ярних, етапних для Васіля Бикава твораСћ. Ен у свою годину меСћ широкі розгалас и надзейна замацаваСћ уяСћленне пра бикаСћскую аповесць як своеасаблівую разнавіднасць гетага жанру, потим надоСћга аблюбаваную пісьменнікам. Гета звичайна Моцний спрасавани, напоСћнени глибокім зместам твор невялікага памеру з абмежаваним колам герояСћ и лакалізаваним падзейним и часавим речишчам [4, с. 13].
Сам Васіль БикаСћ так сказаСћ пра апавяданне Трецяя ракета Сћ палею апошняй прижиццевай кнізе ДоСћгая дарога дадому :
Я биСћ зьдзіСћлени, як проста праСћда Вайни рабілася високім Мастацтва, якія, аказваецца, магчимасьці нясе сабой банальні кавалак жицьця. (Хаця вайну, канешно, що не банальні кавалак ...) А прачитаСћши Сћ Новому світі Пядзь зямлі , адклаСћ усьо, што на тій годину пісаСћ, и з жарам сеСћ за Трецюю ракету .
Скончиць яе за Вясна мені не Сћдалося (...). І Сћсе ж болів захапляла травня няскончаная аповесьць. Мабиць, ніводную я не пісаСћ з такою апантанасьцю, як Трецюю ракету , сам ня відаю, зь якой причини (...). У краіне паяСћлялася нова літаратура з новим бачаньнем сьвету. І Сћ приватнасьці мінулай Вайни.
ГалоСћнай ідейна-Мастацкай адметнасьцю гета літаратури стала признаньне наяСћнасьці на Вайне ня толькі зьнешняга, так би мовіць, ворага - нямецкага фашиста, альо и кагось унутранага, мала за німця лепшага. Ранєй гета биСћ проста здраднік, годинах боягуз, дезертир. Цяпер стаСћ яшче и перастрахоСћшчик, кар ерист, егаіст. І лепшия розчини гетага накірунку паказалі, што ва Сћласних шерагах здаралася барацьба, якаючи па вастрині мала Сћступала барацьбе на перадавой. У вайсковай прозі Сћпершиню паявіСћся злачинца-асабіст, недацепа-палітрук [2, c. 213].
Вось на якія асаблівасці моСћнага вобразе апавядальніка гетага твора ми звярнулі Сћвагу:
. Кідаецца Сћ вочи частае Сћживанне мадальних слоСћ, якія виражаюць няпеСћнасць, сумненія, верагоднасць и іншия няясния пачуцці - мусіць, магчима, відаць, напеСћна, здаецца, мо, мабиць и інш. Яни - яркія моСћния паказчикі таго, што аСћтар ариентуецца на пункт гледжання персанажаСћ, вядзе апавяданне скрозь призму іх Сћспримання з яСћ, Падзу, асобі, речаСћ [10, c. 132].
Ен, як и Сћсе, прахопліваецца са сну, І, напеСћна, нейкае камандзірскае адчуванне падказвае яму, што хтось правінаваціСћся.
Ен, відаць, адчувае, чим скончицца гети камандзіраСћ г...
