ign="justify"> Наша вечнасць
и наша імгненне.
Наші Зазори и Наші цені.глядзім ми ў нябеси
и знаємо,
Што ў нябеси,
як сон, адлятаем,
Альо й тут застають,
як сльози.
Як лісце білоруський бярози
Ля дарогі з Масква
да Варшави,
Дзе шумяць
пажаўцелия травигубляюцца ў пило и димі,
І ти думаеш НЕ аб Радзіме
Ди и НЕ аб бяздонних нябесах,
Дзе святло, як у маміних сльозах ...
Ти ідзеш да царкви, каб маліцца,
Каб душою з нябесамі зліцца
За самотния маміни сльози,
Што бяздонния,
ніби нябеси ... [19, с. 147].
Асабіста я адношу сябе да тих, хто вишейшай ступенів мастацкасці лічиць паезію. Чи не ў Сенсит пеўнага літаратурнага жанру (вершить, паеми и іншия), а ў Сенсит самої фенаменальнай сутнасці мастацтва як творчасці, як акту таямнічага судакранання Чалавек з непазнанимі глибінямі бицця и свядомасці. Гета судакрананне знаходзім и ў творчасці В. Шніпа, чия паезія з явілася своеасаблівим адказам на виклік годині, а таксамо доказ таго, што паезія - вічна, што яна звязана з фундаментальнимі родавимі ўласцівасцямі Чалавек, яго асобі и характером. Як бачим, у Лепша творах Паета яна захоўвае високі мастацкі ўзровень и настроенасць на поиск.
Не було и гітарнага прачитання падобних текстаў. На наш погляд, В. Шніп НЕ імкнуўся да таго, каб ягония Балад Сталі песнямі. Беларускі Пает надзвичай тонка адчувае музику, ен добра відав специфіку песні, невипадкова на ягония СЛОВА напісана каля сарака апошніх, якія каристаюцца вялікай папулярнасцю.) У яго іншая ТВОРЧА завдання - адмаўляючи, сцвярджаць. Бо шкірна літаратурная школа вичерпвае сябе, а ўсялякі наватарскі прием у Мастацтва ператвараецца ў штамп. Адмаўляючися пекло звикл шаблонаў и звикл шляхоў развіцця, В. Шніп сваімі пошукамі падкреслівае. што класічная балада будз існаваць заўседи.
Сведчанне таму - яго далейшия Балад, виканания ў класічним стилі. Класічная балада Живе нязменна апошнія вки стагоддзі, нягледзячи на виразния СПРОБА яе мадернізациі, бо яе світло - наіўни, дзіцячи, а таму Такі незвичайни и паетични - вельмі дарагі кожнаму серцу палею старажитнасцю, заглибленасцю ў ахутания Смуга стагоддзі, сваім цяченнем годині, усприманнем и розумінню жицця и ўсяго, што ў ім адбиваецца. Падобная схільнасць уласціва ўсім літаратурам, што шукаюць там спрадвечния, непераходния вияўленні чалавечай сутнасці, бо ў шкірним імгненні Живе вечнасць [22, с. 86],? слушно заўважае В. Каваленка. Найбільший Яскрава праяўляецца ў паезіі білоруський, што тлумачицца як адметнасцю светапогляду беларусаў, виразнасцю міфалагічнага подумки, віра у магчимасць пераўвасабленняў, адекватнасць з яў арганічнай и неарганічнай структур. Перліна сусветнай паезіі - класічная балада - гета чароўная краіна са сваімі ўласнимі законамі. Для яе характерна свае цяченне годині, палі розуміння світла и ўсяго, што ў ім адбиваецца, бо баладності сусвет - захапляльнае месца. Ен усюд и нідзе, бо часцей за ўсе знаходзіцца ў чалавечих серцах. ...
