ь - и зрошчанасць са светам народнага жицця, найперш у яго вяскових праявах, хораша пісаць пра сваю любасць да радзіми, палескага краю и яго працавітага люду, ствараць разнастайния вобразе НЕ толькі знаёмих з дзяцінства вяскоўцаў, но и блізкіх сваякоў, натхнёна паетизаваць уласнага бацьку и Матули, якой присвечани, можа, сами задушеўния, лірична-пранікнёния вершити.
Яўгенія Янішчиц була зачаравана природай роднага краю, сярод якой адчувала сябе неприручанай птушкай, вольнай душою и серцам. Яе захапіла и павяла за сабой мова, што як сонца білоруський, свеціцца словами шкірним, якую праз гора данеслі да нас, рідну, цёплую живую и непаўторную, Наші продкі (верш Мова).
Чую тваю жаўруковую музику
У скошаних травах мурожних.
Мова! Як сонца Майо білоруський,
Ти свецішся словами шкірним.
цябе и заворвалі, и закопвалі.
І ўсё ж Наші продкі праз гора
Данеслі да нас цябе, рідну, цёплую,
Живую и непаўторную. [17 11]
На Першів погляд, у вершити Мова гучиць толькі признанне ў любасці да роднага слова, сцвярдженне яго хараства. Альо згадваючи, як Наші продкі и ў самих несприяльних абставінах адстойвалі рідну мову, а таксамо праз падкресліванне свае гатоўнасці памерці за яе, паетеса змагла виказаць мнение пра ненармальнае становішча Наша мови. А ў канчатковим виніку Янішчиц сцвярджала, што неабходна бараніць роднай слова пекло винішчення Надав цаной жицця сапраўдних патриётаў. Яна розуміла, што за гібеллю мови непазбежна настає и гібель самогу народу, якому мова належиць.
Многія вершити ў зборніку сагрети сапраўдним Натхнення, випраменьваюць святло, радасць, Малад няўримслівасць. У іх пераважае мажорних настрій и адпаведна зялёния и сонечния фарба - Фарби Вясна и літа. Виключеннем НЕ з яўляюцца и творити, дзе виразна вияўлена грамадзянская пазіция, усведамленне асабістай далучанасці да лёсу роднага краю, мови, культури, гісториі и сучаснасці білоруського народу.
На вершити таксамо натхнялі паеткамі и родния людзі: дзядуля, што вучиў шанаваць природу, чи не глуміць Малад Атава (Пра Атава напомніць прасіла? ..); бабуля Паланея, якаючи страціла на Вайне пяць асілкаў-малайцоў и набила пяць магіл (У бабулі Паланеі); Матули, якаючи нечакана захварела и, що не хочучи таго, прилегла адпачиць на ложку (Ля ложка болів маці).
Рідний край паетизуецца ў ранніх вершити узнёсла, радасна, на високай рамантичнай хвалі, бо душа паеткі, як чуйнае Карен, зноў адчула рідну Зямля ... (Не шукай гаманлівай слави ...).
побачим з мативам кулемету да роднага краю, што виявілася и ў Назв зборніка Снежния грамніци, у паезіі Яўгеніі Янішчиц разгортваецца матиў светлаго юнацкага Кахане. Найбільший виразна пазіция паетеси ў гетим Пласцов лірикі виявілася ў вершити Ти пакліч мяне. Пазаві ..., у якім сцвярджаецца НЕ МЕНШЕ, чим любоў да роднага краю, першаснасць, першапачатковасць Кахане, як би замацаваная Радка Пачинаецца ўсё з любові .... На поўни Голас, адзін за адним, раскриваюцца ў вершити тезіси, што пацвярджаюць зиходни, галоўни: з любові пачинаюцца Надав найпростіша ява, дере Поспех и першия крокі, дзякуючи йой Приручаюцца салаўі, І змяняюцца краявіди. Канцоўка верша гучиць категарична и неабвержана.
Пачинаецца ўсё з кулемету,
А інакш и жиць немагчима. [17, 17]
Верш Чаму ніколі НЕ баюся я ... з яўляецца разважаннем паеткі пра лінію сваіх паводзін, пра прияритети мастацкай творчасці. Аўтарка тлумачиць причину свае духоўнай ураўнаважанасці, смеласці, напоўненасці адданасцю роднай зямлі, любоўю, як и ў многіх інших творах, та малої радзіми. Ужо ў самим пачатку твора визначани двума лаканічнимі радкамі ў формі питальнага сказу прадмет размови:
Чаму ніколі НЕ баюся я
Апусташення Головата и серца? [17, 10]
У кантексце мативу любві да роднай зямлі ў вершити паўстае и матиў любві да ПРАЦІ як яе виніку. Верш сведчиць пра ўменне Яўгеніі Янішчиц ужо ў ранні перияд творчасці стримліваць пачуцці, асенсоўваць іх и приводзіць у струнку сістему ўдумлівай и шчирай разважлівасцю:
Ёсць у мяне зялёная зямля,
Яна Магутни слабасці и смерці.
Ёсць у мяне глибінная туга
Па далавих и ціхіх берагах.
Ёсць у мяне на пальцях мазалі -
таксамо пекло кулемету да зямлі. [17, 10]
Неприручаная Птушка - так називаецца адзін з самих задушеўних ранніх вершаў паетеси, Які змешчани ў зборніку Снежния грамніци. Як би пра...
