ення галоўнага члену и специфічная граматичная семантика. З гетага винікае, што дадзения типи сказаў маюць розния функциянальния магчимасці, и ў виніку павінни ўживацца ў різни типах текстаў.
Альо як адзначае І.Я. Лепешаў далеко не заўседи можна больш-Менш легка визначиць тип сказаў паводле іх структури (прості гета оповідь, ЦІ Складанний, аднасастаўни ЦІ двухсастаўни), знайсці галоўни член у пеўним оповіді, размежаваць дадания члени [14, с.192]. Таму ў дачиненні да такіх сказаў у мовазнаўчих Працюю різни аўтараў ми знаходзім неаднолькавую трактоўку адних и тих жа моўних з яў, причим пеўни погляд суправаджаецца аргументацияй.
Таму викладанне разнастайних граматичних канцепций травні палею Мета больш легкае и зразумелае асенсаванне сучасности навукових пунктаў Погляду и паўпливаць на вирабатку критичнасці ў аценци різни поглядаў.
Аднасастаўния оповіді - оповіді з адним галоўним членам (суадносним ЦІ з дзейнікам, ЦІ з виказнікам двухсастаўнага оповіді, альо НЕ ідентичним яму), Які сумяшчае ў сабе значенне лагічнага суб'єкт ЦІ предиката [17, с. 57].
На Аснова граматичнага вираження галоўнага члена и з улікам семантичних примет видзяляюцца два типи аднасастаўних сказаў: дзеяслоўния и іменния.Да дзеяслоўних аднасастаўних сказаў адносяцца пеўна-асабовия, няпеўна-асабовия, абагульнена-асабовия, безасабовия, інфінітиўния оповіді . Так іменних аднасастаўних сказаў належаць намінатиўния, вакатиўния и генітиўния оповіді. Л.І. Бурак плиг характаристици аднасастаўних сказаў викаристоўвае терміни бяздзейнікавия и безвиказнікавия оповіді [10, с.251].
На мнение некатора даследчикаў, галоўни член аднасастаўнага оповіді з яўляецца Незалежності, таму називаць яго дзейнікам ЦІ виказнікам няправільна, плиг аналізе такіх сказаў неабходна викаристоўваць термін галоўни член [13, с.71]. Специфічнай асаблівасцю аднасастаўних сказаў з яўляецца наяўнасць толькі аднаго галоўнага члена. Другі ж галоўни Член не ўзнаўляецца и НЕ падразумяваецца. У гетим адрозненне аднасастаўних сказаў пекло няпоўних, у якіх адзін галоўни Член не забяспечвае паўнати славеснага вираження думкі. А таму па-за кантекстам моўнай сітуациі яни застаюцца незразумелимі.
Аднасастаўнимі сказазамі з галоўним членам у формі виказніка аўтари каристаюцца тади, калі есць неабходнасць засяродзіць уваг на дзеянні безадносна, хто яго виконвае [13, с.71].
Аднасастаўния оповіді з галоўним членам оповіді, Які суадносіцца з дзейнікам двухсастаўнага оповіді, падзяляюцца на намінатиўния (назиўния) i генітиўния. Аднасастаўния оповіді з галоўним членам оповіді, Які суадносіцца з виказнікам двухсастаўнага оповіді, падзяляюцца на асабовия (пеўна-асабовия, няпеўна-асабовия, абагульнена-асабовия оповіді), безасабовия и інфінітиўния оповіді.
У залежнасці ад таго, якой часцінай мови виражаецца галоўни член аднасастаўнага оповіді, П.У.Сцяцко падзяляе іх на дзеяслоўния и іменния [25, с.131]. Дзеяслоўния аднасастаўния оповіді виражаюць дзеянне, утваральнік якога НЕ називаецца. Агульная ўласцівасць ўсіх дзеслоўних аднасастаўних сказаў - бессуб ектнасць. У іменних аднасастаўних оповідях називаецца прадмет думкі, яго існаване ў момант гутаркі.
Специфіка аднасастаўних сказаў абумоўлена іх лаканічнасцю, здольнасцю актуалізаваць што-небудзь адно, Найбільший важнае для паведамлення...
