ХІХ стагоддзя ".
Даволі Моцний виявілася культурна-гістаричная школа и Сћ рускай літаратурнай навуци.
Самим значним прадстаСћніком культурна-гістаричнай школи Сћ Расіі биСћ академік Аляксандр Пипін - аСћтар такіх грунтоСћних Працюю, як "Характаристикі літаратурних меркаванняСћ пекло дваццатих да пяцідзесятих гадоСћ" (1873), "Бялінскі. Яго жицце и перапіска "(1876), чатирохтомная "Гістория рускай літаратури" (1890-1892), "Гістория славянскіх літаратур" (1879) i інш. p> на культурно-гістаричную метадалогію ариентаваСћся Сћ асноСћним и академік Мікалай ЦіханраваСћ (1832-1893). Асабліва многа М. ЦіханраваСћ зрабіСћ для збору, сістематизациі и виданні старажитнай рускай летапіснай літературна спадщина, а таксамо твораСћ рускаго драматичнага пісьменства.М. ЦіханраваСћ заснаваСћ целую школу даследчикаСћ па вивученні старажитнай рускай літаратури и гісториі.
Акрам О. Пипіна и М. Ціханравава ідеі культурна-гістаричнай школи развівалі Сћ Расіі А. ШахаСћ, П. Коган, А. КірпічнікаСћ и шераг інших вучоних.
Зх культурна-гістаричних даследаванняСћ пачаСћ працю взяти Буйна рускі літаратуразнаСћца ХІХ ст. Аляксандр ВесялоСћскі (1838-1906), пра дзейнасць якога будз сказана криху ніжей, плиг разглядзе параСћнальна-гістаричнага Метад.
Так заслуг культурна-гістаричнай школи адносяцца: па-Першай, уклад у распрацоСћку гісторика-генетичнай метадалогіі; па-інше, Спроба стварення гісторий нациянальних літаратур; па-трецяе, падрихтоСћка принципаСћ параСћнальна-гістаричнага літаратуразнаСћства и псіхалагічнай школи; па-чацвертае, назапашванне вялізнага гісторика-культурнага материялу, вопиту тексталагічнага аналізу твораСћ и навуковага криніцазнаСћства. Наогул жа (і гета, відаць, сама галоСћнае) прадстаСћнікі культурна-гістаричнай школи Сћслед за міфолагамі Сћнеслі метадалогію Сћ гісторию літаратури и тою самим развілі и падмацавалі навукови характар ​​гета галіни літаратуразнаСћства.
У пачатку ХХ ст. Культурно-гістаричная школа розпалася, аднако яе метадалагічния СћстаноСћкі працягвалі аказваць сур'езни СћплиСћ на многіх буйних вучоних-літаратуразнаСћцаСћ, такіх, наприклад, як П. Сакулін, М. ПіксанаСћ (Расія), В. Парингтон (ЗША), Р. Мендес Підаль (Іспанія) i інш. p> Ідеі культурна-гістаричнай школи істотна паСћпливалі на літаратурна-Мастацкая критику и публіцистику Беларусі канца ХІХ - пачатку ХХ стст. (Літаратурна-критичния материяли на старонках газет "Мінський листок", "Північно-Західний край", "Голос провінції", "Мінський кур'єр" и інш.), на канцепцию нациянальнай літаратури Сћ газетах "Наша ніва" і "Гоман", на тагачасную білоруську фалькларистику и етнаграфію (А. Багдановіч, У. Дабравольскі, М. ДоСћнар-Запольскі). Многае пекло культурна-гістаричнай школи Сћзялі М. Багдановіч и М. Гарецкі. ПаслядоСћнікам культурна-гістаричнай школи з'яСћляСћся таксамо І. Замоцін. h1> 1.5 ПараСћнальна-гістарични Метад
ПараСћнальна-гістарични Метад - гета навукова-метадалагічная канцепция, з дапамогай якой шляхам параСћнання вияСћляецца агульнае и асаблівае Сћ літаратурних з'яву, дасягаецца пазнанне різни гістаричних ступеняСћ развіцця адной и тієї жа з'яву ці двох різни суіснуючих з'яСћ.
ПараСћнальна-гістарични Метад у літаратуразнаСћстве и критици Сћзнікае и пачинае Сћзмоцнена развівацца Сћ інший палового XIX ст., практична адначасова з культурна-гістаричнай школай.
Імкненне ж да параСћнальнага вивучення літаратур адзначалася Сћжо Сћ епоху Адрадження. Дастаткова Сћспомніць "Адагіі" Е. Ратердамскага. Наступний кРок у параСћнальним вивученні з'яСћ літаратури и Мастацтва Сталі гістаричния супастаСћленні I. Гердера. Теаретикі нямецкага рамантизму братчики Ф. и А.В. Шлегелі таксамо імкнуліся да широкага параСћнання еСћрапейскіх літаратур. У пачатку стагоддзя пача вивученне т. зв. "ВандроСћних" сюжетаСћ. p> Першай сур'езнай спробай параСћнальна-гістаричнага Метад з'яСћляецца Працюю шатландскага даследчика Джона Денлоп "Гістория Мастацкай прози ", у якой вучони на Аснова супастаСћлення аналізуе фальклорную аповесць аб сямі мудрацах.
У сяредзіне XIX ст. у дваццацітомнай ПРАЦІ француза Філарета Шаля "Даследаванні па параСћнальнаму літаратуразнаСћству" (1847-1864) упершиню з'яСћляецца термін "параСћнальнае літаратуразнаСћства".
СапраСћдним жа маніфестам параСћнальна-гістаричнага літаратуразнаСћства стала прадмова нямецкага вучонага Теадора Бянфея (1809-1881) да нямецкага перакладу знакамітага зборніка індийскіх байок и притчаСћ "Панчатантра" (1859). Грунтуючись на даследаваннях Денлоп, Бянфей, у адрозненне пекло "арийскай теориі "Я. Гримов, якаючи виводзіла падобния елементи індийскай и еСћрапейскай літаратур з адзінага індаеСћрапейскага перияду сумеснага жицця гетих народаСћ, прапанаваСћ магчимасць міграциі мативаСћ и сюжетаСћ сярод народаСћ не так на Аснова іх агульнага паходжання, а шляхам гістарична даказаних культурних зносін. Па Бянфею, у виніку шматлікіх кантактаСћ прадстаСћнікоСћ ус...
