рнага напрамкі за генетичнимі або кантактнимі сувязямі. Аднако, на гета стадиі развіцця літаратуразнаСћчай думкі НЕ розмежувалося типалагічнае и Простан супастаСћленне. p align="justify"> дерло речаіснасці Типалагічная гіпотеза була вилучана Сћ канц 50-х пачатку 70-х гадоСћ XIX стагоддзя прадстаСћнікамі антрапалагічнай школи. Гета була теория самазарадження сюжетаСћ. Таксамо значний Сћклад у метадалогію типалагічних даследаванняСћ зрабілі славянскія даследнікі. p align="justify"> Для далейшага развіцця типалагічних даследаванняСћ и випрацоСћкі адпаведнай терміналогіі шмат значилі поспехі літаратуразнаСћства, мовазнаСћства и лінгвістикі. Так, наприклад, Соссюр увеСћ вельмі важния для типалагічнага параСћнання паняцці діахронії и сінхронна [4, 18]. p align="justify"> Діахронія (Ад гр.dia "праз" і chrono "годину", г.зн. "розначасових") - гета гістаричнае развіцце літаратури и яе даследаванні Сћ годині и гістаричним развіцці.
Сінхронна (Ад гр.syn "разам" і chrono "годину", г.зн. "адначасовасць") - гета стан літаратури Сћ пеСћни момант яе развіцця и вивучення яе Сћ гетим таборі.
У 20-х гадах ХХ стагоддзя билі випрацавани и термінологізоване паняцце апазіциі, и намічати спалученне типалагічнага параСћнання са структурним. На гети конт французскай лінгвіст Ж. Марузо пісаСћ, што типалагічнае вивученне моСћ визначае іх прикмети, абстрагуючися пекло іх гісториі [5, 563]. p align="justify"> Так канца 50-х гадоСћ типалагічнае параСћнанне було непримальним Сћ савецкай навуци. БессенсоСћнае імкненне звесці сусветнай літаратурни працес да барацьби реалізму з "антиреалізм" виклікала ігнараванне канкретна-гістаричнай Аснова и типалагічних заканамернасцяСћ: аднабакова падкреслівалася агульнае, наСћмисна абмінаць асаблівую таксамо амаль НЕ звярталіся да слов'ян, Акрам рускіх, саме сабой було и есць зразумела.
РаспаСћсюд типалагічнага Метад травні и адмоСћния наступстви. Найбільший яркім прикладам з'яСћляецца тое, што далеко не Сћсе публікациі, дзе гаворицца аб типалогіі або Сћживаецца Типалагічная терміналогія, у речаіснасці типалагічних. p align="justify"> Так гетага годині існуюць спречкі аб критим, што типалагічни Метад супяречиць принципе гістаризму, г.зн. разглядае літаратурния з'яву па-за СћмоСћ іх узнікнення, дазваляе супастаСћляць, што заСћгодна з чим заСћгодна. А праціСћнікі дадзенага Метад абапіраюцца на тій факт, што толькі контактологічні даследаванні дазваляюць дасягнуць абгрунтаваних висноСћ аб блізкасці пісьменнікаСћ. Аднако, типалагічния падабенства разнастайния. Наприклад, яни могуць Биць канкретна-гістаричнимі, якія сведчаць аб'ектиСћную блізкасць мастакоСћ аднаго и таго ж годині, падабенства мастацкіх пазіций и Г.Д.
Важлива таксамо адзначиць, што типалагічния даследаванні магчимия на Сћсіх узроСћнях твораСћ, пачинаючи пекло супастаСћлення іх вобразна-стилявих асаблівасцяСћ.
таксамо плиг типалаг...
