о яни - не просто елементи ліричних замалёвак, а ўнутрана блізкія істоти, прилучания да лёсу Паета и зямлі Бєлай Русь Гетия Білої птушкі - сімвали Давер паміж чалавекам и живой природай: «Дзе Самотня білі Бусел//думу думає аб вічним» ( «Я приеду, я вярнуся ...») [8, с. 35]; «Зараза лебедзь сами білі//Та маёй пливу рукі» («Старавери») [8, с. 28]. Бели колер виступає як увасабленне ўнікальнага, безабароннага ў навакольнай природзе.
Сваім бляскам серабристи колер нагадвае білі. У паетичних малюнках А. Пісьмянкова гети колер прикметни, адигривае важливу естетичную ролю. Серабро ен найчасцей викаристоўвае для замалёвак восені и зіми. Лаканічнимі, адточанимі фразамі (адзін ЦІ дві радкі) ен ствараў колеравия вобразе - маляўнічия, метафаричния: «крохкі сяребрани ріг» («Малюнак») [8, с. 69]; «У сребри наплаканих лужин//Мерзнуць азяблия зоркі» («Чаканае ціхае свята ...») [8, с. 142]; «Над сребрам восеньскай трави,//Над стину шерай голи пожні//гуляти вецер нажави ...» («Над сребрам восеньскай трави ...») [8, с. 65]. Серабристи колер таксамо захапляе сваім зіхценнем, зімовай чисцінёй. Ен з'яўляецца виразнікам аўтарскай думкі пра цудоўнае пераўтваренне речаіснасці, пра тую хвіліну, калі заззяе сваім святлом краса:
Залатая мяцеліца
Зноў сяребранай зменіцца.
Можа, усьо, што засмечана,
Заіскрицца,
Засвеціцца.
(«Надзея») [8, с. 91].
Динаміка Белага відтінку прасочваецца праз усю творчасць А. Пісьмянкова. Разам з критим у яго паетичним Свецє з цягам годині ўзнікла колеравая бінарная апазіция «Бела-Чорнай». Гетая кантрастнасць з'явілася ў виніку зведанага ў жицці, якое, апрача іншага, принесла сумния дні. На змена каляровим снам прийшлі чорна-Білої: «Зноў ў сон мій чорна-білі ...» («Сустреча з самім сабою») [8, с. 63]. Настальгія па білим, чистим, світлим пранікае ў аптимістичнае светаадчуванне Паета и пачинае гучаць у яго вершаваних Радка дисанансам. Бела и Чорнай - дзве розния часткі жицця, як дзяцінства и сталасць, дзень и ноч:
.. .Бо я па чистим и па білим
Ужо даўно засумаваў.на шляху, здаецца, простим
Ужо даволі чорних дзён.
(«На Свецє так багата святаў ...») [8, с. 184].
Колеравую карціну Паета карекціравалі жиццё і Час. А. Пісьмянкоў скіраваў свій позірк углиб мінулага и ўбачиў там и гераічнае, и трагічнае. У кантексце гістаричнага зместу верша «Дума Вітаўта», присвяченого Грунвальдскай бітве 1410, колеравая сімволіка витлумачваецца як Змагання смерці и жицця, смерці и Волі: «Чорней криж на білим ді ...//Чи не распяць нас на Крижа!». Ен паказаў бітву наших продкаў за Свабоду роднага краю як спрадвечни антаганізм: змагання святла-Волі и цемри-укрижавання. З'явіўся ў філасофскіх вершити Паета и вобразе гругана - птушкі, распаўсюджанай у фальклори: піснях, Казка, легендах. Праз міфалагізацию, сімвалічнае ўвасабленне гетага вобразе раскриваюцца ўзаемаадносіни людзей, чалавека и годині, жицця и вечнасці. Чорней груган - Птушка цемри, нябиту:
Там двоє да рання
Клянуцца ў каханнні.
Там сміх іх ЛАГОДНА
не відають злосці.
Там шкірних смяротни ім трошкі зайздросціць.
А Чорней груган на пагосце
думаєш: госці.
(«I страшна, и позна ...») [8, с. 153].
Експресія чорнага відтінку ў паезіі А. Пісьмянкова резка ўзмацнілася пасли катастрофи ў Чарнобилі. I гета зразумела: на рідну Зямля абринулася чорная бяда. Світло у адзін момант пазмрачнеў. Пает вострое адчуў трагічни розлом жицця, скрижаванне чорнага и Белага:
За Бесяддзю-ракой
Ірже мій білі кінь.
... Самотня кінь ірже
.........................
Над Чорнай бядой,
Над Горкан вадой.
(«Бели кінь») [8, с. 29].
вобразе Белага каня як увасабленне чистага, незабруджанага світлу ў мінулим адцяняюць епітети з негатиўнай колеравай и сенсавай канатацияй. Магчима, гета сам шпарканогі Пегас кліча Паета на радзіму пабачиць чарнобильскую яву. Бели кінь успримаецца як сімвал Паратунка роднага краю, Які апинуўся ў абладзе Чорнай бяди.
Чорней колер у Рання лірици Паета НЕ травні адмоўнага вияўлення. Гета колер спрадвечнай зямлі: «... Толькі чорна ворива» («Славянскі матиў»). Хоць перадуам ен звязана з адлюстраваннем змяркання и почнемо пари сутак. Аднако ноч НЕ палохае и не адпречвае цемрай, яна - часіна сустреч...
