Я вільним биў на вольнае зямлігавариў на роднай мове з Богам.
У білі Храм дарогі ўсе вялі,
У хлеў смярдзючи вашая дарога [19, с. 97].
Адкритая публіцистичнасць, парадаксальнасць сітуациі, кардинальнае супрацьпастаўленне неприміримих светапоглядних пазіций сведчаць аб заўважним відпливаючи філасофскай Балад апошняга рамантика XX стагоддзя. Яе інтанация Надав прадвизначана танальнасці фінальнай часткі: I толькі воля виратуе Вас, и толькі варта паміраць за волю. Неабходна адзначиць, што класічния традициі В. Шніп засвоіў вельмі добра, академічная школа, як сказалі б мастакі, у яго на ўзроўні. Так, у зачине Балад вандроўнікаў вобразе яе галоўних гераінь маюць свае виразния паралелі НЕ толькі ў славянскай, альо и еўрапейскай паезіі. Так, Дж. Лоўс сцвярджаў, што ведзьмамі станавіліся пригожия дзяўчати, якія плиг жицці НЕ спазналі фізічнага Кахане, або зведалі яго з д ябламі. Беларускі Пает па-майстерску ўвасабляе добра тютюнового класічную сітуацию з дапамогаю кантрастаў, што характерна для жанру надзвичайних, уласцівих хутчей паетици казкі, параўнанняў. Приўкрасния (Вул. Караткевіч) ведзьми сядзяць як манашкі, страх носіцца галоднай Савой, вецер - жаніх невясели и р. д. Бо НЕ існуе інших жаніхоў ля пристойних ведзьмаў жахлівай краси - даўно адскрипелі вази, якімі адвезлі іх нарачоних на могілкі. Як и няма ніякай надзеі на мінімальную спагаду гетих пачварних істотаў, што так уласціва звикламу нам гуманістичнаму ідеалу казкі. Ведзьми ўжо даўно на службі цемная сілам, яни забиліся аб палею колишньої приналежнасці да роду чалавечага, а таму маюць хаўрус толькі з людзьмі з кроўю на руках. Невипадкова герой, Які шукае НЕ каралеўства, що не приўкрасную каралеўну ні живую І мертвим Ваду, а любоў-сонца да палею Айчини, гіне ў змаганні з ІМІ. Падобная трактоўка Найбільший яркіх персаналій нациянальнай деманалогіі, як и ўсяго велізарнага етика-вияўленчага патенциялу Народнай міфалогіі, дазваляе нейтралізаваць крайнасці публіцистичнага пачатку, уласцівага творити, што присвечани асенсаванню актуальних праблем речаіснасці. Згадаєм ягоную Баладу пра Кавальо, дзе реалізация Мастацкай задуми падкреслена прамалінейна - Цар загадвае Кавальо викаваць меч. Майстар целую ноч працуе, а раніцан замести зброі приносіць плуг и памірае. Прадказальнасць падобних висноў зніжае естетичную вартасць задуми.
Ва ўсей палею супяречлівай з еднасці неспалучальнага паўстае реальни и віртуальни світло у Баладзе храму. Маналог Паета виразна адценяецца алегаричнимі вобразамі: змяя ў ЗАЛАТА Карон на руінах святині и трон Хама на порожніх бутельках. Бо ўсе зменліва и непрадказальна там, дзе Пану нячистая Сіла и рушацца закони бицця (Балада пра сляпога, Які ўсе бачиў), дзе народ не можа адрозніць Бога пекло Шатана, ідентифаваць Божи голас, людскі плач, д ябальскі сміх (Балада растаптанага ціную), и Чалавек наканавана смерць за праўду, мову, за волю души. Ди ен ужо и НЕ ўспримае знакаў и знаменняў, што пасилаюць яму продкі, якія некалі жилі на гета зямлі. (Туманним и даждлівим ранки). Бо Нешта виключна чалавечае згубілі людзі ў гета палею двухаблічнасці и ваяўнічай абиякавасці да ўсяго, Надав уласнага жицця. Падобнае светаўсприманне ўласціва НЕ толькі В. Шніпу. У білоруський баладистици 80-90 гадоў 20 стагодзя Надав з яўляюцца Приступа жахаў Перад критим, што завецца маім жиццем. Ми падкресліваем яшче раз, адчуў В. Шніп и па-...
