ю працю взяти занадта многае з асабістага жиццевага вопиту: ен биСћ сучаснікам Домициана, аднаго з самих жорсткіх принцепсов, праСћленне якога адзначана апошнім І, магчима, самим Магутни рецидивам імператарскага терору Сћ I стагоддзі "[2; C70]. Сустракаючи Сћ криніцах паведамленні аб палітичних працесах, Тацит бачиСћ у іх аналаг падзеям свойого годині. Так таго ж уласния палітичния подивимось Тацита билі аристакратичнимі и республіканскімі, таму римскі гісторик даСћ вельмі аднабаковае асвятленне дзейнасці пераемнікаСћ АСћгуста, у критим ліку и Тиберия, засяродзіСћши Сћсю Сћвагу на репресіях супраць шляхти. Плиг гетим, поспехі Тиберия Сћ галіне адміністрациі и фінансаСћ, у справе кіравання правінциямі, яго паслядоСћная знешняя палітика Сћсяляк падкресліваюцца. p align="justify"> Па-другое, В«Тиберий, на іх мнение, імкнуСћся, наколькі гета було Сћ яго сілах, захаваць сістему АСћгуста, працягнуць яго палітични курс и наладзіць з римскім Сенаті партнерскія адносіни. Наростання аСћтаритарних тенденций адбивалася без яго актиСћнага Сћдзелу и Надав Акрам яго Волі: вирашальную ролю тут гулялі якія склаліся няСћдала для Тиберия адносіни з римскай аристакратияй и СћплиСћ блізкіх да яго асобі, у дерло Чарга Сеяна В»[2; C70]. p align="justify"> Па-трецяе, В«палітичния працеси плиг Тиберия, падчас якіх биццам б пацярпелі невінаватия, билі накіравания супраць небяспечних замоСћ, пекло якіх Сћсякая Сћлада травні права абараняцца. Так гонару Тиберия треба сказаць, што абараняСћся ен строга Сћ рамках римскіх законаСћ. Так таго ж Тацит перабольшиСћ дадзения аб терори, реальнае лік працесаСћ не було гетак вяліка В»[2; C71]. p align="justify"> У рамках аднаго артикула, безумоСћна, немагчима прадставіць у поСћним аб'еме Сћсе за і супраць Давер Тацита, альо некатория меркаванні на гети конт ми Сћсе ж ризикнем привесці, разабраСћши з гета Мета Аснова асноСћ аргументациі сучасности апалагетаСћ Тиберия - іх критику Тацита.
Калі Сћважліва разгледзець папрокі, што прад'яСћляюцца Тацита прихільнікамі критичнага напрамкі, стане ясна, што адна іх Частка - риторизм, схільнасць да маралісти меркаванняСћ, апорії пераважна на літаратурную традицию, а не на дакументи, адзіна аб 'ектиСћния сведчанні аб мінулим - з'яСћляецца агульним недахопам Сћсей античнай гістарияграфіі. Тацит калі и вилучаецца Сћ гетим плані, то Сћ Лепша бік. Што ж да приСћнясення гісторикам асабістага, так би мовіць, перажитага вопиту на старонкі сваіх кніг, то гета - праворуч ва Сћсе годинник звичайнае и Цалко натуральнае. Абсалютно аб'ектиСћни толькі сам гістарични працес, тади як гістория на старонках кніг НЕ можа НЕ Биць, у тієї ці іншай Ступені, суб'ектиСћнай и тенденцийнай, паколькі пішацца людзьмі. Надав сяреднявечния хронікі НЕ пазбаСћления начиста усякай гістаричнай тенденциі, Надав у іх за сухім пералікам Падзу дапитліви погляд даследчика можа разглядзець асабістую пазіцию аСћтара. Што Сћжо и казаць пра Такі пісьменніка як Тацит! Альо калі...
