аці продкаСћ - Арата, ваяроСћ, кніжнікаСћ. Пригадаем такія з іх, як "Сафійка", "Мая бацькаСћшчина", "На Беларусі ...", "Кам'яна балада", "Радзімі, цябе НЕ зламалі навали ... "," Аплакалі Вира сови ... "," У вянок Мацеєві Бурачков ", "Цетка", "літературна спадщина", "Споведзь Калос", "Вяртанне МАКСІМА", "Пліти". Ен добра Розум, што гістаричная памяць народу - гета територия, якую акупіраваць, пакараць Нельга. Калі яна есць, то не страшні Люби випрабаванні лісі. У Барадуліна гетая памяць не абстрактна, а надзвичай Глибока, Рухом, живая, бо знітавана Сћласним лісам з Ушачинай, з суседнім сівим Полацкам, дзе на кривіцкай зямлі пачиналася, пісалася плугів и м'ячем, "кіриліцай Скаринавай" радаслоСћная Радзіми. Для яго рідна зямля - ​​и гаючая Сіла на жиццевим бальшаку, и криніца творчасці.
Радзіма - гета найперш тое, што атуляе нас. Ригор Баралулін па палею натури - природапаклоннік, язичнік у адносінах да яе: "Гараджанін годин,/Праз бетон, праз цагліни/Чую траСћ перазови,/Сум засохлай галіни ".
Ен зразумеСћ, шта сама зямля гавориць з намі паетичнаю МОВА, варта толькі Сћслухацца Сћ Назв рек, азераСћ, лясоСћ, урочишчаСћ. І яни для яго - живи, адухоСћления. З ІМІ, як з людзьмі, ен размаСћляе, раіцца, спачувае, бо цяжка природзе у наш технакратични, хімічни и ядзерни століття. І яго слова гучиць натуральна, нязмушана, так, як падаю Сћ бари совй голас зязюля, як шапочуць пад вітрам чарати, як Гудзьо Чміль над белапеннай дзятлінкай: "Драч кричиць у густим тумані,/Биццам хто яго, дурня, режа. /Я прислухаСћся -/Праз мяне/Прарасла/Белавежа. /Аплялі мяне карані -/Працавітия вязні зямния. /Ти галіну адну крані -/Пушча Сћся/Ува мені зание ". p> АСћтар разважае пра Кахане, ен хочай разабрацца, чим усе-Такі з'яСћляецца для нас Кахане. Ці можа яно перагарець и знікнуць, як знікае веснави квецень, каб на яе месцев з'явілася зав'язь и наліліся плади? І приходзіць да несуцешнага виваду: "І тия ж гади, тия ж вочи, и тия и НЕ тия. Асвойваць немагчима двойчи два бугаркі крутия ".
Кахане Сћ вершили Барадуліна цнатлівае, чистае, як незамутнену криніца. Пает відав Цану гетаму пачуццю и бераже яго Сћ души, як Самана Дарага и непазбиСћнае, што меСћ у жицці. Пад пяром аСћтара яно набивае елегічную афарбоСћку и гучанне. Аказваецца, пачуцце гета НЕ растрацілася и НЕ перагарела, яно толькі криху зиначилася, трансфармавалася, перайшоСћши Сћ інши стан, імя якому - сталасць. Яно пералілося Сћ пяшчоту и чалавечую дабриню, даверлівасць и спагаду як да каханай, так и да інших людзей. Альо Сћ дерло Чарга да Вернан спадарожніци: "Твае Кахане на маім плячи журлівае, як веснавое ранньо ".
Пает уласціва пачуцце заСћседнае закаханасці ва Сћсе пригожае на зямлі, вянцом якому - жанчина. Закаханасць дае крило, з нею маладзее світло. І як НЕ Сћсміхнуцца нарджанним Сћ вандроСћках, гарезлівим барадулінскім Радка пра "позніх нявест", якія "... Глядзяць зяленимі вачима, як незанятия таксі ...", або такому - "як жа я дамоСћ вярнуся з фінкаю у серци?! "
СапраСћднае Кахане - гета пачуцце, якое ачишчае, узвишае кожнага Чалавек. Яно адвяргае фальш и разлік. Яму немагчима аддавацца напаСћдуши, напаСћсерца: "Імчице,/Вольнасці фургони! /Лашак тугі траву Скубі. /Я твій нявольнік,/Твій првгонни. /Нашто мені воля/Без цябе?! "
У паезіі філасофіі жицця Барадуліна няма ритаричнай пустати, бо прадметам яе даследавання заСћжди з'яСћляецца сапраСћдная сутнасць и пригажосць жицця, душеСћная чисціня Чалавек, яго унутранае багацце, тия маральния, гуманния каштоСћнасці, спро на якія и Кана якіх ніколі НЕ мяняюцца. Гета надзейна засцерагае яго пекло манатоннасці, дае штуршок заСћседнаму творчаму абнаСћленню. Ідучи бальшаком паезіі Барадуліна пекло дерло юнацкіх радкоСћ да сенняшніх, бачим гетую неспатольную дапитлівасць, цікаСћнасць да Чалавек, з яго звичайнимі, простимі клопатамі, з яго високімі памкненнямі, якія таксамо винікаюць з будзеннага бицця, живяцца ім. br/>
3. СВІТЛО ЛІРИЧНАГА ГЕРОЯ
У ліриних творах філасофіі бицця Ригора Барадуліна пераважае гарманічнае Бачані світлу. Прикладам поСћнай згарманізаванасці пачуццяСћ ліричнага героя и настрою природи Сћ адлюстраванні Радзіми з'Сћлецца верш "З-пад нахмураних броваСћ ...", якім пачинаецца кніга "Рум". ДушеСћни стан ліричнага героя, яго здзіСћленая зачараванасць убачанимі пасли доСћгай адсутнасці краявідамі вельмі дакладна перададзени Сћ Наступний Радка: "Надав страшна дихнуць - маладия аблокі/Над Ушачинай ціха пливуць". Улюбенасць, што перапаСћняе серца Паета, - гета адначасова и Сћсведамленне сябе мікрачасцінкай у палею далучнасці да вечнай, няспиннай плині жицця.
Постаць ліричнага героя твораСћ Ригора Барадуліна даволі адметная: яна сінтизуе Сћ сабе некалькі, здавай б зусім неспалучальних іпастасяСћ. Годинах ен саліптична егаізавани, засяроджани на сваім "Я", над палею сутнасцю. "Я" ніби намагаєшся: хто яно? куди? навошта? чаму? и Г.Д. ("А можа гета Не Я зусім ..."; "Гук, украдзени Сћ м...
