ні.
Мачанкі падалі на хвалі
І патухалі ўглибіні [4, с. 75].
Па чорнай дарозе праз чорну ноч, з самотай замести ранейшай радасці вяртаецца дахати лірични герой Паета, альо на Радзіме яго ўжо Ніхто НЕ Чака, бо ў хаце даўно живуць чужинци. Толькі рабіна, што некалі ен пасадзіў, ласкава ўсміхнулася роднаму Чалавек. Ян Баршчеўскі згадваў пра волатаў, што ўставалі з магілаў, каб адпомсціць нерозумним нашчадкам. 3-пад зямлі виходзілі героі Янкі Купали, Якуба Коласа, якія часцей за ўсе вярталіся назад, бо НЕ маглі змірицца з сучаснимі норавамі. Пасли Страшнаго ўдару перуна (верш Калгаснага каня скрадзе циган) у курган з апошняга виходзіць князь, што кліча сваіх вояў. Альо Ніхто болів НЕ вийдзе з-пад зямлі, як и НЕ пусцяць князя ў колишню царкву, дзе цяпер размешчани склад. Трагедия нациі, гнеўна ўвасобленая класікамі-прарокамі, ва ўсприняцці Паета-сучасніка значний зніжае свій больовими парог, чаму сприяе добра распрацаваная, альо схаваная, Іронія - звикл схованка білоруського інтелегента.
Ягони герой перастаў питацца - усьо питанні страцілі значенне, хаця
Шче есць Білоруси, што Верація у Волю,
Іх віру Нікому, нічим НЕ забіць ...
А Ен памірае - така ўжо частка,
Анел па душу з Беларусі ляціць [3, с. 25].
Анеля, як антипод змрочнай хеўри нячисцікаў, даволі часта будуць з яўляцца ў паетичним Свецє В. Шніпа. Альо ў адрозненне пекло гераіні Балад А. Міцкевіча Свіцязянка, якая бачила ў сіняве заступніка, палет Анела над сучаснікамі амаль Ніхто НЕ заўважиў. Яни з яўляюцца як бліскавіца, як недасягальная мара, якую Нельга практична ўбачиць, а критим болів затримаць. Бо ўсе ў канц стагоддзя мізарнее. У критим ліку и прарокі (аднайменни верш), якія зусім НЕ падобни на купалаўскіх па моці характар, темпераменту, пастаўленай меце. Адзінае, што іх аб ядноўвае, гета абсалютнае раўнадушша тих, да каго яни звяртаюцца.
народним светаўсприняццем В. Шніпа звязвае и виразна анімістичнае ўсприняцце світлу. Ми ўжо згадвалі рабіну, якая плачу над героєм. Ян Баршчеўскі лічиў, што древи на свята Купали збіраюцца на віча. Надав валуни тут спяваюць, що не толькі сама зямля (Валуни). В. Шніп паказвае, што ноччу па Горадзе гуляюць древи, альо пра гета ведаюць толькі Пает. Встежити за Ст. Пшибишеўскім Беларускі Пает сцвярджае, што пейзаж - гета стан души. Пает інтуітиўна адчувае сувязь паміж душею усей природи и палею уласнан душею, за випадковасцю з яў бачиць нейкі таямнічи світло, за межамі годині - бязмежжа вечнасці, з якой вийшаў ен сам. Мастак Малю світло такім, якім ен не буває, альо такім, якім бачиць яго ў хвіліни роспачи. Таму зразумела, чаму ягоним улюбеним жанрів стали балада. Віктар Шніп Найбільший хваравіта прадчуў и максімальна адекватной ўвасобіў яўна схаванае прадчуванне неабходнасці кардинальних зменаў структураўтваральних асноў жанру, стан служення якому даволі значний, а паслужни спіс - уражліви. Пачинаў ен виразна пад відпливаючи Ул. Караткевіча. Згадаєм ягони баладності маналог вольнаго білоруса (1990), Які складаўся з пяці балад-прамоў:
Я на касцях сваіх тримаў хлеў,
Дзе парсюкі капитамі ўладараць.
Наш білі храм амаль увесь счарнеўкружицца над ім варонаў хмара ......
