ягвае лю-боСћную тему. Для Паета гета матиСћ НЕ кніжни - узяти з жицця, з уласна перажитага. Памерла маці Паета (смутак па їй пранізвае наскрозь паезію Багдановіча), памерла інша Жонка ягонага бацькі Аляксандра Волжина, нарадзіСћши хлопчика, Які ви-хоСћваСћся Сћ сям'і М. Горкага, аднако жиСћ нядоСћга. Колькі яшче другіх падобних випадкаСћ перажиСћ Пает! p align="justify"> вершили пра В«вагітнуюВ», у нейкай заходи Надав фізіялагічна-натуралістичним, Надал вишиню філасофская думка аб нара-дженні живдя са смерці. Ці многа знойдзецца Сћ паезіі твораСћ, присвечаних цяжарним? Пает на гета НЕ зважае. Магчима, ім кіруе падсвядомая, няСћлоСћная думка: яму, В«бального, біс-скридлатаму ПаетуВ», можа, и НЕ прийдзецца спазнаць пачуццевия радасці, звязания з нарадженнем новаго жицця. p align="justify"> вершили з циклу В«Кахане и смерцьВ» - не адзінкавия, що не аба-собления Сћ паезіі Багдановіча.
Халодная, ясна ноч ... Дзвінка хрумчиць сняжком, Ідучи мені насустрач, дзяСћчина. В«Як Вас завуць?В» - Намагається я. p align="justify"> <Сягоння ж УСС гадаюць>. I яна няголасна кажа: В«АняВ». p align="justify"> Хвароба, аднако, нагадвае пра сябе часцей и сур'езней, примушае задумвацца пра фізічнае існаванне. Пает, Які потим напіша невялікую паему-легенду В«Страцім-лебедзьВ», са смутки виказвае мнение аб вельмі верагодним фізічним спиненні Сћласнага роду. Строгі, виверани ритмічни ключ на гети раз саступае месца верлібру. p align="justify"> Больш за Сћсе на Свеце Жадан я,
Каб у мяне биСћ свій дзіценак -
Маленька дачушка - немаСћляшка,
Аня МаксімаСћна,
Така пригожанькая,
Цепленькая, мокранькая,
чорнимі валосікамі и броСћкамі,
цемная-каримі вочкамі,
А ручкі, як перацягнутия ніткамі.
Зусім така, як Ви,
Калі Ви билі маленькай дзяСћчинкай.
Вядома: Аляксандр Блок, Які напісаСћ цудоСћния вершили аб В«Прекрасної даміВ», В«НезнайомціВ», у Наступний цикл вершаСћ звеСћ гета нябеснае стваренне на зямля. I НЕ толькі НЕ паетизаваСћ яго, а знаходзіСћ сатиричния колери, ФАРБА, развітваючися са палею високай юнацкай Маран. p align="justify"> Максім Багдановіч таксамо як би развітваецца з дзяСћчинай-Мара, якаючи навіяла яму столькі видатних, адухоСћлених високім пачуццем радкоСћ. Сатири Сћ ягоним вершили няма. ЕСЦЬ цвярози погляд на світ, ледзь улоСћния ноткі криСћди. p align="justify"> Ці ведаеце ви, цемнавокая пані,
Што биваюць НЕ толькі цемния вочи,
Альо и цемния Зазори,
<Што калі-нікалі схапляюцца> ясним светам.
У гети МІГ
Яни, Биць можа, не менше прекрасни
Ад Ваших <висечаних> з цемнага каменю вачей,
