакосаў. Логіка вобразаў даводзіла: гета герой усебеларускі і »адбіваць яго ў шчирих заступнікаў беларускасці НЕ крейди Сенсит. Аднако для Танка, як и для Таўлая, Машаро, якія прайшлі праз тую ж змрочную цитадель Лукішак, што и Каліноўскі, постаць гетага героя крейди асаблівую прицягальнасць. Чи не дзіва, што яни таксамо краналіся яго ас...
