ерсанажамі далейшае развіцце дзеі. I гета яшче НЕ Сћсе. В«Міли ЧалавекВ» з'яСћляецца редкім у Мастацкай практици творити - апалогіяй жанру сатиричнай камедиі. ЗаявіСћши Сћ пралогу аб правамернасці, жиццяздольнасці и неабходнасці гетага жанру, аСћтар трима актамі дзеі бліскуча даказаСћ свій тезіс. Так мети ж яго привяло майстерскае, бязлітасна-винаходлівае зриванне маскі з мілага Чалавек - Дзям'яна Дзям'янавіча жлукто. Такіх людзей, якія, усякімі няпраСћдамі СћхіліСћшися пекло фронту, вельмі камфортно - за чужи кошт - уладкоСћваліся Сћ глибокім тилу, К. Крапіва сустракаСћ няма. Надав сярод сваіх знаних-землякоСћ. I яго да глибіні души абураСћ цинізм гетих філосафаСћ живата, якія раскашавалі-жиравалі Сћ годину, калі іншия пралівалі на франта кроСћ. Адсюль аСћтарская няшчаднасць сатиричнага викрицця жлукто, гнюснага дезерціра, Які Сћ лістападзе 1941 прибиСћ у тилави горад Н., каб пераседзець ваенную навалу. Жадану вижиць будь цаной, гатоСћнасць адштурхнуць слабейшага, культ уласнага трибуха - вось, па сутнасці, гетим и вичерпваецца яго жиццевае Кредо. Цікава, што Сћсе гета жлукто званий принципамі. ПраСћда, іх у яго толькі два: дерло - я хачу жиць; другі - я хачу жиць па-людськи. Гета значиць, жиць з шикам. Дзеля дасягнення палею мети ен адкривае Сћ Горадзе блаткантору па аказанні паслуг, що не прадугледжани х законам, паступова СћцягнуСћши Сћ махінатарскія цянети вялізную колькасць В«патребнихВ» людзей - прадстаСћнікоСћ залагодить, кіраСћнікоСћ різни прадприемстваСћ. В«Жлукто - гета ж страшні тип. Гета зяпа, Міла Сћсміхаючися, злопае вас так, што ви и НЕ агледзіцеся ... У тієї годину, калі людзі пераживаюць вялікія цяжкасці, калі праліваецца святая кроСћ нашага народу, гети агідни клоп тлусцее на Наша бядзе В»(Крапіва К. 3б. тв.: У 5 т. Т. 2. С. 351). Гетия СЛОВА належаць Антону Макаравічу Канягіну, намесніку старшині гарсавета горада Н. ПраСћда, сказані яни Сћ заключнай сцене камедиі, а так гетага менавіта Канягін биСћ самим актиСћним патуральнікам и заступнікам жлукто. I НЕ заСћседи бескарисним. p> Менш пленнимі аказаліся драматургічния здзяйсненні К. Крапіви Сћ пасляваенни годину. Принамсі, сам пісьменнік да сваіх ТВОРЧА няСћдач адносіСћ драми В«З народамВ» (1948), В«ЗацікаСћленая асобіВ» (1953), В«Людзі и д'яблиВ» (1958). СапраСћди, ніводзін з гетих твораСћ НЕ дасягнуСћ мастацкага СћзроСћню сатиричнай камедиі В«Хто смяецца апошнім В»: згубнае Сћздзеянне теориі бесканфліктнасці адбілася на творчасці Надав такогого видатнага майстра, якім биСћ К. Крапіва. Магчима, гета Сћздзеянне на яго татальним назваць Нельга, паколькі пеСћния адзнакі майстерства заСћважаюцца и Сћ названих п'єсою. Критика, наприклад, адзначала, што Сћ драмах В«З народамВ» и В«Людзі и д'яблиВ» падзеі Вялікай Айчиннай Вайни асенсоСћваюцца на якасна новим вияСћленчим узроСћні. У Першай з іх драматург адлюстраванне барацьби білоруського народу з фашисцкімі акупантамі реалізуе Сћ нязвиклим для тагачаснай творчай практикі ключами, паслядоСћна пазбягае батальних сцен, засяроджваючи асноСћную палю Сћвагу на льно калізіях. Няма Сћ п'єсою лабавога супастаСћлення В«нашихВ» и В«ЧужинцаСћВ», затое есць небеспаспяховая Спроба висвятлення льно витокаСћ гераізму и здрадніцтва. У заслугу аСћтару п'єсою можа Биць пастаСћлена и тое, што Сћпершиню Сћ білоруський драматургіі була закранута тема інтелігенциі на Вайне. На шкода, розкрита яна без належнай глибіні, паколькі аСћтар плиг адлюстраванні канфлікту двох кампазітараСћ - патриета Гудовіча и калабаранта Шкуранкова - не засцярогся пекло схематизму.
Виклікам тагачаснай драматургічнай практици була расценена драма В«Людзі и д'яблиВ». Яе аСћтару давлячи вислухаць няма папрокаСћ за тоє, што центральнае месца Сћ п'єсою зайняла фігура здрадніка Скробата-Неманскага. Альо билі и іншия меркаванні, таму драма без асаблівих перашкод трапіла на сцени театраСћ, заваяваСћши вялікую папулярнасць. I гета було абсалютно справядліва, бо драматург у целим пераканаСћча паказаСћ карціну Сћсенароднага супраціСћлення фашизму, раскриСћ гераізм яго удзельнікаСћ без залішняй патетикі, з унутранай стриманасцю и глибіней.
Менш пашанцавала драмі В«ЗацікаСћленая асобіВ». Сам аСћтар признаваСћся: В«Мені не Сћдалося звязаць усьо падзеі Сћ п'єсою Сћ адзін Моцний сюжетни вузел, паставіць дзейних асобі у такія Сћзаемаадносіни, каб яни з найбольшай паСћнатой І з різни бакоСћ раскриліся Сћ працесе Сћзаемадзеяння. Адсюль некатория вобразе, паказания толькі адним боків, атрималіся схематичнимі В»(II, 460).
Ліричная камедия В«Пяюць жаваранкіВ» (1950) з усіх пасляваенних твораСћ К. Крапіви прицягнула да сябе Найбільший Сћвагу. У 1951 р. яе адзначилі ДзяржаСћнай преміяй СРСР, вище названих 50 театраСћ СРСР уключилі яе Сћ свій репертуар, ставілася яна таксамо Сћ замежних театрах. Гета адзін з найсвітліших, жиццярадасних драматургічних твораСћ К. Крапіви, амаль Цалко пазбаСћлених сатиричних фарбаСћ. Причини вялікай папулярнасці камедиі тагачасная ...
