аСћчання ..."; "У цяперашнім ..." и інш.). Нездарма Сћ вершили кнігі вельмі шмат питанняСћ, інши раз зададзених пра сябе непасредна читачу, бо аСћтар НЕ Сћ сілах сам Даць адказ ("У скрухі Праш суцяшення ... "). Менавіта па гета причине, а таксамо таму, што лірични герой шукае такогого адказу НЕ толькі для сябе, а для інших - такіх, як ен, - пошукі распаСћсюджваюцца на Ега-сферу. Причим распаСћсюджванне настолькі маштабнае, наколшькі тонкае, асенсаванне свойого Сћнутранага світлу. Аднако няма яСћнай мяжи паміж суб'ектнасцю героя и акаляючим светам, пачинаючи биццам б з драбязи - апошняга жоСћтага Ліста ("ЖоСћти ліст"), сліду крейди на асфальце ("А што було Сћ сяредзіне зіми ... "), стракази (" Ушацкі абразок "), сягаючи памераСћ нациянальних ("Набеля!"), Нациянальна-глабальних (лера-паема "Самотой паломніцтва"), касмічних ("Калі заблудзішся Сћ лісі ..."). Есць знітаванасць усіх гетих узроСћняСћ у большасці вершаСћ, што з'яСћляецца адной з характерних рисаСћ філасофскай рефлексійнасці ліричнага героя ("За калядни стіл"; "Успомненае цяпло", "У адкритим Космасом ").
Што ж турбуе ліричнага героя, якія ТЕМи и праблєми ен паднімае и спрабуе вирашаць на шкірним з названих (канешно, умоСћних) узроСћняСћ бицця? А паколькі яни сінкретична знітавани, то и методика аналізу павінна мець широкі характар, ахопліваючи іх па магчимасці Цалко, бачачи дамінуючи матиСћ у кантексце астатніх.
Як ужо сказана вишей, лірични герой часта задумваецца над асабістим лісам. Зрешти, як и шкірно Чалавек, толькі боскім Талент абумоСћлени велика чуллівасць и далікатнейшая тонкасць Одуму Паета. Ен балюча Сћспримае палю адметнасць пекло бальшині, пекло кангламерату "купцоСћ" ("Ліс"), якім непатребна яго бясценная душа "на зямним базари". Гетия словами, як и многія іншия, аСћтар атаясамляе толькі фармальна з сабой: яни тичаць кожнага, хто Живе перадусім душею у трохкутніку з цяперашняга, мінулага и будучага, "дзе шкірно кут няСћтульни и чужавати "(" У цяперашнім ... "). Пает НЕ стварае штучна палю Самотой. Яе и так хапает. І калі яго лірични герой вистаСћляецца як закінути Сћ світло адзіночка ("Завиць ваСћком зусім на проста ..."), то ЄП не стараецца таку сітуацию паглибіць, пазбягае хваравітага декадансу, шукае вийсця. І знаходзіць, причим НЕ адно: "Пакуль живу я,/Живе таксамо/На гетим Свеце/Са мною мамо" ці: "Радуйся Сћ жицці святлу І світла,/Верачи Сћ паганскую прикмету:/Дабриня шукае глибіні ".
ЛюбоСћ да жицця, пяшчотная и Моцний, Знайшла водгук у многіх Радко. Таму и просіць Пает: "Дазвольце затримацца на зямлі/Мені ... /". p> Няглядзячи на тое, што жицце Сћ Паета - і "раку чалавечага болю "(" Спакойнае месца ... "), і" Змагання з цемраю "(" З вишині самалет "), Надав нягледзячи на існаванне такий абсурднай и бязмежна жахлівай, асабліва для екзістенциялістаСћ, з'яву, як смерць, Пает НЕ вериць, што Сћсе скончицца: "Не хочай паддацца бядзе,/Баіцца,/Што скрозь НЕ Пасп,/З палати Сћ палату ідзе/Сястрой міласернай/Надзея ".
Кахане и любоСћ Пает праз ліричнага героя хочай данесці НЕ толькі тієї, якую абагаСћляе, нягледзячи на ману, альо и да Сћсяго вонкавага світлу и души кожнага з людзей. Бо, як прикмецілі яшче Сћ старажитним Риме І як адзначае аСћтар, пасли Кахане "застаецца сум" ("Сум"). ЛюбоСћ - так продкаСћ, сяброСћ, усіх людзей разам и кожнага Чалавек Сћ приватнасці, радзіми, Мастацтва и інш. - Ці НЕ галоСћни кіт, на якім тримаецца чалавецтва, и ці НЕ АСНОВА творчасці як Р.Барадуліна, так и наогул.
Пашираючи кантекст, у якім знаходзіцца "Я" ліричнага героя, Наступний маштабам будз нациянальни, причим часта з гістаричним адценнем, якое дапамагае прасачиць ліс білоруський зямлі.
Гета Яскрава адлюстравана Сћ паеме "Самотой паломніцтва ", якаючи присвечана слаСћнаму синові нашага народу Франциску Скарине, пра яго Складанний ліс. Альо Мастацкая вартасць твора була б ніжейшай, калі б НЕ тієї факт, што паема гета НЕ толькі пра яскраву постаць Скарини, а Перш за Сћсе - пра ліс генія Сћ нашим неадназначним Свеце. Плиг гетим Р.Барадулін НЕ пакінуСћ па-за Сћвагай и нациянальни фактар ​​- ліс білоруський зямлі з яе атрибутамі (Культурал, МОВА). Гети фактар ​​у різни сваіх праяСћленнях розкриті Сћ інших творах. Шкірні з іх передаємо шчимлівую любоСћ и шкадаванне палею радзіми Сћ розния гістаричния перияди развіцця, а таксамо людзей, якія пераживалі ліс радзіми, якія билі носьбітамі, часцінкамі яе лісі. Таму храналогія твораСћ даволі разнастайная: пекло часоСћ Скарини да савецкіх репресій и Чарнобиля, - Білорусь и білоруси на сваім вяку нацярпеліся и церпяць дагетуль. Шукаючи гетаму причину, Пает метафаризуе: "Білорусь,/цябе акресліСћ ліс,/Як развага на чало набегла,/Русь/Ен без чарнавікоСћ заніс/На скрижалі/Білу -/Набеля! ". p> Таму Пает моліцца за БацькаСћшчину: "Хай свеціцца імя Твае, Білорусь "(" Малітва наступнасці "), - дзе слова" свеціцца " набивае канатацию Сћ сувязі з радиеактиСћним випраменьваннем пасли авариі на ЧАЕС. "Малітва наступнасці" па сутна...
