неСћ, и, що не чакаючи загидила, вицягвае з криши скринку з недачишчанимі Сћчора снарадамі. ЖаСћтиху, вядома, що не па сіле такія малюнкі, бо хоць ен и камандуе разлікам, аднако, здаецца, травні саму нізкую пекло Сћсіх нас Адукация - два ці вки класи. p align="justify"> Мусіць, таму, а мо з якой причини, начальства и вирашила, што ліпше про будз, калі забраць яе Сћ палковую санчасць.
Лук янаСћ ужо НЕ варушицца, що не пазірае, можа, памер?
ПраСћда, цяпер ужо НЕ треба яму ні спачування, відаць, не страшна яму асудженне - Перад Канц, - адчуваю я - адзіна важнаю Сћ яго рештках жицця застали непатольная патреба Сћ праСћдзе. p align="justify"> ЖаСћтих, відаць, хочай Нешта прикрикнуць на Лешку, альо толькі бурчиць сам сабе, яСћна любуючися нахабнаватаю пригажосцю гетага хлопця.
На ім, безумоСћна, гети наш недагарак .
. У апавяданні, што напісана у суб ектиСћнай манери, Надав малюнак природи перадаецца виключна праз усприманне галоСћнага героя. Спачатку можа насцярожиць и криху заблитаць Стила напісання пейзажнай замалеСћкі. Ну чим яна адрозніваецца ад ліричнага адступлення, што буваємо амаль у шкірним творити? І толькі мадальния СЛОВА пераконваюць нас у критим, што гетую карціну бачиць галоСћни герой, а не аСћтар проста так для разбаСћлення баявих дзеянняСћ вирашиСћ уплесці яе сюди. Прибраць мадальнае слова, и Перад намі пейзажна замалеСћка вачамі аСћтара.
Мабиць, апоСћначи Сћсходзіць місяць. Ен неяк неСћприцям випаСћзае з-за небасхілу І, залазячи Сћсе вишей, пачинае свій нетаропкі рух па Сћскрайку святлявага червеньскага неба. Неба Сћжо так и НЕ цямнее да ранку. Яно скрозь свеціцца нейкім невиразним унутраним святлом, приглушаним да мутнай сіняви на Сћсходзе І з зеленаватим адценнем на захадзе. Чіпляючись паСћдневи ветрик нясе з сабой невиразния шолахі, таемния, ніби чалавечия, уздихі, решткі далекага гулу - недзе не те грукацяць танкі, не те тужацца на пад еме Машинние [3, c. 39].
Ноч, відаць, дабірае апошнюю гадзіну. Місяць, узлезши Сћ паСћнеба, пачинае Сћжо ніжець, блішчастая кісяя хмаркі, што Сћсю ноч вісела Сћгари, нікуди спливаются з празристае сіні, зоркі блішчаць трохі вастрей. Сінявати змрок цяпер гусцее над варожимі пагоркамі, усходні небакрай хоць яшче цемная, альо Сћ параСћнанні з заходнім святлее, здаецца, и зораки там Менш, и відни адни толькі большия [3, c. 61]. p align="justify">. Вельмі часта викаристоСћваецца асабови займеннік ми и яго склонавия форми. Гетим галоСћни герой прираСћнівае Сћсіх да сябе, значиць, Які я, такія павінни Биць и Сћсе астатнія . На наш погляд, гета апраСћдана толькі Сћ некатора вип...
