узгоркаватая, няроСћная - кривізна). Вялікая група вучоних (археолаг П.М.ТраццякоСћ, гісторик Б.А.РибакоСћ, Беларускі філолаг и гісторик М.І.Ермаловіч) сцвярджаюць, што Сћ назви "кривічи" захавать імя язичніцкага першасвяшченніка Крива-Кривейти. p align="justify"> Такім чинам, звесткі археалогіі, мовазнаСћства, антрапалогіі сведчаць пра тое, што раннесяредневяковия етнічния супольнасці дригавічоСћ, радзімічаСћ, кривічоСћ сфарміраваліся Сћ виніку змяшення, сінтезу славянскіх и балцкіх груп насельніцтва. У іх культури и мове перапляліся славянскія и балцкія елементи з перавагай славянскіх рис. Менавіта кривічи, дригавічи, радзімічи, а не наступния етнічния супольнасці Сћтримлівалі Сћ сабе балцкі субстрат. p align="justify"> Дригавічи, кривічи-палачане, радзімічи з'яСћляліся теритарияльнимі культурна-етнічнимі супольнасцямі и НЕ сфарміраваліся Сћ народнасці. Яни СћяСћлялі сабой НЕ Пляма, як у раннім жалезним століттю, а протанароднасці ("народцем") i адначасова пачатковия дзяржаСћния Сћтваренні, ці протадзяржави. p align="justify"> Дригавічи, кривічи-палачане, радзімічи паступова Сћцягваліся Сћ працес фарміравання білоруський народнасці. Причим треба адзначиць, што паміж славянамі и балтамі мелі месца и мірнае суіснаванне, и ваенния сутикненні, и асіміляцийния працеси. Асімілявалі НЕ толькі слов'яни балтаСћ, альо Сћ шерагу випадкаСћ слов'яни билі асімілявания балтамі. p align="justify"> Мелі месца істотния адрозненні гетих працесаСћ на Сћсходзе и захадзе Беларусі. На Сћсходзе билі вельмі моцния сувязі славянскай, балцкай и суседняй фіна-угорскай культури, якія доСћга ажиццяСћляліся Сћ межах широкай паласи, и працягласць іх була вельмі вялікай. У заходніх регіенах Беларусі Сћсходнеславянскія супольнасці дригавічоСћ, валинян, кривічоСћ суседнічалі и суіснавалі з усходнебалцкімі (літоСћскімі), заходнеславянскімі (мазавецкімі), заходнебалцкімі (яцвяжскімі) пляменамі. У адрозненне пекло балтаСћ, якія жилі на териториі сучаснай Беларусі и Смаленшчини и билі
Асімілявани славянамі, балцкія Пляма ПаСћднева-Усходняй Прибалтикі Сталі асновай, на якой склаліся народнасці: літоСћци, латиші, пруси, яцвягі. Па мове балти гетага регіена падзяляліся на заходніх (пруси, яцвягі) i Сћсходніх (літоСћци, латиші, Куршу и інш.). Територию паміж Неманья и вярхоСћямі р.НараСћ насяляла група яцвяжскіх Пляма - судзінаСћ, Дайнова, паляксянаСћ и Сћласна яцвягаСћ. Іх мова була пераходнай паміж балцкімі и славянскімі мовамі. У заходнім регіене Беларусі доСћга праживалі асобния балцкія и змешания балцка-славянскія групи насельніцтва. У IX - XI стагоддзях балцка-слов'янська мяжа праходзіла па лініі Гродна - Ліда - ІСће - Вілейка - Мядзель - БраслаСћ. У XII - XIII стст. яна адсунулася далей на ЗАХІД и паСћночни ЗАХІД да сучаснай Літви и Латвіі. Важлива таксамо адзначиць, што змяшенне балтаСћ са славянамі адбивалася НЕ толькі на териториі Беларусі, альо и на териториі Літви и Латвіі. Так, у складзе літоСћскай народнасці аСћкштайтаСћ видзяляецца лакальная група дзукаСћ, у якой шмат агульнага з беларусамі. p align="justify"> Акрам балцкага насельніцтва на фарміраванне білоруського етнасу аказалі пеСћни нязначни СћплиСћ асобния групи цюркскага насельніцтва (татари), якія пасяліліся на териториі Беларусі Сћ канц XIV - пачатку XV ст.
вань 5
Паняцце сяреднявечча було Сћведзена італьянскімі гуманістамі Сћ XV ст. и азначае перияд у гісториі чалавецтва, Які раздзяляе античнасць и Адрадженне. Традицийная класіфікация сяреднявечча виглядае так: рання V-Х стст., Класічнае - ХІ-ХV стст., Позняе - XVXVII стст. Пераход пекло античнай да сяреднявечнай цивілізациі з феадальнай грамадска-гістаричнай сістемай у ЕСћропе заняСћ V-VІІІ стст. Феадалізм - гета грамадска-гістаричная сістема, якаючи характаризуецца приналежнасцю Сћсіх зямель феадалам, марудним развіццем технікі, асабістай залежнасцю сялянства, примацаваннем сялян да зямлі, натуральнай гаспадаркай. Вилучаецца некалькі типаСћ, або шляхоСћ, станаСћлення феадалізму:
. Візантийскі - усталяванне феадальнага ладу було адзначана суіснаваннем дзяржаСћнай, феадальнай, сялянскай, абшчиннай уласнасці. Усходнеримская, або Візантийская, імперия здолела захаваць культурну античную літературна спадщина (у асноСћним гречаскую) з гарадской цивілізацияй, Моцного юридичним римскім прав и рабаСћладаннем. Працягвалі развіцце Гарад Канстанцінопаль (Царград), Александрия, Антиехія, Ефес, Цір, Бейрут. Билі арганізавани карпарациі вільних рамеснікаСћ, гандляроСћ, судаСћладальнікаСћ. p align="justify">. Італьянскі тип развіцця феадалізму биСћ Найбільший цяжкі и разбуральни. У V ст. Заходнеримская імперия була захоплена варварамі, якія Сћжо адчулі СћплиСћ іранскай, азіяцкай культур. АдкінуСћши спачатку за непатребнасцю вялікую частко античнай культури и дасягненні яе цивілізациі, варвари да IX ст. адрадзілі раместви, аднавілі міжнародния гандлевия сувязі, замацавалі іерархію ...
