адзенага родавага аб'яднання "[9].
Беларуская вясельная абраднасць ідзе сваімі каранямі да старажитнай паганскай епохі, та матриярхату и сімвалізуе такія асноСћния форми шлюбу, як викраданне и купівля [10]. Шлюб у формі куплі СћяСћляСћ сабой па сутнасці шлюб па згодзе, а викраданне, якому папяреднічала Змова Малад, було распаСћсюджанае аж так XVI-XVII стст. и сустракалася Надав у XIX ст. [11]. У хрисціянскую епоху викраданне нявести звичайна замацоСћвалася царкоСћним вянчаннем. У сувязі з критим што шлюбния дачиненні регуляваліся НЕ толькі Звичаєве прав и свецкім заканадаСћствам, альо Сћ большай Ступені кананічним (ЦаркоСћним) правам, неабходна разгледзець асноСћния палаженні хрисціянскага вучення аб царкоСћним ШЛЮБ.
2.Регуляванне шлюбно дачиненняСћ кананічним (ЦаркоСћним) правам.
Хрисцінская царква, паводле Евангелля пекло Мацвея [12] ди інших криніц, Адда Сћ ідеале перавагу бясшлюбнаму жиццю (для слугавання госпаді). Признаючи бясшлюбнасць вишейшай за шлюб, яна разглядала апошні як неабходную Сћступку чалавечай слабасці и Сћ сваім льно вученні признавала шлюб неабходним и тривалим звязь, прапагандуючи яго непарушнасць. У Пачатковая перияд усталявання хрисціянства з причини супяречнасцяСћ паміж хрисціянскім вученнем и звичаямі свецкага грамадства царква НЕ визначила свойого стаСћлення да факту скасавання шлюбу, што пазней спричинілася да Сћзнікнення різни падиходаСћ да гета праблєми ва Сћсходняй и заходняй царкве.
Пад відпливаючи канцепциі свецкага заканадаСћства, найперш римскага права, фарміравалася хрисціянская канцепция скасавання шлюбу и адпаведнае царкоСћнае заканадаСћства. 3 сяредзіни IX ст., Калі римскі тато и Головата Сћсходняга хрисціянства імператар ЛеСћ Мудрі Сћзаконілі царкоСћнае вянчанне, гети акт лічиСћся царквою пачаткам шлюбу. Царква приняла римскае азначенне шлюбу. У Кормчу и Сћсе кананічния грамадзянскія зборнікі було Сћнесена азначенне шлюбу, якое дадзена вядомим римскім юристам Мадестинам и Сћвайшло Сћ Дигести Юстиніяна, адкуль було запазичана царквой. "Шлюб есць хаСћрусам чоловіка и жонкі, супольнасцю Сћсяго жицця, з'яднаннем боскага и чалавечага права "[13].
3 гледзішча римскіх юристаСћ, шлюб паводле палею сутнасці травні агульни характар вЂ‹вЂ‹з іншимі юридичнимі дачиненнямі, заснаванимі на Сћзаемна виражанай Волі, гета значиць на дамов, альо паводле свойого прадмета и мети адрозніваецца ад усіх інших пагадненняСћ, бо накіравани не так на дзеянні и рацію, што маюць речавую або грашовую вартасць, а на дачиненні, визначания бестерміновай дамовай. Менавіта наяСћнасць грамадзянскіх елементаСћ у шлюбно звязь визначиць у далейшим падзел юрисдикциі паміж свецкай и канфесійнай уладай.
Царква визначила наступния етапи працесу злучення Сћ шлюб: заручини, Складання пісьмовага кантракта - змоСћнага Ліста, приняцце блаславення Сћ храмі и заключний етап - надзяванне вянцоСћ маладимі (вянчанне) [14].
Гетия циримоніі да сяредзіни XVI ст. билі НЕ абавязковия, асабліва Сћ асяроддзі простих людзей, таму што ЛеСћ Мудрі Сћ IX ст. зацвердзіСћ вянчанне толькі свабодним, шлюбния дачиненні несвабоднага насельніцтва регуляваліся звичаямі. 3 годинах паширалася меркаванне пра неабходнасць царкоСћнага вянчання, и Сћ 1563 Триденцкі Сабор виніс пастанову пра абавязковасць царкоСћнага вянчання як умову законнасці шлюбу.
ГалоСћним момантам злучення Сћ шлюб була Сћзаемная згода жаніха и нявести, а таксамо рідних або асобаСћ, якія іх замяняюць. "Не можа Биць учинени шлюб інакш як па згодзе Сћсіх, г.зн. тих, хто Сћступае Сћ шлюб и Сћ чией уладзе яни знаходзяцца "[15]. Згода бакоСћ була галоСћнай умовай сапраСћднасці шлюбу, яе парушенне крейди винікам несапраСћднасць шлюбу. На сапраСћднасць шлюбу Сћпливалі Сћзрост, знаходжанне Сћ ШЛЮБ з іншай асобай, роднасць кроСћная, духоСћная и цивільная (грамадзянская), сваяцтва, веравизнанне, учиненне злачинства супраць шлюбу.
заходная и Сћсходняя царква па-рознаму ставіліся да царкоСћнага вянчання. Заходная, больш звязане з нормамі римскага права, лічила гети акт толькі Сћмовай Надання шлюбу публічнасці. Адсюль винікала пасіСћная роля святара Сћ момант вянчання и признанне царквой таемнага шлюбу, паколькі сутнасцю шлюбу, асновай яго сапраСћднасці була згода бакоСћ. У далейшим римская царква стала забараняць таемни шлюб, бо немагчима було даказаць наяСћнасць шлюбу паміж асобамі, калі адна з іх адмаСћляла яго. Плиг гетим царква імкнулася Сћ дерло Чарга надаць шлюбу публічнасць. СапраСћдним лічиСћся шлюб, калі згода жаніха и нявести заяСћлена Перад святаром або Перад натариусам. Так XIII ст. роля святара палягала толькі Сћ блаславенні и малітве, пазней ен стаСћ ажиццяСћляць перадачу нявести жаніху Сћ імя Бога и абвяшчаць жаніха и нявесту мужам и жонкай.
Триденцкі Сабор пастановамі 1561-1563 рр.. больш строга регламентаваСћ працес шлюбавання. Сабор випрацаваСћ законну форму Сћступлення Сћ шлюб, пекло якой ужо поСћнасцю залежався яго сапраСћднасць. Було па...
