явае, ніби памре, Салава у гаі; ніби стигла вішня, адпливе за небакрай сонца, и будзеш ти своє світло спакойно абживаць. Змрочна ў гетим Свецє, тужліва. няміла. Погляд у Паета прикмячае толькі тия з Яви природи, што ўзмацняюць гетую тугу, або нагадваюць пра немінучи закон природи: Задумлівия зоркі ў нябесах НЕ могуць пекло мароз размаўляць паміж сабой [19, с. 151]; виюць Вятр - маладия ваўкі; літа адиходзіць назаўседи, як жоўтая лістота [19, с. 153]; нясе пагібель усяму живому паводку [19, с. 153]. Цяжка ў гетим Свецє ўсяму живому, альо асабліва Чалавек, у якога ўжо няма будинку, застали толькі ў памяці сцежка да бацькоўскага парог, дзе цябе ўжо Ніхто НЕ Чака: няма з кім шукаць Папараці-кветку маладзенькай дзяўчине. Ізноў усьо замятае завіруха, у вицці якой чуецца років анелаў и д яблаў. Жицце яшче и яшче раз абуджаецца, каб ізноў трапіць пад сніг пад нястомним подивимось некага рагатага, што з зямлі НЕ адводзіць задимленого воч. Рух думкі, нястомни и пакутліви, и Надал неабходнае дзеянне циклу.
Некатория публіцисти ў апошні годину, спрабуючи растлумачиць пеўния недахопи білоруського менталітету, у критим ліку и Славута талерантнасць, називаюць у ліку причин и адсутнасць мору. Няма фосфару ў неабходнай колькасці, няма марской рамантикі, адсюль рабська псіхалогія. Вось чаму так настойліва Шукало мору Герадота, Палескае мору. Нарач називаю Морам. Свій уклад у гетия падсвядомия пошукі ўносіць В. Шніп, Які цели зборнік назваў білоруський мору. Ранєй, у Шлях вітрі ен сцвярджаў, што Білорусь стаіць на Курганах. Айчина вельмі и шмат страціла ў палею гісториі, таму паказаць яе пакутни шлях можна толькі па кнігах, читаних агнем. Присипания мертвим пилам пліти НЕ дазваляюць знайсці магіли Славута беларусаў, Талент якіх часцей за ўсе служилі суседзям. У нас адметная азбука Брайля, ми палю гісторию пішам курганамі. Вось чаму наша Білорусь стаіць на курганах, як Рим.
Знамянальна, што ў паезіі В. Шніпа з яўляецца ўпеўненасць у сябе, зямлі, радзіме. Ранейши вобразе Хама на троні ў храмі ўжо практична НЕ згадваецца. Толькі з явіцца Балада пра царкву и ваўка. І то царква хутчей за ўсе віртуальная, бо пасли пеўних цудаў (вяртанне зроку сляпим) i злачинства (велізарнага ваўка - ваўчинага старейшага брат застрельвае суседі) спливаются царква назад да Бога па раце, што пралілася з-пад аблокаў. Будуць у В. Шніпа яшче вершить змрочния, як Зноў за вокнамі ноч, як бяздонне, дзе глибіня забитай ракі, у якой патанулі ми и будз вилаўления чорнай сеткай, нагадвае жах Балад Паляк К. Бачиньскага Lowy, Невади ў якой цягнуць з дна рачнога смерць . Альо ўсе ў гетим Свецє, прикритим нябесамі як ледам, зведае сами незвичайния метамарфози и адродзіцца да жицця. Песімізм сусветни, планетарних саступае. Треба жиць. I ў гетим дапаможа музика и Кахане.
Адказваючи на питанні пра вартасць експеримента ў літаратури, В. Шніп сцвярджаў, што експериментатарства са словами узнікла адначасова з зарадженнем апошняга [22, с. 8]. Там жа ен згадваў, як са сваімі маладимі калегамі Ул. Сцяпанам, М. Клімковічам, У. Сіўчикавим, М. Шайбаком, збіраючися на Кватера ў Глобуса, дзе адначасова читалі традицийния розчини и імкнуліся асвойваць Нови, незвичайния для Наша літаратури паетичния форми. Гаворка ішла ў дерло Чарга пра хоку, зборнік якіх цілий рік яни и падрихтавалі. У згаданай падборци ен надрукаваў 10 узораў жанру, якія ўспримаюцца з цікавасцю Перш за ўсе раскаванасцю асацияци...
