сама дзяржава імкнулася замацаваць асноСћния принципи Шлюбна-сямейнага права, пазичаючи палаженні кананічнага права ди інших сістем.
статути 1588 часткова Сћрегулявания таксамо іншия шлюбния дачиненні, у критим ліку и свабоднае волевияСћленне бакоСћ на шлюб. 3 аналізу н ормаСћ винікае, што згода бацькоСћ або апекуноСћ була патрабаваннем, што ахоСћвала інтареси нявести, альо НЕ регулявала шлюбния дачиненні. Гети принцип пацвярджаецца прававой трактоСћкай винікаСћ уступлення Сћ шлюб без Згоди бацькоСћ, дзе прадугледжваліся маемасния санкциі да нявести, альо Такі шлюб признаваСћся сапраСћдним и заставаСћся Сћ моці [41]. Права бацькоСћ або апекуноСћ даваць згоду на шлюб НЕ маглів тлумачицца як права на примус: у випадкі адмови апекуноСћ (бацькоСћ) Даць згоду нявеста, калі яна крейди неабходни шлюбно Сћзрост, магла звярнуцца па дазвол у дзяржаСћния органи. Права нявести на зварот да дзяржави дзеля абарони сваіх інтаресаСћ замацавана Сћ законі Сћ сувязі з критим, што забарона апекуноСћ на шлюб часта викаристоСћвалася ІМІ з карислівимі метамі працягу апекі ди інш. [42]. Такім чинам, інститут бацькоСћскай залагодить (або тієї, што замяняСћ яе) разглядаСћся Сћ праві як інститут, што ахоСћваСћ інтареси дзяцей.
Неабходна падкресліць, што Статути Вялікага княства ЛітоСћскага 1529, 1566, 1588 рр.. змяшчалі толькі асноСћния принципи, норми шлюбнага права, у астатнім адсилаючи да регулявання кананічним (царкоСћним) заканадаСћствам. У сувязі з критим што Сћ дачиненні да шлюбу дзеяздольнасць визначалася шлюбно узростам, Статути замацавалі гети важливі момант Наступний чинам: Статут 1529 г.визначиСћ 15 гадоСћ для дзяСћчини и 18 гадоСћ для юнака [43], Статут 1566 - 15 гадоСћ для асобаСћ абодвух полаСћ [44], Статут 1588 р. - 13 гадоСћ для дзяСћчини и 18 гадоСћ для юнака [45]. p> 3 викладзенага винікае, што свецкае заканадаСћства трималася царкоСћнага падиходу да шлюбу, пазичаючи норми кананічнага права и перадаючи регуляванне шлюбно дачиненняСћ царкоСћнаму суду [46]. Альо багатая материял судовай практикі НЕ дазваляе зрабіць адназначна виснову па гетим питанні.
Паводле кананічнага права абрад царкоСћнага вянчання лічиСћся асноСћним и сімвалізаваСћ Падзу шлюбу. Практика сведчиць, што царкоСћнае вянчанне праводзілася задоСћга да вяселля, адначасова са змовінамі и заручинамі [47]. Критим сама яно прираСћноСћвалася да дамов, забяспечанай грашовай зарукай. Змовіни мелі вирашальнае значенне для шлюбу и фармавання материяльнай Аснова сям'і. На практици юридична значнимі признаваліся дзве падзеі: змовіни и вяселле, якія Сћ сапраСћднасці мелі функциі падрихтоСћкі и злучення Сћ шлюб, Надання яму публічнасці, релігійнага асвячення шлюбу праз розния ритуали з "скокамі, гудзеннем, плясканнем" ди іншимі паганскімі дзеяннямі .. 3 суднових материялаСћ винікае, што плиг злученні Сћ шлюб НЕ заСћседи висвятлялася наяСћнасць адной з галоСћних перашкод да шлюбу паводле кананічнага права - духоСћнай роднасці [48].
Такім чинам, заканадаСћству, якое замацоСћвала царкоСћни падиход да шлюбу, пяречила практика, што расценьвалася дзяржавай як правамерная. Як адзначиСћ А. Лявіцкі, "несумнеСћни абавязак народних абрадаСћ и іх юридичная Сіла признаваліся Сћсімі класамі тагачаснага грамадства, и з гетим фактами вимушана було та вядомай Ступені лічицца и дзяржаСћнае права, якое Сћвогуле падзяляла царкоСћни погляд на шлюб "[49]. Гетим тлумачицца признанне нявенчанага шлюбу сапраСћдним насуперак законом, Які лічиСћ Такі шлюб незаконним, а дзяцей пекло яго бенкартамі з усімі адпаведнимі винікамі .. Гетакія норми змяшчалі Статут 1529 р. [50] и Статут 1588 р. [51] критим годинах норма пра даказванне шляхоцтва НЕ патрабавала наяСћнасці пасведчання царкоСћнага шлюбу бацькоСћ [52]. У сяредзіне XVI ст. каталіцкая царква на Триденцкім Сабор 1561-1563 рр.. пастанавіла Сћвесці метрикі регістрациі нарадження. Гетая акалічнасць павінна була Сћсталяваць залежнасць паміж вянчаннем у царкве, законнасцю шлюбу и законним паходжаннем дзяцей, каб норми кананічнага шлюбнага права дзейнічалі Сћ грамадстве без виняткаСћ. Як винікае з актаСћ, існавала супяречнасць паміж імкненнем свецкай (і царкоСћнай) залагодить Сћвесці викананне кананічних правіл у ШЛЮБ и відавочним ігнараваннем з боці грамадства царкоСћних законаСћ
4. Питанні спинення шлюбу Сћ царкоСћним и свецкім заканадаСћствею
Спиненне шлюбу регулявалася як кананічним, так и свецкім прав. Паводле кананічнага права шлюб спиняСћся з Наступний причин: 1) фізічнай смерці аднаго ці абодвух суженцаСћ, 2) признання шлюбу несапраСћдним, 3) скасавання шлюбу.
Шлюб признаваСћся несапраСћдним плиг раскрицці факту, што Сћ момант уступлення Сћ шлюб існавалі визначания законам перашкоди. Гетия акалічнасці падрабязна разгледжани вишей плиг апісанні СћмоваСћ уступлення Сћ шлюб.
Скасаванне шлюбу праваслаСћнай царквой дапускалася толькі Сћ сувязі са строга визначанимі причинамі .. Каталіцкая царква наагул НЕ примала самої ідеі скасавання шлюб...
