як у ідейна-тематичних, так и ў жанрава-стилевих аспектах сістема. Рухомасць и адкритасць літаратурнага працесу на сучасности етапі приводзіць да таго, што грунтоўния ПРАЦІ, присвечания яго асенсаванню надзвичай Хутка становяцца з явамі мінулага и ўжо НЕ адлюстроўваюць культурнай сітуациі ў яе целаснасці [10].
Лірика (пекло греч. lyra - муз. інструмент або lyricos - тієї, хто спявае) - рід Мастацкай літаратури, у якім речаіснасць адлюстроўваецца праз суб ектиўнае вияўленне пачуццяў Чалавек. Прадметам увагі ў лірици виступаємо ўнутрани світло асобі, яе духоўнае жицце, думкі и ідеі, виклікания рознимі падзеямі. Плиг гетим пераживанне ў мастацкім творить не травні статичнага характар, яно вияўляецца працесуальна. Іншимі словамі, калі ў ЕПАС галоўнае - сюжетнасць, развіцце Падзу, то ў лірици акцент робіцца на динаміци пачуцця.
Няредка знешнія з Яви, што виступаюць штуршком да напісання ліричнага твора, нязначния, альо яни, виклікаючи мноства асацияций, становяцца прадметам паетичнай рефлексіі. У гетим Сенсит для специяліста-літаратара важливим момантам даследавання ліричнага верша виступаємо вивученне гісториі яго стварення.
Пачуцці, заключания ў ліричним розчини (замілаванасць пейзажам, гонар за радзіму, Кахане и інш.), датичацца НЕ толькі аднаго Паета, альо и характерния, типовия для широкага кола асобі. Адсюль винікае, што побачим з суб ектиўним пачаткам лірика нясе ў сабе аб ектиўния ўяўленні аб Свецє.
Слова «лірика» годинах ўживаецца як сінонім терміна «паезія». Сапраўди, часцей за ўсе ліричнае пераживанне перадаецца ў вершаванай формі, аднако можа Биць адлюстравана и ў прозі (жанри ліричнага ЕСЕ, імпресіі, абразка и інш.). Як бачим, ліричния вершить з яўляюцца сферай перасячення згаданих паняццяў.
Важлива прикмета лірикі - експресіўнасць. Мова ліричнага твора визначаецца павишанай емациянальнасцю, набліжаецца да живой, усхваляванай мови Чалавек. Плиг гетим лірични верш адрозніваецца ўнутраним адзінствам. Перабо різни псіхалагічних станаў у ім недапушчальни. Патрабаванне адной танальнасці, аднаго настрою вимагае лаканізму форми. Як правіла, вялікіх па Памер ліричних твораў не буває, хаця ў практици сусветнага вершапісання сустракаецца жанр ліричнай паеми: наприклад, паема «Яна и я» Я. Купали, «Патриятичная пісня» П. Панчанкі, «Паема без героя» Г. Ахматавай и інш.
Ліричная експресія ўпливае и на падбор слоў, и на сінтаксічния канструкциі, и на фанетика-ритмічную пабудову тексту. Вялікую ролю адигривае ў ліричнай паезіі ритмом. Ен Надал твору музичнасць и з яўляецца сам па сабе змястоўним. Найбольшае емациянальнае ўздзеянне на читача аказваюць ліричния розчини, дзе асноўнай ідеі, псіхалагічнаму стану, заключанаму ў вершить, падпарадкоўваецца яго ритмічная арганізация. Скажімо, елегічни, Сумной настрій виразней перадаюць радкі, напісания трохскладовим метрам (дактилем, амфібрахіем, анапест), хуткасць, динамізм - двухскладовим (Харе, ямбам) у спалученні з невялікай колькасцю стоп. Парушенне гетага принципу часта адмоўна адбіваецца на адпаведнасці, правільнасці ўспримання читачом зместу твора
Часта лагічная ўпарадкаванасць виказванняў адиходзіць на периферию, саступае алагічним, хаатичним фразам. У большай Ступені така адметнасць уласціва паезіі ХХ ст., А падмурак падобнага спосабами вираження ліричнай думкі биў закладзени сімвалістамі. У бі...
