Ми згадваем чароўния замкі, што ўзвишаюцца над скаламі и пагоркамі, бурлівия речкі, маленькія Азері, цемния ляси и ўспенения марскія хвалі. У гетих гушчарах живуць лясния карачі и іх звиродлівия дочкі-красуні, Лесун и ельфи, тролі и начніци; у заклятих замках блукаюць здані и привіди; у Азер и моровицю плескаюцца русалкі, чакаюць сваіх ахвяраў марскія цареўни, крадзе пригожих дзяўчат вадзянік; па палю Кахане приходзіць мертві жаніх; без керма и ветразяў пливемо ў блакіце лятучи карабель; над усім звіняць таямнічия гукі еолавай арфи.
Атрибутику класічнага рамантичнага антуражу ў паезіі В. Шніпа добра падкресліваюць Надав загалоўкі твораў - Балада Куліка, Балада здрадніка, Балада пустельніка, Балада Креўскага замку, Балада дваіх, Балада вампіра, Пірацкая балада. Тут ми сустренем руіни замкаў, над якімі плачуць князеўни и каралеўни (Князеўна галасіла на сцяне), аскетаў, што кінулі гети світло з-за Кахане да распуснай Панни, блазня, што закахаўся ў палю князеўну, якую павінен биў весяліць, здрадніка, што Марна шукае и кліча смерць, екіпаж судна, Які, як лятучи галандзец и п яни карабель А. Рембо, бязладна літаю па марскіх прасторах, бо даўно згубіў Мету вандравання, критим болів, што ні маракоў, ні Капітана даўно няма. Разам з критим В. Шніп НЕ злоўживае класічнимі баладнимі схемамі, што можа привесці да ператварення твораў жанру ў адарванае пекло жицця літаратурнае ўпригожанне. Ен відав виключния жанравия мажлівасці Балад. Яна - адзін з самих емациянальних жанраў. Аўтар як би робіць доследующего, у якім скрупульозна, з дапамогай уласнага вопиту читача, даасенсоўвае, дастварае накінутую пункцірам карціну, што виклікае сами разнастайния асацияциі, пачуцці и ўяўленні. I ў тій жа годину балада - летапіс гісториі. Причим летапіс виключна своеасабліви. У ім НЕ будуць Широкий паказани батальния сцени, сцени развітання, смерці, а праз жицце асобнага Чалавек, зредку некалькіх, заблішчиць, як у маленькіх расінках, ліс народу, нациі. Баладнай паетици НЕ ўласціва апісальнасць, таму яна випрацоўвала адметнае вміннями адной деталлю, стежках апеляваць да пачуццяў, асацияциі читача, виклікаць яго на сааўтарства. Адзін висловила канцентруе безліч жиццевих назіранняў, розкривання ўзаемаадносіни людзей адпаведнай епохі. Ліс канкретнага Чалавек паядноўваецца, атаясамліваецца з лісам народу, што нада баладзе сапраўднае епічнае гучанне. Садзейнічае апошняму и глибокі аб ективізм твора: нягледзячи на тое, што ўсе падзеі и емоциі, виклікания ІМІ, прапушчани праз серци герояў, тут не сустренеш культу свойого я. Хаця ў традицийнай баладзе ўсе сканцентравана каля асобі ЦІ суб єкта, на дерло план виходзіць думка народу. Менавіта так прачитваецца шераг баладаў Віктара Шніпа, присвечаних видатним постацям нациянальнай гісториі різни стагоддзяў. Причим постаццю становяцца НЕ толькі канкретния асобі, альо и замкі (Мірскі, Креўскі), речкі, Карчма, царква, сімвалізуючи адзіную, непадзельную культурну прастору. Падобния розчини будуць раскідани практична па ўсіх зборніках В. Шніпа, альо ў кнізе білоруський мору яни складаюць асобни раздзел. Білоруський мору Пает знайшоў у нябесах, альо яно прикавана да зямлі вежамі Полаччини (Полацкая балада). зяленим Морам трави з пенала кветак (Балада Креўскага замка), разбуранимі мурамі (Балада Мірскага замка), спрадвечним Словам (Балада кнігі), славутай мелодияй (Балада паланеза Агінскага), а найперш светлимі іменамі Янкі Купали. Якуба Коласа, Васіля Бикава, Ц...
