я кожнаму, Надав НЕ НАДТО адукаванаму Чалавек. Верш ніби просіцца стації песняй, бо визначаецца поСћнагалоссем, нідзе няма збегу зичних, якія б перашкаджалі го-Ласу. ІнструментоСћка на о-е-а-о-а витримана пекло пачатку да канца. p align="justify"> Музична афарбоСћка, зліваючися з Сенсит радкоСћ, Надал вершу нейкі світлі сум (В«печаль моя світлаВ», як у Пушкіна). ЗдзіСћляе незвичайна прості Сенсит верша. ЄП, лірични герой, спаткаСћся з Їй, Якраз у тієї годину, калі В«Зорка ВенераВ» - Зорка Кахане «ўзишла над зямляВ». Кахане Яго да Яе и пачинаецца з гетага годині, и іх САЮЗ ніби бласлаСћляюць нябеси. Настала година розлучимося, нічога перамяніць Нельга. Ен будз дзівіцца Сћ В«далекім краюВ» на Зорка и Яе заклікае да гетага: В«Каб хоць на МІГ уваскресла КаханеВ». p align="justify"> Верша ніби ахінути велюмам таямнічасці. Хто Ен, хто Яна, ми не відаємо. Альо так и патребна Сћ рамансе, легкім, ажурним паетич-ним збудаванні, поСћним сугалосся и музикі. p align="justify"> Треба сказаць, што В«РамансуВ», присвечанаму Ані Какуевай, перашкаджае адна акалічнасць. В«Буду Сћ далекім краю я нудзіцца, У серци любоСћ затаіСћши палю ...В» - гетия радкі ніби гавораць аб критим, што лірични герой пакідае Кахане, ад'язджае пекло яе. Альо радкі можна прачитаць інакш. ПабиваСћши на радзіме, у Беларусі, падихаСћши яе паветрам, пахадзіСћши па яе зямлі, палях, лясах, месца, дзе Живе лірични герой, ен можа назваць В«далекім краємВ». p align="justify"> Пачинаючи з наведвання Беларусі, Багдановіч усьо часцей стварае шедеСћри. Дерло шедеСћрам биСћ В«РамансВ». Другім - верш В«Слуцкія ткачихіВ». Слуцкія Паяса Пает упершиню СћбачиСћ у музеі Івана Луцкевіча. I як би наступіла паетичнае азаренне. Калі тут, на зямлі Беларусі, людзі здольни ствариць таке хараство, то гета край видатни и таленавіти. Пает ведаСћ: Паяса ткалі пераважна мужчини, дзеля гетага некатора з іх пасилалі вучицца рамяству Сћ Персію. Альо ен дзеля паетичнай ісціни, якаючи брили за реальни факт, ігааруе гетую акалічнасць. p align="justify"> У вершили В«Слуцкія ткачихіВ» Багдановіч, як у некатора па-пяредніх, паСћстае Сћ абліччи Паета-демакрата, Які спачувае пра-цоСћнаму народу, яго нягодам, незайздроснаму лісі и Сћ тієї жа годину лічиць народ носьбітам и стваральнікам усяго пригожага и вартаснага на зямлі.
ЗноСћ дзіСћни падбор гукаСћ и фарбаСћ. Такі світлі, можна Надав сказаць, В«святіВ» верш можа напісаць толькі геніяльная рука. Ніводнай лішняй деталі, ніводнага випадковага слова, якое б НЕ працавала на ідею верша. А ідея - пригажосць, вабнасць, воблік роднага краю - лепшага за Які няма на Свеце. Хоць людзі-краю не гаспадари свойого лісі, а найміти, приганятия. p align="justify"> Ад рідних ніСћ, пекло роднаВ хати У панскі двір дзеля краси Яни, бяздояьния, узяти Ткаць залатия Паяса.
Альо Надав у паднявольним жицці есць светлия імгненні и хвіліни. Бо заСћседи було сонца, неба, каласілася збожжа, а Сћ ім Міла сінелі васількі. p align="...
