ую дзейнасць, таку важливу ва ўмовах страти незалежнасці.
1812
Другім момантам була гетая Вясна, гетая mara senna, аб якой мариў Пает, народжани ў няволі, закавани пекло нарадження. Праз Глибокае праходзілі галоўния сіли арміі Напалеон, и сам імператар прибиў сюди раніцай 18 ліпеня и затримаўся ў кляштари кармелітаў на некалькі дзён, чакаючи прибицця цяжкай артилериі.
У Першів дзень побиту Напалеон видати загад разаслаць усім Карпусях Адозви Генеральнай канфедерациі да палякаў, призначания для палякаў, якія знаходзяцца на расійскай дзяржаўнай службі. З Глибокага таксамо виходзіць з яго подпісам днем ??20 ліпеня 1812 загад, Які востримі словамі граміў марадзёраў и рабаўніцтви, якія ўсё больш пашираліся, призначаючи вайсковия суди для ажиццяўлення неадкладнай справядлівасці. Таксамо згодна з распарадженнем Напалеон ў Глибокім фармуецца ХАРЧОВИХ склад; знаходзім загад аб напаўненні складу розное правіянтам, падпісани Маршалком Алойзі Буйніцкім. Буйніцкі праз дваццаць гадоў, ужо старі, приняў удзел у лістападаўскім паўстанні І, зняволени Мураўёвим, памёр у динабургскай крепасці.
Акупация напалеонаўскімі войскамі нічога, апрача знішчення, Глибокаму НЕ принесла: узгадвае інвентар парафіяльнага касцёла (1817 р), што Касцёл падчас Ревалюциі 1812 биў часткова пашкоджани з-за доўгага ўтримання неприяцелем сваіх складоў; таксамо билі забрания касцельния речи.
1831
Тривожния дні пераживала Глибокае ў годину паўстання 1831 року, якое ў ваколіцах Лужкоў, Дзісни и Глибокага приняло вельмі значния Памер, канцентруючи ўсе адступаючия пад націскам Расіі паўстанчия сіли з Дзісненскага, Браслаўскага, Ашмянскага, Свянцянскага и Вілейскага паветаў. Функция каменданта паўстанцаў у Глибокім виконваў Ігнаций Корсак.
траўня сюди прибивае вигнані з Вілейкі и пераследавани генералам Саф янавим кіраўнік вілейскіх паўстанцаў Радзішеўскі. Паслися двухдзённих сутичак и кривавай бітви пад Глибокім 15 траўня на світанку Радзішеўскі биў вимушани пакінуць горад и адисці на Лужкі. Потим Хутка ўсе паўстанцкія сіли перакочваюць на ЗАХІД, а частко на Лепельшчину, Глибокае ж Займаюсь генерал Саф янаў. Неўзабаве приходзяць сюди пераможци: генерали Каблукоў и граф Гудовіч, з ІМІ ж, тагачасни магілёўскі віце-губернатар, будучи кат Літви Мураўёў, якога накіравалі ў Глибокае для правядзення слідство. Мури кляштару кармелітаў мелі Сумной гонар доўгі годину гасціць Мураўёва. На слідстві сцягнулі амаль усьо навакольнае насельніцтва, и кляштар неаднойчи биў сведкам мураўёўскіх следчих метадаў катавання. Уживанне тих метадаў, праўда, спрабавалі абвяргаць яго мемуаристи и апалагети, но гета дастаткова викрилі следчия акти.
Сам горад принёс шчодрую ахвяру. Биў вимушани еміграваць залічани да першай категориі злачинцаў арандатар радзівілаўскай часткі глибоцкіх уладанняў Валенти Брахоцкі, ветеран 1812 року, Які биў Абрау ў Лужках на Пасадена галоўнакамандуючага браслаўска-дзісненскага паўстання.
Асабліва актиўни ўдзел у паўстанні принялі глибоцкія кармеліти. Пайшлі ў посилання як злачинци інший категориі ксяндзи Анзельм Гурскі, Патриций Корсак, Ігнаций Руткоўскі и Нарциз Валинскі; засталіся на месцев и падлеглі кари 62-Гадові приёр ксьондз Уладислаў Казакевіч, пробашч парафіяльнага касцёла ксьондз Рамуальд Глінскі, а таксамо Малади и енергічни святар глибоцкай уніяцкай царкви Аляксандр Скабалановіч.
таксамо абазначиў свій удзел у паўстанні папяреднік приёра ксяндза Казакевіча, ксьондз Гінтаўт. Іх абодвух адхілілі и призначилі лаяльнага и бездапаможнага ксяндза Бридицкага, за якога фактична кіраваў ксьондз панкрации Крушинскі, вельмі нецікавая фігура, стараннями даносчик на паўстанцаў и не Менш рупліви паплечнік Сямашкі, Які навяртаў у 1842 Годзе разам з паліцияй и жандарамі сялян у праваслаўе.
Ліквідация маёмасці и кляштара кармелітаў
Альо пакорнасць Крушинскага НЕ дапамагла, бо ў критим самим тисячі вісімсот сорок два Годзе вялізная кармеліцкая маёмасць (Глибокае, Ластавічи, Перадоли, Запалоўе, Амбросевічи, Каралевічи, Воранава, Свіла, Вольберавічи, Янкі, Крукі), насельніцтва якіх Складанний +3174 мужчинскія души, була забраная ў казну з призначеннем адміністратараў, пакінулі кляштару ўсяго 203 дзесяціни. Сам кляштар гетим разам яшче ўцалеў.
Альо наступіла апошняе Перад Вялікай Вайн Змагання - 1863 рік.
З причини ўжо ўкаранелай у кляштарних мурах традициі, а таксамо, можа, часткова з-за самазахаваўчага інстинкту кляштар не міг заставацца абиякавим да драми польського народу. Пра тое піша ў 1 878 Годзе Першів благачинни паслякармеліцкай царкви: 1863 ізноў призваў на сцену дзеянняў глибоцкіх ксяндзоў-кармелітаў, якія, забиўшися пра присягу, заклікалі да...
