слаў, наліўшися цяжкой Кривий, крикнуў:
Чаляднікі, зачиніце дзвери! Налівайце мед! [2, с.316]
? пасадзе
Яни прийшлі да цябе, буде біла баярин, - яшче ніжей пакланіўся халоп, вельмі падобни на Супруна [2, с.576]
? узросту
-Раскажу я вам, маладзени, пра старця Кукшу, Які д?? мяне сядзеў пад гетим дубам, - Жваво голасо пачаў Валасач [1, с.120]
? сваяцтву
-Сини травні, дзеці, - усхвалявана сказаў Усяслаў, - есць яшче на зямлі Добрия вірних людзі, есць адважния ВОІ [2, с.427]
? якой-небудзь знешняй ЦІ ўнутранай примеце.
Што чутні пра князя Вячко, бязноси? - пранізліва глянуўши на халопа, спитаўся Уладзімір [2, с.126].
Зваротак званий асобі ЦІ прадмет, да якіх звяртаюцца з МОВА, заклікам, просьбай, якім наогул адрасавана виказванне, виражанае ўсім оповідей [28 , с.120 ]:
- Глебачка, - ласкава сказала княгіня березня я і пагладзіла сина па чорнавалосай галавіт, - чаму ти Такі невясели? [1, с.11]
Страшна тое, новагараджане, што Сіла вялікая и злая ідзе на нас [1, с.11].
У некатора випадкі Гутарко можа звяртацца да різни адушаўленних істот:
Прийдзіце, птушкі нябесния, напіцеся криві чалавечай [2, С.582]
а таксамо да неадушаўленних прадметаў и з яў [ 10 , с.187]:
Чуй, святі зялени дуб. Чуй, святі агонь. Чуй, неба. І чуй ти, Княжич Далібор [1, с.37]
Слухайце, нябеси! - закричаў ен, ускокваючи на валун, працягваючи ў змрок рукі [2, с.240].
Накіраванасць паведамлення, якое размешчана ў оповіді, да канкретнай асобі ЦІ прадмета або з Яви з яўляецца асноўнай, Найбільший істотнай адзнакай зваротка як сінтаксічнай адзінкі, призначанай для ўскладнення структури оповіді. Зразумела, што кожнае приватнае аценачнае значенне зваротка залежиць пекло канретнага кантексту. Уживанне звароткаў у оповіді звязана з Мета и зместам виказвання, чим абумоўлени и віди аценкі, яе разнавіднасць и інтенсіўнасць.
Альо адсутнасць сінтаксічнай сувязі зваротка з членамі оповіді НЕ азначае, што зваротак НЕ травні и сенсавай сувязі з ІМІ. У Беларуськай граматици зафіксавана, што на сувязь зваротка са оповідей звичайна паказвае або дзеяслоў-виказнік (у формі загаднага ладу)
Пойдзем, Матули, глянемо на яго, - Широкий ўсміхаючися прапанаваў Някрас [1, с.13]
Так літви паедзеш, Гліб, да Міндоўга [1, с.18]
Чуй, святі зялени дуб. Чуй, святі агонь. Чуй, неба. І чуй ти, Княжич Далібор [1, с.37]
або займеннік [5, с.182]:
Я, приснапамятни князь. Як ти яшче ўпоперак лаўкі ляжаў, мяне твій бацька, князь Васіль, прагнаў з Наваградскай зямлі, - адказаў Валасач [1, с.19]
- Рознимі дарогамі пойдзеце ви, браття [1, с.26]
Мір табе и твайму дому, приснапамятная княгіня [1, с.69]
Вось и ўбачиліся, - Ласкава голасо сказаў Даўспрунк. - сядаю, Рамуне. Сядаю и ти, братачата Войшалк [1, с.110].
Такім чинам, звароткі з яўляю...
