рцінах, диванія увасобленае хараство становіцца прадметам Гандль, бяздумнай камерциі (»Я гляджу на дивает).
Широкий вядомасць М. Танка як пісняра Нарачи прийшла да яго дзякуючи слиннай паеме пра барацьбу нарачанскіх рибакоў («Нарач, 1935-1937). »Нарач« пача ўсведамляцца як сімвалічнае ўвасабленне Беларусі. Азерни кут з яго шматстройним биццем узняти биў на вишиню ўсебеларускай значнасці, як и коласаўскі Неман з »Нова зямлі. З явіўся вартасна епічни працяг Коласа. У нарачанскім рибалці биў узбагачана адкрити менавіта тип білоруса (Таццяна, Симон, Прахор, Гришка). ЦІ думаў Пает, вирваўшися напяредадні 1935 з Лукішак, па дарозе дамоў, ідучи напрасткі па ледзяним абсягу, што Нарач неўзабаве разбушавана ўскалихнецца и таборі яго вялі?? Ім ТВОРЧА лісам. На сцяне адной з рибацкіх хат, як пригадвае Танк, убачиў ен загад аб забароне лавіць у Нарачи и інших Азері рибу. Пра бунт нарачанскіх рибакоў пачаў спачатку зараджацца верш, ди ен нястримна разрастаўся пад пяром у буйні твор - пра Змаганні «за свае права на гетую Зямля, на якой жил и злажилі свае косці іх дзяди и прадзеди. . I далей у признанні Паета, магчима, найгалоўнае: »Глибока пад шеримі сцягамі и потнимі кашулямі схвалює душа народу, а ў саснових нетрах - непаўторнае хараство наших Азер [16, с.255]. Менавіта тут - першазадача, што наддають яго епічнай задума ўсебеларускую значнасць: приадкриць таямніци Глибока схаванай души народу и хараство роднай зямлі. Яшче ніколі з такою любасцю и ўзнесласцю М. танки не аддаваўся тваренню малюнкаў роднай природи - з усплескам крутих беласнежних хвалять, з журботним задуменнем навіслих зялених шатаў, з залацістим роєм зор у тонях. Живапіс няредка - на ўзроўні пендзля Коласа. Есць агульнасць зиходнага моманту ліризациі: за астрожния мури да іх, Танка и Коласа, гетак жа роздумна-балюча приходзілі родния краявіди, спараджаючи іх псіхалагічную, Глибока мативаваную дасведчанасць. Тонкасць ліричних усприняццяў акаляючага хараства Цесна пераплятаецца з суровасцю Падзу, становіцца як би іх природним резанатарам.
ЕПАС - гета заўседи світло народнаго жицця. Гераічни ЕПАС схоплівае жицце у Вишейш праявах и момантах гістаричнага дзеяння. Пригадаем толью адзін з такіх момантаў, што ўздимае падзеі да кульмінациі: гета супольни вихад жихароў навакольних Весак на лоўлю риби, дакладней - напружанае чаканне такогого вихаду, калі адзін нарачанскі «бераг» да болю ў вачах углядаецца ў «бераг» супрацьлегли - ЦІ вийдуць сумесна? Віли, пешні, далоні каля вачей замерлі І, нарешце, як" радасна бліснулі вочи! Альо тут важлива яшче надаць уздимна-трапяткую адухоўленасць широкай карціне. У критим и сакрет епічнай паетизациі, што тут, знутри, усхвалявана прамаўляе сама асобі Паета. На стику двох пачаткаў - епічнага и ліричнага - нараджаюцца строфи, што дасягаюць Лепша узораў класіка. Як захапленне відовішчам супольнага виступах землякоў, як париў и яго, паетавай радасці, на ўсе грудзі видихнути лірични напеў-маналог:
Люблю твае, Нарач, затокі и Тоні,
Як вецер густия тумани развесіць!
ЦІ сніжна піна на хвалять зазвоніць.
Цалуючи Зазори, калишучи місяць [4, с. 194].
Нам гетия чистия, адухоўления радкі приходзяць на Вусни так, як и радкі Коласа «Мій рідний кут, як ти мені міли!.» [17, с.3] або К. Буйлов -" Люблю мій край, старонку гету. [18, с.45]. Беларуская паезія...
