ли разумець и асенсоўваць з'яв, падзеі, сутнасць мінулага.
У межах аднаго верша можа присутнічаць розное колеравая гамору. Пает узмацняе ефект успримання навакольнай природи з дапамогай спалучення некалькіх колераў: «Сребра зялёнай трави,//думному лясоў пазалота.// Жораў ў небі сівим ... »(« Восеньскі Одум Буслов ... ») [8, с. 127]; «Крони стануць зялёнимі,//Будуць птаство прапетия,//А Пакуль што над кронамі//Ззяе німб фіялетави» («Прадвесне») [8, с. 31]. Колеравия стежки плиг гетим - ніби штрихі пендзля мастак.
Такім чинам, у ліричнай творчасці А. Пісьмянкова ми назіраем целае багацце шматколерних епітетаў и каларистичних метафар, якія разам ствараюць шматаблічную и шматгранную карціну мастацкага світлу Паета. Колерави лейтматиў яго паезіі - білі. Гета колер пригажосці, святла, чисціні, танучи візуальная дамінанта, якаючи виразна розкриває асаблівасці нациянальнай ментальнасці аўтара - сардечнасць, узнёсласць, мяккасць, паетичнасць светаадчування. А. Пісьмянкоў ствариў філасофію святла як аптимістичнай канцепциі бицця. Світлана, сонечнай, прамяністай бачицца яго паезія.
Присутнасць пахаў ў ліричним Свецє А. Пісьмянкова травні асаблівае естетичнае значенне. Ен чуйна, тонка пранікае пачуццём у живую речаіснасць, якаючи дихало сваім Водар, видзяляе духмянасць. Для яго «світло напоўнени вродою» - и гетая краса адчуваецца праз пахі, якія сведчаць пра Буян природи, квітненне жицця. Духмяна пахне ралі, расліни, дождж, сіна, ягади, ябликі ... Гетия пахі знаёмия Паету пекло годині дзяцінства, гадавих народних святий, якія адзначалі на вёсци:
... Аерам пахне
Сёмуха
І ябликамі -
Спас.
Славянскае,
ўрачистае
Ўзнімаецца з глибінь,
Ніби малітва чистая...
(«Вяртанне») [8, с. 187].
Естетичную асалоду, приемнасць виклікаюць у Паета Водар роднай зямлі, свойого вясковага краю, на ўлонні якога и ў адзінстве з якім вияўляецца яго душеўнае жиццё, чалавечая сутнасць:
Антонаўкай,
Сирадоем,
Бульбаю Малад
Пахне крамяни ранак,
I нечим амаль забутим,
Даўнім,
Вясковим,
Падихаў - и ти ўжо ситі,
Духам святим здарово.
За Водар нязводна-рідні
Дзяк табе, Айчине!
О, колькі синоў залітних
Ти, як мяне, лячила...
(«Восени») [8, с. 214].
Пахі незвичайна хвалююць Паета, завалодваюць яго пачуццямі. Уражанняў, навіяних духмянасцю навакольнага світлу, асабліва Летняни природи, надзвичай багата. Перадае ЦІ ўзнаўляе пахі А. Пісьмянкоў ў шматлікіх вершити, причим яни настолькі згушчания, што ствараюць АтмАсфера нейкай цудоўнай, ідилічнай мясціни накшталт пракаветнага раю. Духмянасць, пахучасць як з'ява набивае ў асобних творах усёабдимни характар ??- здаецца, што Водар роднай зямлі разліўся навокал и сяга далека за межи радзіми, запаўняе сабой сусвет:
Мёдам на ўсю Еўропу
Пахнуць стагі и копи.
(«Ліпень»)
травня маленька зямля!-
Уся ў палине и медуніци.
............................
... I чуюць хай на ўсіх планетах,
Як пахнуць кветкі и Ранет
У наших вёсках ля азёр.
(«О, як мені доўга треба жиць ...») [8, с. 243].
Естетика пахаў ў паезіі А. Пісьмянкова витанчаная, здзіўляе свае вастринёй адчування и пераживання, чару и виклікае асалоду. Увасабленне іх у нюансіроўци пачуццёвага вираження паказвае, наколькі глибокае светаўсприманне меў гети таленавіти Пает. Ен чула адгукаўся на пригожае и цудоўнае ўсёй свае сутнасцю, биў ў няспинним поиска краси и високай духоўнасці.
Такім чинам, падсумоўваю?? и сказанае, хочацца падкресліць, што ў асобі Алеся Пісьмянкова наша паезія нашли аригінальнага и сур'ёзнага Паета, Які працаваў ў сваім ключ, знайшоўши НЕ толькі свій Голас, но и манеру, Стила свойого ўласнага паетичнага пісьма, падиход да будь и кожнай ТЕМи ў адлюстраванні як далёкага гістаричнага нашага краю, так и сучаснага жицця Наша Республікі, нашага народу.
ЗАКЛЮЧЕННЕ
аксь пісьмянкоў гармонія верш
Такім чинам, прааналізаваўши мастацкія и вобразния адметнасць ў паезіі Алеся Пісьмянкова ми прийшлі да...
