приносіСћ у канчатковим виніку вялікі полон асобі, узмацняючи и Сћзвишаючи яе духоСћнасць.
На доСћгі годину монастир становяцца асяродкамі інтелектуальнага жицця, захавання и развіцця філасофскай думкі. Чи не випадкова, культура сяреднявечча асациіруецца з постацямі манахи и царкоСћнага прапаведніка.
Абагульняючи сказанае, можна адзначиць, што сяреднявечная філасофія есць адмислови спосабами светаразумення.
На яго станаСћленне и развіцце вялікі СћплиСћ аказаСћ цели шераг сацияльнакультурних акалічнасцяСћ. Найболип значнимі сярод іх билі наступния:
крушенне Римскай імпериі и станаСћленне на яе месцев феадальнага грамадства, што запатрабавала адпаведни тип тлумачення и розумінню Сенсит з'яваСћ, якія адбиваліся наСћкол;
пераход монатеістичнага веравизнання да пануючага становішча Сћ грамадскай свядомасці, плиг гетим бог разглядаецца як пазаприродная АСНОВА адзінства світлу и знешняя Сћмова льно паводзінаСћ людзей;
усталяванне царкоСћнай форми адукациі;
релігійния СћстаноСћкі диктуюць вибарчия адносіни да античнай духоСћнай літературна спадщина: безумоСћную перавагу атримліваюць ідеалістичния філасофскія сістеми. Гетия акалічнасці абумовілі релігійни характар ​​сяреднявечнай філасофіі, у якой асабліва вялікай увагай каристаліся маральния питанні.
2. Адметнасць філасофіі сяреднявечча
Сучаснага читача сяреднявечная філасофія вабіць Перш за Сћсе заСћважанимі нею и Сћпершиню дакладна сфармуляванимі жиццевизначальнимі питаннямі аб уласцівасцях чалавечай души и причинах наших учинкаСћ, аб сутнасці и характар ​​існавання людзей, аб Сенсит жицця и смерці. Хаця з таго годині, як яни билі виказати, мінула шмат стагоддзяСћ, альо гетия и падобния да іх іншия питанні яшче далеко не вичарпалі Сћсей глибіні свойого Сенсом. Вялікая прицягальная Сіла змешчана таксамо Сћ створаних геніяльнай думкай тагачасних мисліцеляСћ філасофскіх сюжетах, дзе ліс Чалавек злучаецца з сусветнимі падзеямі и робяцца адважния СПРОБА зразумець нябачную пазаемпіричную реальнасць, а за Сћчинкамі асобних людзей разгледзець заканамернае шесце гісториі.
Аблічча сяреднявечнай філасофіі и яе Сћнікальнасць визначаюцца чатирма асноСћнимі рисамі: теацентризмам, креациянізмам, правіденциялізмам и адкравеннем. Што ж яни уяСћляюць?
"Теа" у перакладзе з гречаскай мови азначае бог. Принцип теацентризму патрабаваСћ признаць зиходнай кропкай філасофскага аналізу звишприроднае самадастатковае и абсалютно дасканалае бицце. Зразумела гета бог. Ен уяСћляе найвишейшую субстанції, у якой бесцялесная форма и якаючи Сћвасабляе Сћсю паСћнату дабра.
Цікава, што філасофскае асенсаванне ідеі бога непазбежна виводзіла на праблєми бицця як такогого. Філосафи Сћдзялялі саму пільную Сћвагу категориям субстанциі, існавання, якасці, атрибута, уласцівасці и Г.Д. 3 дапамогай гетих паняццяСћ яни імкнуліся зразумець и растлумачиць сутнасць бицця. Ми працягваем сення каристацца многімі...
