циянальнасць перададзени мілагучнай мова.
Яднанне дня и Вечар ў Назв нагадвае дзве приступкі на лесвіци годині: саступаючи з адной (дні), за якой віра ў шчаслівае наканаванне, паетеса ўзнімаецца на іншу (вечар), якаючи патрабуе розумінню І Великому глибокага асенсавання праяў світлу и чалавека.
У гетих Першів зборніках Яўгеніі Янішчиц - шчодрая и шчирая сардечнасць, нязмушанасць и непасреднасць Бачані, адкритая пульсуючая думка аб людскіх лёсах. Надав Назв паетичних зборнікаў гавораць аб РОСЦИО, паширенні магчимасцей Талент аўтаркі, у іх адлюстроўваюцца змена ў светапоглядзе и аценках наваколля. Здзіўляе Надав тое, што нечакана проста пісаліся вершити аб вічним, вялікім, значним, набиваючи форму то присягі, то ліричнай споведзі.
3. Зборнікі паезіі Ясельда и На Беразі пляча
пасли зборнікаў Снежния грамніци и Дзень вечарови тематични дияпазон паезіі Яўгеніі Янішчиц значний пашириўся. Нязменнимі засталіся и яшче больш паглибіліся, умацаваліся ТЕМи бацькоўскага парог, малої радзіми, маці и мацяринства, Кахане, но побачим з ІМІ Сталі, узмацніліся філасофскія праблєми маладосці и сталасці, хвалявання и СПАК, мастак и мастацтва, адзіноти, призначення жицця ў зборніках Ясельда ( 1978) i На Беразі пляча (1980).
З явіліся травожния па інтанациі веши, прасякнутия то лёгкім елегійним торбам (Дзевятнаццаць), то нясцерпним болем.
Сапраўдним паетичним гімнам роднаму Палессе, бацька и аднавяскоўцам гучаць вершити паеткі з кніг Ясельда и На Беразі пляча.
Хроніка вясковага жицця ў паезіі Яўгеніі Янішчиц пачинаецца пасляваенних гадоў. Вёска, вясковия працаўнікі, іх праблєми Сталі асноўнай темай НЕ толькі ў лірици, но и паемах Ясельда, Ягадни Хутарі.
Своеасаблівим мосцікам пекло верша да ліра-епічнага жанру стала паема Ясельда, присвечаная памяці бацькі и Згадка Некатор стасункаў яго жицця ваенних гадоў. Невялікая па сваіх Памер, яна травні прості, аднапланави сюжет. Усе думкі, пачуцці, ніби магнітам, сцягваюцца да роднай вёскі, якаючи толькі што пахавала аднаго са сваіх хлебаробаў, ітелегентаў пекло зямлі. Адной з асноўних вобразних реалій у ліричним пераживанні, якое яднае гісторию и сучаснасць, бачицца Ясельда - абавязковая, звикл частко палескага вясковага пейзажу и суразмоўца гераіні паеми (двайнік аўтара). Менавіта вёсци и раце адрасуюцца яе маналогі. Ясельда - сведка и саўдзельніца вяскових Падзу. На яе берагах творицца гістория Палес. Було б, вядома, несправядліва абмяжоўваць творчасць Яўгеніі Янішчиц толькі палескім регіёнам. Яе мислення, безумоўна, перарастае рамкі регіянальнага, бо ў ім люструецца менталітет білоруського народу. У Лепші візерунках лірикі праз свае, нациянальнае яна дасягае сусветних вишинь.
Вёска для Я. Янішчиц - гета найперш Тутейшия людзі. Вось чаму героямі яе вершаў, як правіла, з яўляюцца простия вяскоўци - суседзі, сваякі, годинах проста знаёмия. Уражвае ў гетим плані верш Апавяданне пра житнёви сніп. У ім зліліся ў адно целае и глибіня думкі, и адчуванне паеткай сваіх каранёў, и вялікая адданасць роднай зямлі, и тонкае пранікненне ў душу народу. Житнёви снапок, Які звязана на шчасце цётка Ліда Саўчукова, Яўгенія беражліва привезла ў сталіцу, у сваю гарадскую Кватера. Ен стаў для яе Сонечна промніте, ахоўнікам пекло бяди и ўсіх няшчасцяў, криніцай натхнення:
Цётка Ліда Саўчукова,
Твій дасціпни жарт нашу
І - калі шукаю слова,
І - калі яго пішу.
І калі ў жиццёвай прозі
Апускаю рукі ніц, -
Голас твій, ніби Калоссо,
Над сталом маім звініць. [13, 68]
Яўгенія Янішчиц захапляеца ўнутранай целаснасцю, духоўним багаццем вяскових людзей. Паеткамі ўслаўляе іх працавітасць, природную таленавітасць, жиццёвую моц, бескарислівасць, мудрасць дабриню и іншия лепшия чалавечия якасці. Яна бачиць у звичайних вяскоўцах паетаў, інтелігентаў, святих людзей.
вершити Яўгеніі Янішчиц перапоўнени людскімі галасамі, іх нялёгкімі лёсамі. Так вершити Травнева балада, Балада вернасці, Сустреча на пераправе, Мама Мари (кніга Ясельда); Дзьодо Симон, Цётка Матрона, Марися (кніга На Беразі пляча) - сюжетния, аб ективізавания. Іх героі - людзі, чиё жиццё апаліла вайну, якаючи пазабірала дзяцей, бацькоў, мужоў и став назаўсёди балючай рана.
Цярпліва даживае століття адзінокая бабуля, якаючи страціла сина яшче ў Сорак трецім (Травнева балада). Пякучим болем адклікаюцца згадкі далёкіх гадоў у серци мами Мариі: самої дзевятнаццаць, галодния вочи дз...
