дрібних прадприемстваў, узначальваць якія акупанти дазволілі специялістам з ліку мясцових жихароў. Прадприемстви билі адразу ж укамплектавани рабочимі, бо для кожнага з іх робота з яўлялася адзінай криніцай існавання. Вялікая колькасць саматужних и рамесних прадприемстваў, у якіх працавалі яўреі, билі аб яднани ў арцелі и ўзяти пад кантроль. Улічваючи, што яўрейскае насельніцтва Глибокага падлягала знішченню, акупанти сабралі ў гетия прадприемстви ўсіх астатніх працаздольних жихароў. Створанае рамеснае бюро садзейнічала падрихтоўци специялістаў з ліку вучняў, а таксамо ажицяўляла строгі кантроль за працай майстерняў. На ўскрайку Глибокага ў адрамантаваним хляве була абсталявана фабрика па виробок фурманак и саней. Акрам таго, працавалі друкарня, скурзавод, некалькі цагельних и вапнавих заводаў. Усе яни билі расширани, забяспечани новимі машинамі. Такім чинам, уся витворчасць була падпарадкавана інтаресам вермахту и працавала на фронт. Аднако адносна спакойнае жиццё для акупантаў у фашисцкім тилу працягвалася нядоўга. 3 літа 1942 р ўсе больш адчувальнимі станавіліся дзеянні партизан. 7 студзеня 1942 вийшла з лісі каля в. Мікулічи десантаваная група разведчикаў. Іх було ўсяго чацвёра, добра екіпіраваних, у скураних куртках, шоломах, узброєних кароткімі десантнимі аўтаматамі. Разведчикі, камандзірам якіх биў Валера (больш пра яго нічога невядома), називалі сябе масквічамі. Устанавіўши сувязь з жихарамі Мікуліч, цікавіліся ўсім, што адбивалася ў Глибокім, уключаючи и звесткі пра Пасадена, званні и прозвішчи ваенних. Група десантнікаў дзейнічала каля трох месяцаў. У адну з сакавіцкіх начей разведчикі прийшлі ў вёску сказаць, што іх камандзір Валерій загінуў. Ні пра месца яго гібелі, ні інших акалічнасцей разведчикі НЕ паведамілі. Як легенда з явілася гета група и такий жа захавал ў памяці старажилаў.
У канц красавіка 1942 ў савецкім тилу биў арганізавани диверсійна-разведвальни атрад «Треція», Які дзейнічаў у Віцебскай вобласці, у критим ліку и на териториі Глибоччини. Та злучення з перадавимі часцямі Чирвонай Арміі Байцим атрада знішчилі больш за 100 ешалонаў, 23 мастей, 4 електрастанциі, 40 аўтамашин и танкаў ворага. Камандзіру атрада А. С. Бичак присвоена звання Героя Савецкага САЮЗ.
літа 1942 р биў распачати шераг заходів Паўночна-Заходняй аператиўнай групай ЦК КП (б) Б па арганізациі насельніцтва на барацьбу з акупантамі. 3 гета Мета на працягу жніўня-верасня 1942 ў Вілейскую вобласць билі заслані некалькі диверсійна-разведвальних и разведвальних груп.
.1 Лагер смерці ў Беразвеччи
У верасні 1941 каля билога Беразвецкага монастир биў створани лагер для масавага знішчення ваеннапалонних (шталаг №351). У яго гітлераўци сагналі да 25000 ваенналалонних. У абгароджаним калючим дрота лагери (каля 3 гектараў) не було пабудоў, вязняў трималі пад акритим небес, чи не дазвалялі Надав капаць ями для схови пекло холаду и дажджоў, амаль НЕ кармілі. Каб хоць неяк сагрецца, многія з іх НЕ спалі, увесь годину рухаліся, кричалі. Гетия крикі билі чуваць у Глибокім и навакольних вёсках. Пекло непасільнай Прадо, голаду и холаду, хвароб штодзенна паміралі сотні людзей. Іх вивозілі ў бліжейши ліс и скідвалі ў загадзя падрихтавания катлавани-магіли. Зімой трупі не паспявалі вивозіць и закопваць, іх кідалі ў Возера. На працягу ўсёй восені 1941 ў лагер приганялі з різни месцаў усьо нових и нових ваеннапалонних. У кастричніку пачаліся замаразкі, у першай палавіне місяці випаў снегі НЕ раставаў. Людзі вар'яцелі пекло голаду и холаду ў такім пеклі и билі гатова на ўсё. За 3 місяці з верасня да Лістапада 1941 ў лагери загінула да расстрелаў, голаду и різни хвароб 10000 ваеннапалонних. Чи не витримаўши бесчалавечних умоў існавання, даведзения да адчаю вязні 14 кастричніка 1941 (па інших звестках, 7 Лістапада 1941) паўсталі. 3 крикі «Ура!» Яни без зброі кінуліся на калючи дрот, на штурм агнявих кропак на вишках. Пад агнём кулямётаў, падавіўши іх ??сваімі целамі, ваеннапалонния пабеглі да галоўних варот, зламалі и винеслі іх вонкі. ВЕСКО має Мікулічи, Мацяси, Леднікі було чуваць, што адбивалася ў лагери. Паўстанци вирваліся на волю. Знясіления, даведзения да дистрафіі воіни Чирвонай Арміі прайшлі на працягу першай гадзіни 6 кіламетраў. Адна з груп ваеннапалонних вийшла да крайніх хутароў в. Мікулічи каля лісі. Чирвонаармейци хацелі есці, ім патребна було адзенне. Сяляне накармілі іх, далі пераапрануцца, параілі прабірацца ў лясни масіў Галубіцкай пушчи.
Пагоня гітлераўци адразу НЕ арганізавалі. Магчима, спинілі ноч и страх у невядомай мясцовасці. I толькі раніцай па слядах паўстанцаў ахоўнікі з сабакамі вийшлі на поиск вязняў. Аднако за гети годину уцекачи змаглі прайсці каля 20 кіламетраў и схавацца ў лясах Галубіцкай пушчи. Які лёс тих, хто ўцалеў, ЦІ ўдалося каму-небудзь з перайсці лінію фронту? ..
канца 1943...
