што виклікала варожасць сенату і імператара. Супраць Домициана биСћ арганізавани Змова, и ен биСћ забіти. p align="justify"> 1. ДзяржаСћная арганізация Римскай імпериі
Принципат Тиберия. (14-37 рр.. Н. Е.)
римскі імперия тиберий династия
плиг праСћленне пераемніка жніСћня адбиваюцца змена Сћ адносінах принципату з римскім грамадствам. Пераход імператарскай залагодить да палітикі з пазіциі сіли виказаСћся Сћ развіцці практикі абвінавачванняСћ па lex majestatis. Дадзени вань з'яСћляецца, па сутнасці, ключавим для аценкі гістаричнага значення принципату Тиберия. Так таго ж, есць усьо падстави меркаваць, што В«тенденциі, азначиліся Сћ перияд принципату Тиберия, билі характерния и для епохі Юліїв-КлаСћдзіяй Сћ целим. Такім чинам, вивученне пазначанай вишей праблєми пралівае святло на характар?? Палітичнага режиму рання імпериі (30 р. да н. Е. - 69 м. н. Е.). В»[7; C82]
Бліскучия літаратурния вартасці ПРАЦІ Тацита, багацце Сћ ім фактичнай інфармациі (большай часткай наших ведаСћ пра епоху Юліїв-КлаСћдзіяй ми абавязани яго В«аналах"), а таксамо шераг абставінаСћ, якія робяць «óсториюВ» Веллея Патеркула загадзя тенденцийним криніцай, прадвизначилі тієї факт, што менавіта тацітовскій вобразе Тиберия на стагоддзі замацаваСћся Сћ гістаричнай літаратури. Першия сумневи Сћ справядлівасці яго аценак з'явіліся Сћ сяредзіне XIX; тади ж билі напісания першия кнігі, у якіх рабіліся СПРОБА па-іншаму зірнуць на пераемніка АСћгуста. Адна така кніга, В«Імператар ТиберийВ» М. П. Драгаманава, убачила святло Сћ Расіі Сћ 1864 Годзе. І па гета дзень, яна застаецца адним з нешматлікіх Сћ айчиннай гістарияграфіі специяльних даследаванняСћ, присвечаних принципату Тиберия. p align="justify"> Пераварот у вивученні гетага вань адбиСћся Сћ 30-40. Гади XX стагоддзя, калі на захадзе, у дерло Чарга Сћ англа-американскай гістарияграфіі, сфарміравалася так звана традиция В«реабілітациі ТиберияВ». Гледжанні гета школи, прадстаСћленай, наприклад, такімі гісторикамі, як М. П. Чарльзуорт, Ф. Б. Марш, Ч. Е. Сміт, Р. С. Роджерс, Е. Корнеманн, Б. Левик, та цяперашняга годині застаюцца панавальнимі Сћ заходняй гістаричнай літаратури. Вядома, далеко не Сћсе даследчикі падзяляюць іх подивимось Цалко, альо большасць у тієї ці іншай Ступені примае Сћносяцца ІМІ карективи. p align="justify"> Хоць шкірно з даследнікаСћ, якія працуюць у рамках дадзенага кірунку, падиходзіць да праблєми реабілітациі Тиберия па-свойму, критим не менше, у іх есць шмат агульнага, што и дазваляе НЕ разбіраючи подивимось кожнага з іх у асобнасці , ахарактаризаваць гетую гістаричную школу Сћ целим.
Па-Першай, В«прихільнікі традициіВ« реабілітациі В»падвяргаюць критици пункт гледжання Тацита, лічачи, што ен сказіСћ реальную карціну з-за уласцівага яму риторизму, звичкі Сћспримаць гісторию скрозь призму льно адзнак, апорії на няпеСћную традицию . Тацит приСћнес у пал...
