дказваючи палю ранню гібель, паетеса ў гетим вершити загаварила и пра смерць - ен заканчваецца просьбай пра пахаванне ў роднай зямлі:
А будз што не так - малю:
Скруціце стомленае крилле
І кіньце ў рідну ралі. [17, 6]
У другім зборніку - Дзень вечарови (1974) - вобразе роднага краю напаўняюцца новимі реаліямі. Па-ранейшаму легка и шчира Вітантоніо радкі пра мілую старонку, зялёнае Палессе. У гети спеў, аднако, паступова ўриваецца тривожни роздум пра свій уласни шлях, адчуваецца адказнасць паеткі за кожнае прамоўленае слова. Святочні настрій, сонечнае святло, захапленне жиццём и адначасна грамадзянская пазіция праявіліся ў гетим паетичним зборніку. Адкриваецца кніга ўзнёслимі мажорнимі радкамі, и ў каляровай гаморі дамінуюць зялёни и сіні колери:
Люблю,
калі сидуць Марозія:
Бясконци Роздольні прастор -
Зялёная радасць бярозак
І сіняя радасць азёр.
Я сінюю радасць вітаю,
Гука зялёную ў сни ...
І слова з души вилятаюць,
Як ластаўкі з гнёздаў Вясна. [12, 5]
Гетая кніга вершаў була цікавай, шчирай и таленавітай. У параўнанні з першай кнігай тут адчуваецца ўжо І Великому жиццёви вопит, и ўпеўненасць, ширеюць далягляди, раскриваюцца Нови якасці ліричнага характар.
У світлі, бесклапотни настрій нечакана ўплятаюцца Нови ноткі - смутку и тривогі. Паступова приходзіць мудрае розумінню, што НЕ ўсё так бясхмарна и проста на жиццёвим шляху, як ЗДАВАЙСЯ яшче зусім нядаўна: Яшче пранясуцца ў тривозе//Адчай, неспакой, забиццё ...//Як легка ступаць па дарозе,//Як цяжка праходзіць жиццё!
Напоўнения новимі реаліямі вобразе роднага краю - гета Спроба ўбачиць у адзіним звязку з Радзімай, Бацькаўшчинай свій творч шлях, уявіць сябе ў будучи, распазнаць, што там за туманам (Бацькаўшчине, Яшче души маёй Роздольні ...): І растривожана, и дзіўна//Так пачинаецца мій шлях ...//Хто я ў лясах тваіх,//Радзіма?// Радзіма,//Хто я ў палях? ; Толькі дихання Радзіми//Кліча здалёку заўжди.
У вершити Колькі па Свецє схадзілі ... радасць мацяринскага шчасця асенсоўваецца ў непариўнай повязі з лёсам роднага краю. Святочні настрій маладой маці адекватной перадаецца ўрачиста-приўзнятимі інтанациямі:
Край мій, загадкава-сіні,
Сіняя стину на траві ...
... Яснимі вочкамі сина
Ў світло аблачинка пливу. [12, 13]
У Роздуми над калискай сина паяднани асабістае и грамадскае, зямное и астральнае, працяг жицця и яго пачатак, гістория и сучаснасць. Усведамленне мацяринскага шчасця придатна вияўляецца ў замілаваним звароце да дзіцяці (У Калиханка синові):
Свет мой - голенькі ди босі,
Мій бялюткі бацянок,
Засинаеш, як даросли, -
Пад галоўку кулачок.
спі ... Зирчейшая за лотаць
Узишла зара ў акне.
Хто нас можа запалохаць,
калі ти ўсміхнуўся мені? [12, 57]
Неприкметна для сябе Малад маці пачинала глядзець на світ дзіцячимі вачима: Я ї сама цяпер з табою,//Як вясёлае дзіця. Клопат пра сина дапамагаў забиваць усьо, што пригнятала и цяжарам клали на душу.
Істотна змяняецца настрій у кнізе Дзень вечарови, пачуцці Кахане значний ўскладняюцца, маладой бесклапотнасці, лёгкасці стаўлення да свойого шчасця падводзіцца падрахунак. Жанчина ніби пераступае нябачную рису, за якой роспач, журба, тривога (Як проста ўсё ...):
Як проста ўсё,
Як хораша було!
Між намі літа буйнае цвіло.
Билі лугі и звонкія ільни ...
Ні роспачи,
Ні болю,
Ні віни ...
Як добра ўсё,
Як добра ўсё було!
Няўжо так Хутка літа адцвіло? [12, 62]
Пачуцці перарастаюць рамкі адзінкавага, асабістага менавіта таму, што гетия радкі ідуць пекло перажитага, набалелага и хвалююць свае непридуманай шчирасцю.
Відавочна, што шчасліваму Кахане Найбільший адпавядаюць Вясна, літа, няспраўджанаму - Восени (Ізноў буяе Восени ...): гуляти толькі Восени//па дрогкаму Мастком ...//І Голас твій падобни//апаламу лістку.
Дзень вечарови - вобразе-аксюмаран, у якім рамантичная загадкавасць, стриманая ема...
