й. Аднако, хаця тут и адчувавецца пеўни японскі Калар - біла вішня, жоўти ліст на зяленай Вадза, палет матилька и голуба, усьо ж Такі Беларускі дух перамагае:
Свецяцца Зазори.
Кароткая дарога
да роднай хати.
Жанчини рвуць льон.
Шери жаўрук у небі
гавориць з хмарай.
У хмаркі Бєлай
просіць піць перапелка.
Расце збажина [23, с. 85].
Падчас можа закрасціся сумненія ў НЕ вельмі високай арганічнасці звароту білоруського Паета да рафінаванай форми, бо тут хутчей дамінуе традицийнае для версіфікатара Жаданом сцвердзіць сябе, даказаць усім и Перш за ўсе сабе самому, што я здольни реалізаваць свій велізарни патенциял у якіх заўгодна формах. Як би там ні було, В. Шніп адстойвае свае права на експеримент як у галіне форми, так и зместу. Разам з критим ен лічиць, што Пает павінен нечага спачатку дасягнуць у традицийних жанрах и заявіць класічнимі (гета значиць викананимі ў звикл для адпаведнай паезіі формах) права на експеримент.
Зварот да хоку ў паезіі В. Шніпа цікави яшче и тою, што ен пралівае святло на больш важливі и важкі абсяг ягонай паезіі. Так, Пает адзначае: За апошнія Чатир гади я напісаў каля 70-ці твораў, якія нечим падобния да разанаўскіх вершаказаў, альо гета НЕ вершакази. Адзін мій знані іх назваў шніпаўкамі [22, с. 7]. Украінская даследчица Н. Шефтелевіч [24] лічила, што хоку, напісания пендзалем Басьо, - гета НЕ лірика природи у еўрапейскім разуменні гетага терміна, а лірика самої природи, якая пакідае Паету толькі ролю медиума, и інфармацию яму пастаўляюць НЕ духі, а Цалко реальния прадмети и з Яви природи. Гетим, на наш погляд, и тлумачицца легкасць пераходу В. Шніпа пекло усходняй паетичнай форми да нациянальнай, у якой ен пачинае глядзець на світ у чаргови раз новимі вачима (Пает можа яшче мяняцца, здзіўляцца, значиць, живи ягони Талент, бо можа евалюциянаваць) . Па сутнасці. В. Шніп уяўляецца дерло Чалавек у гетим сусвеце, ен Адам, што тлумачиць сутнасць усяго таго, што акаляе Чалавек. Чи не настаўнік, як Л. Талстой у Народних оповіданнях ЦІ К. Каганець або Якуб Колас у читанках для дзетак беларусаў, якія апавядаюць пра наших птушак, чаму вецер вее, пра падарожжа кроплі вали и р. д., а пасланнік, Які адкривае сусвет и з радасцю дзеліцца гетим адкриццем. Причим пасланнік травні зямное паходжанне, Беларускі менталітет, Які лічиць, што ўсе створана іменна ў адпаведнасці з апошнім. У гетим Свецє супрацьпастаўлена неба, што палохае палею глибіней, бо там Живе Бог, бо и само неба Бог, таму да яго імкнецца ўсе и ўсе, забиўшися пра тих, хто даў ім жицце, и зямля са сваен глінай, вадой, ценем, калодзежам , валуном, травою, а паміж ІМІ - древа и Чалавек са сваім порогам, ліхтаром, ябликам, чоўнам, сякерай. I Нешта больш магутнае и таямнічае, чим шкло, падзяляе супрацьлеглия и ўзаемадапаўняльния пачаткі. В. Шніп сяга ў далекія годинник, калі сусвет дзяліўся на живое и неживое, што ясна адлюстравалася Надав у славянскай прамова. Так, усьо живое падзялялася на мужчинскі и жаночи рід, супрацьлеглае адносілася да ніякага роду. Аднако куди аднесці тое ж неба, раку, што бяжиць, сякеру, якая робіцца страшеннай у руках Чалавек, падкову, што ўпливае на ліс Чалавек, касу - усмішку Смерці. В. Шніп пакідае світло у ягоним...
