чмеле «Тезіси по гісториі Беларусі» («Бальшавік», 1948, №6), а потим и ў артикулах Л.С. Абецедарскага и шкільним падручніку па гісториі БРСР, напісаним пад ягоним кіраўніцтвам, Такі принцип дзяржаўніцкай периядизациі биў захавал, толькі замести Літоўска-білоруський дзяржави ўжо нагадваецца Вялікае княства Літоўскае як чиста літоўская дзяржава, гета значиць поўнасцю паўтаралася периядизация гісториі, запазичаная ў рускіх дваранскіх гісторикаў дзяржаўніцкай школи [19, с. 516].
Для Ус. Ігнатоўскага няма ніякіх сумненняў у критим, што Полацкае княства було пекло пачатку Незалежності, и толькі на некалькі рік (у першай Палов XII ст.) Яно трапіла ў залежнасць пекло Кіеўскага, каб яшче раз дабіцца самастойнасці. Таму адпаведни перияд у ягоним «Кароткім нарисе» и називаецца Полацкім (IX-XIII ст.).
Ус. Ігнатоўскі визначиў и другі, Літоўска-Беларускі, перияд гісториі Беларусі (XIII - палавіна XVI ст.), Які непасредна звязана з Полацкім. 3 XIII ст. будуецца Вялікае княства Літоўска-білоруський, на чале якога стаіць гаспадар, вялікі князь-Літвін, а пануюць культура і мова Полаччини, беларуская мова, якаючи стала дзяржаўнай. Ус. Ігнатоўскі адзначае, што ў Літоўска-Беларуекім гаспадарстве згодна живуць дзве віри: усходне-хрисціянская - у слов'ян и паганская - у літвінаў. Ус. Ігнатоўскі биў Першів з білоруських гісторикаў, Які даў правільную Назву Вялікаму княству Літоўскаму, характаризуючи яго нациянальни характар. Надав у кнізе В. Ластоўскага «каротких гістория Беларусі» (1910) гетая дзяржава названа паводле традициі рускіх дваранскіх и буржуазних гісторикаў - Літоўска-Руська дзяржава.
Наступний перияд у Ус. Ігнатоўскага називаецца Польскім, паколькі аўтар лічиць, што пасли Люблінскай уніі 1569 «Літва и Білорусь билі інкарпариравания ў арганізм Польшчи. Асобнасьць и незалежнасьць Літви и Беларусі була згублена »[1, с. 30]. Гети тезіс Ус. Ігнатоўскага биў заснавани на тих падставах, што з канца XVII ст. на Беларусі и Літве пача панаваць польська мова як дзяржаўная, а нобач з ёю - польська культура, польскі сацияльни и палітични лад и каталіцкая віра. Шляхта апалячвалася и адиходзіла пекло свойого народу. Така аргументация була ўспринята и наступнимі гісторикамі, якія таксамо ўживалі яе да апошняга годині, нягледзячи на тое, што шераг гістаричних фактаў паказваў, што асобния феадальния інститути, асобни феадальни лад и закони, асобная феадальная дзяржаўнасць захоўваліся, а самастойнасць Літоўска-білоруський дзяржави ў складзе федератиўнай Речи Паспалітай існавала да падзелаў гета дзяржави ў канц XVIII ст.
Чацвёрти перияд гісториі Беларусі адносіцца да канца XVIII - пачатку XX ст., калі Білорусь уваходзіла ў склад Расійскай імпериі.
П'яти перияд - упершиню ў маладой білоруський нациянальнай гістарияграфіі - Ус. Ігнатоўскі присвяціў савецкаму перияду.
Значнае месца ў кнізе аддадзена першаму, Полацкаму перияду. Ен детальна разглядае гістаричния падзеі, а таксамо асобния накірункі гістаричнага працесу IX-XIII ст. на Полацкай Русі. Плиг гетим викаристоўваюцца шматлікія цитати са старажитнарускіх летапісаў и інших гістаричних криніц, а таксамо винікі археалагічних раскопак. Ус. Ігнатоўскі падкреслівае, што заканадаўчая ўлада ў воласці ў Полацкім княстве належала да народнага віча, або відразу, а князі ў Полацку билі юридична абмежавания ў свае дзейнасці. Аўтар робіць упор, абапіраючися на звесткі летапісаў, на пастаяннае Змагання Полацкага княства з Кіеўскім за незалежнасць, а таксамо «за ўплиў на Ноўгарад и за пяршинство ўва ўсходнеславянскім сьвеце» [3, с. 145], падкресліваючи асабліва ролю князя Усяслава, Брачиславага сина (з 1044 да 1101). У гетим раздзеле Ус. Ігнатоўскі, згодна з сваімі устаноўкамі, апісвае барацьбу паміж кіеўскімі и полацкімі князямі ў 1127-1129 рр., Калі полацкія князі билі вигнані, а замести іх у Полацку и ва ўдзельних княствах Полацкай зямлі билі пасаджани сини и родзічи кіеўскага князя Мсціслава. Край биў разрабавани, а тисячі насельнікаў зямлі билі Прадаю ў няволю. Ус. Ігнатоўскі адзначае: «Нявольнічи гандаль пашириўся. Пекло яго каристаліся як пришлия князі, так и мясцовия капіталістия, інтареси каторих супалі з інтаресамі князёў. Такім спосабам, мясцовая буржуазія таго годині и чужаземная палітичная ўлада, маючих на ўвазе толькі палю карисць, руйнавалі Полацкі край »[3, с. 146]. Тут зноў наглядаецца мадернісцкі падиход да гісториі. Аўтар паказвае, як свабодалюбіви народ, Які паўстаў, вигнаў пришлих князёў и іх мясцових прихільнікаў и вярнуў полацкіх князёў да ўлади. Ен таксамо адзначиў перияд 1180-1190 рр., Калі ў Полацку князя не було, а фактична княствам кіравалі 30 старшиня, абрания вечам, и Полацк ператвариўся на гетия дзесяць рік у республіку. Ен разглядае таксамо ўплиў хрисціянства на асвета и развіццё Полацкай зямлі, ролю ў гетим княжни Прадслави-Еўфрасінні, а таксамо ролю Кірили Тураўскага ў Тура...
