нне пекло старих поглядаў на Вайн цягнула за сабою и адмаўленне пекло старога арсеналу вобразних сродкаў. Тое и інше давати цяжка и не адразу (цитуецца па: [10, с.10-11]).
Найбільший значнимі творамі савецкай драматургіі першага перияду Вялікай Айчиннай Вайни справядліва лічацца п, еси Фронт А. Карнейчика, Нашесце Л. Лявонава, Рускія людзі К. Сіманава. Менавіта гетия п, еси адигралі ў тієї годину вялікую ролю ў патриятичним вихаванні савецкіх людзей.
У годину Вайни творити драматургаў ніби пісаліся Вайн и виконвалі мабілізуючую ролю; яни ваявалі разам з народам, натхнялі яго на гераічния подзвігі, на самаахвярния ўчинкі.
Барацьба савецкіх людзей з фашисцкімі захопнікамі нашли адлюстраванне и ў білоруський драматургіі ваеннага годині. Першів за распрацоўку гета ТЕМи ўзяўся Кандратьев Крапіва, Які зарекамендаваў сябе як видатни драматург яшче ў даваенни годину. Менавіта яго псіхалагічная драма Проба агнём з, явілася першай білоруський п, есай аб Вялікай Айчиннай Вайне [33, с. 197].
Характернай асаблівасцю тагачасних драматичних твораў пра вайну була іх дакументальнасць, што падкресліваецца Надав загалоўкамі п, єс: Канстанцін Заслонаў А. Маўзона, Бресцкая крепасць К. Губаревіча, Гета було ў Мінску А. Кучара. Шкірні з гетих твораў па-свойму непаўторни, но ўсе яни аб, ядноўваюцца патриятичним пафасам, гуманістичнай накіраванасцю.
Так мастацкага асенсавання Падзу Вялікай Айчиннай Вайни звяртаецца К. Крапіва ў п, есе Знародам (1948), у якой ставіцца и вирашаецца праблєми Мастак и мастацтва и іх роли ў барацьбе за Свабоду и шчасце Радзіми. Толькі тое мастацтва сапраўднае, якое дапамагае народу ў змаганні з ворагамі, -вось вивад аўтара [16, с.47].
Паколькі Білорусь у перияд Вайни стала класічнай краінай усенароднага партизанскага руху, то Беларускія пісьменнікі, што распрацоўвалі ваенную тему, галоўную ўвагу, натуральна, аддавалі паказу партизанскай и падпольнай барацьби на годинну акупіраванай ворагамі роднай зямлі.
Партизанская тема ў білоруський драматургіі распрацоўвалася ў дні Вайни ў п, есах К. Крапіви Валодзеў гальштук, А. Кучара Заложнікі, Я. Рамановіча Палешукі, Тавариш Андре. Гетия пісьменнікі імкнуліся паказаць барацьбу білоруських партизан и падпольшчикаў у тилу ворага, аднако паказ гети ў большасці випадкаў биў неглибокі, спрошчани, характар ??герояў раскриваліся слабка, вялікая ўвага, як правіла, надавайте стваренню незвичайних сітуаций, якія на самій справе мала адпавядалі реальнасці ўсенароднай партизанскай барацьби. Такія недахопи можна витлумачиць, відаць, критим, што пісьменнікі ў тієї годину яшче НЕ ведалі належности чинам специфіку антифашисцкай барацьби на акупіраванай ворагам териториі. Пра гета пазней вельмі слушно сказаў у адним са сваіх артикулаў К. Крапіва: Ва ўсёй паўнаце ми змаглі ўявіць сабе малюнак барацьби народу ў тилу ворага пасли таго, як вярнуліся на визваленую Зямля и сустреліся з масай удзельнікаў гета барацьби (цитуецца па: [33, с. 198]).
Такім чинам, першия крокі білоруський драматургіі ў адлюстраванні гераічнага подзвігу білоруських партизан з фашисцкімі захопнікамі НЕ принеслі належнага плёну; гета билі хутчей толькі підступи для вирашення сродкамі драматургіі адной з Найбільший важливих ТЕМ Наша літаратури.
пасли Вайни Перад драматургамі було завдання брили асансаваць вялікі подзвіг народу.
Характернай асаблівасцю амаль усіх тагачасних п, єс ваеннай тематикі з, яўляецца тое, што ў Аснова іх ляжаць сапраўдния факти и падзеі. Аўтарам НЕ треба було штосьці придумваць, шукаць канфлікти, таму што сама нядаўняя ваенная речаіснасць давала надзвичай Багат материял, абвострания, у вишейшай Ступені драматизивания жиццёвия сітуациі. Гетия канфлікти визначаліся ярка виражанай антаганічнасцю, сутикненнем дзвюх варожих СІЛ: з аднаго боці, чоловікова, самаахвярних савецкіх патриётаў, з другог - фашистаў и іх памагатих, здраднікаў Радзіми [33, с. 199].
Канфлікти большасці п, єс пра вайну - драматична напружания, заснавания на барацьбе супрацьлеглих класава-сацияльних СІЛ, персаніфікаваних у вобразе-антиганістах. Такія канфлікти билі вядоми білоруський драматургіі и ранєй: Чирвоная Кветко Беларусі В. Гарбацевіча (1923), Перамога Є. Міровіча (1926), Партизани К. Крапіви (1937). Аднако адсутнасць значнага вопиту ў стваренні жанру гістаричнай драми привяла да таго, што ў пасляваенних п, есах адчуваецца недастаткова глибокае філасофскае асенсаванне гістаричних Падзу и фактаў, драматургі яшче НЕ змаглі ўзняцца да сапраўднага гістаризму и іх аценкі [16, с.48].
бяда большасці п, єс аб вялікай Айчиннай Вайне полягає ў агульним паказе гераічнага. Драматургі бралі толькі тое, што ляжала на паверхні, замяняючи мастацкае даследванне плоскасним паказам. І НЕ дзіва, шт...
