деталева апісвае яго цяжкі штодзенни Працюю, Які годинах приводзіць да нікчемним виніках:
"Нарешце я ВирашиСћ паспрабаваць зрабіць човен ці, яшче Лепша, пірогу, якія робяць тубильци Сћ ГЕТИХ краінах, амаль без усялякіх інструментаСћ и без памочнікаСћ, прама з ствала вялікага древа. Я лічиСћ гета НЕ толькі магчимим, альо и легкім справай, и думка пра гета ПРАЦІ вельмі захапляла мяне. p align="justify"> Тади я вимераСћ адлегласць, якаючи аддзяляла травня човен пекло мору, и ВирашиСћ вириць канал: бачачи, што я не Сћ таборі пасунуць човен да вади, я хацеСћ падвесці Ваду да дязя. І я Сћжо пачаСћ биСћ капаць, альо калі я прикінуСћ у Розума Неабходную глибіню и шириню каналу, калі падлічиСћ, у якое приблізна годину можа зрабіць таку роботу адзін Чалавек, то аказалася, што мені спатребіцца не менше за дзесяць - дванаццаць гадоСћ, Каб давесці яе да канца ... я биСћ засмученняСћ да глибіні души и тут толькі сцямілі - праСћда, занадта позна, - як погане примацца за працю взяти, чи не разлічиСћши, у што яна абидзецца и ці хопіць СІЛ для давядзення яе да канца ". [5,107-109]
Рабінзон - живи Чалавек, яму знаемия и хвіліни роспачи (калі наприклад спливаются карабель, убачани ім на гаризонце ці калі ен трапіСћ у моцнае працягу, спрабуючи обплісти свій востраСћ, Які ледзь не знесла яго и адкритае мору) . Аднако ва Сћсіх жиццевих сітуациях, Надав у самих жудасних Сћмова, Рабінзон праяСћляе вялізную душеСћную сілу, винаходлівасць и цвердасць характар, а сама кніга ператвараецца Сћ нейкі гімн енергіі и непарушнай сіле Чалавек. [4, 14]
Рабінзон Сћ шерагу випадкаСћ виступаю як висакародни и гуманні Чалавек, Які стаіць над сваім Класа Надав у тую епоху, калі буржуазія була прагресіСћнай. Ен ризикуе сваім жиццем для виратавання невядомих яму людзей (Пятніци, Капітана карабле іспанцаСћ), яго Сћзаемаадносіни з Пятніцай перарастаюць у сапраСћдную дружбу. Пад знешніх пуританскім набожнасцю Рабінзона криецца занадта здаровае Сћсприманне світлу и Надав даволі несмішліве Сћспримання релігіі:
"На жаль, Травня душа не відала бога: Добрия навучанні Майга бацькі згладзіліся з памяці за вісім гадоСћ бесперапинних блуканняСћ па моровицю Сћ пастаянним зносінах з такімі ж, як сам я, бязбожнікаСћ, у апошняй Ступені абиякавимі да віри. Чи не памятаю, Каб за Сћсе гета годину травня думка хоць раз Сћзняцца да Бога або Каб хоць раз я азірнуСћся на сябе, задумаСћся над сваім паводзінамі. Я знаходзіСћся Сћ нейкае льно атупеласць: імкненне да дабра и свядомасць зла ні билі мені роСћна чужия. Па палею закасьцянеСћ, легкадумнасці и бязбожнасьць я Нічим НЕ адрозніваСћся пекло самаго невуцкім з наших матросаСћ. Я не меСћ ні найменшага паняцця ні пра страху Божим Сћ небяспеци, ні пра пачуцце Сћдзячнасці да творцеві за збавенне пекло яе ". [5,78]
Нягледзячи на велізарную агульначалавечае и вихаваСћчае значенне ладу Рабінзона, ен надзелени и типова буржуазним...
