asa) Мастацкай творчасці, а на "Дошку", дзе Сћжо штосьці есць. "Адзін мастак з'яСћляецца папяреднікам, другі - пераемнікам, дерло НЕ травні Сћзору, а другі травні Сћзор, дерло бачиць прадмети тварі да тварі, а другі праз пасредніцтва першага ". Так І. Тенам удакладняецца паняцце "моманту", у якім у широкім Сенсит прадстаСћлена пеСћная гістаричная епоха, а таксамо наяСћнасць альбо адсутнасць традиций.
Зх пазіций трияди "раса" - "асяроддзе" - "Момант" павінни, на мнение І. Тена, аценьвацца НЕ толькі з'яву літаратури и Мастацтва мінулага, альо и сучаснасці.
Принциповая риса и важлива навуковая заваева культурна-гістаричнай школи - гета яе гістаризм, свядома Сћзведзени Сћ ранг Метад. У супрацьлегласць нарматиСћним теориям ХVІІ-ХVІІІ стст., якія засноСћваліся на пазачасавим супрацьпастаСћленні Мастацтва "Правільнага", якое належиць цивілізаваним народам, і "няправільнага", "Дзікага", "няспелага", культурно-гістаричная школа стала разглядаць мастацкі твор як арганічни адбітак "духу" народу Сћ розния гістаричния моманти яго жицця. Як адзначаСћ І. Тен, "... Мастацтва з'яСћляюцца и знікаюць адчасова з пеСћнимі плинямі Сћ галіне думкі и нораваСћ, з якімі яни звязана ". Адсюль - сцвярдженне раСћнапраСћя Мастацтва любога народу, епохі, Стила, а таксамо пераариентация літаратуразнаСћства на вивученне заканамернасцей, якія кіруюць развіццем культурна-гістаричнага світлу.
ПрадстаСћнікі культурна-гістаричнай школи лічилі асноСћнимі принципамі даследавання материяльнай и духоСћнай культури "нейтральнасць", "Аб'ективізм" і "беспартийнасць", а асноСћнай задачай навукі - Не столькі тлумаченне фактаСћ, колькі збіранне и назапашванне іх. Вучонимі гета школи Сћпершиню була Зроблено Спроба на Аснова принципаСћ пазітивізму гістарична витлумачиць з'яву грамадскага жицця, літаратури и Мастацтва, а таксамо сфармуляваць Завданням Нова метадалогіі вивучення літаратури. Па І. Тену, даследаванне літаратури павінна засноСћвацца на широкім прицягненні и викаристанні фактаСћ, абумоСћлених и акреслених яго славутай триядай, а менавіта: фактаСћ, якія Сћказваюць на своеасаблівасці "культурнага асяроддзя "і грамадскай псіхалогіі; момантаСћ, звязане з асаблівасцямі "Раси" і абумоСћлених біялагічнимі прикметамі, а таксамо прикметамі клімату, мясцовасці и гістаричних абставін; нюансаСћ біяграфіі пісьменніка и яго псіхалогіі.
Некатория з прадстаСћнікоСћ культурна-гістаричнай школи (наприклад, французскі вучони Ф. Брунецьер) спрабавалі Надав, абапіраючися на пазітивісцкую філасофію годині, праводзіць аналогію паміж мастацкім творити и біялагічним арганізмам.
Акрам Сћжо Сћпамянутих вишей французскіх вучоних І. Тена и Ф. Брунецьера, у традициях культурна-гістаричнай школи напісаСћ свае даследаванні (Манаграфіі аб Буало, Карнелі, Вальтери; сінтетичная Праця "Гістория французскай літаратури "; даследаванні па теориі літаратури" Метад у гісториі літаратури ", "Принципи кампазіциі и Стила" і інш.) Іх суайчиннік, буйні вучони-літаратуразнаСћца ГюстаСћ Лансон (1857-1934). Гісторию літаратури Лансон разглядае як частко гісториі цивілізациі. ГалоСћная Сћвага даследчика, на яго мнение, павінна Биць накіравана на вивученне літаратурних текстаСћ, вияСћленне аСћтарскай індивідуальнасці, літаратурних традиций, шкіл І раскриццю на гета Аснова разумовага, етичнага и сацияльнага жицця краіни, еСћрапейскай літаратури и цивілізациі Сћ целим.
ГалоСћним прадстаСћніком культурна-гістаричнай школи Сћ Германіі стаСћ гісторик и мастацтвазнаСћца Герман Гетнер (1821-1882). АсноСћнай працай Гетнера з'яСћляецца шасцітомная "Гістория Сћсеагульнай літаратури ХVІІІ стагоддзя" (1856-1870). Апісанню кожнага гістаричнага етапу літаратурнага развіцця Англіі, Франциі и Германіі папяреднічае Сћ гетим даследаванні грунтоСћни розбір грамадска-гістаричних и ідеалагічних перадумоСћ. Акрам таго, даследчик, разглядаючи літаратурни працес епохі Асветніцтва Сћ адзначаних краінах, спрабуе виявіць моманти СћзаемаСћпливу и Сћзаемадзеяння іх літаратур.
На Аснова метадалогіі культурна-гістаричнай школи напісани и Найбільший значнії ПРАЦІ - "Гістория нямецкай літаратури" (1880-1883) і "Паетика" (1888) - яшче аднаго нямецкага філолага Вільгельма Шерера (1841-1886). Будучи прихільнікам пазітивізму, Шерер абгрунтоСћваСћ примяненне Сћ філалогіі метадаСћ природазнаСћчих навука.
Аб'яднаСћ и сінтезаваСћ у даследаваннях літаратурних з'яСћ культурна-гістаричную метадалогію и принципи біяграфічнай школи знакаміти дацкі критик и гісторик літаратури Георг Брандес (1842-1927). Ен удзяляСћ таксамо Сћвагу и параСћнальнаму даследаванню еСћрапейскіх літаратур. Брандес ствариСћ шераг таленавітих літаратурних партретаСћ пісьменнікаСћ и грамадскіх дзеячаСћ. Асабліва цікавия яго манаграфіі аб Шекспіри, Гете, Вальтери, Ібсене, Б'ернсане, нариси аб французскіх и рускіх пісьменніках. Брандес з'яСћляецца таксамо аСћтарам грунтоСћнай теаретичнай Праця "ГалоСћнейшия плині Сћ еСћрапейскай літаратури...
