кло Андре Багалюбскага, Сћ паходу якога яни бралі Сћдзел. Асабліва красамоСћнае сведчанне аб гетим знаходзім у летапісним паведамленні 1174 пра виправити на КіеСћ, калі Багалюбскі "... полотьскім князям піти повеле всім" [40]. p> У канц 12 ст. Полацкая зямля Сћсе болів и болів трапляє пад пратектарат смаленскіх князеСћ, а з 1222 на полацкім княскім пасадзе ми Сћжо бачим князя з династиі смаленскіх РасціславічаСћ - Святаслава Мсціславіча. З гетага годині Полацкае княства канчаткова траціць апошнія решткі колишньої самастойнасці [41].
Паспрабуем падвесці винік. Ми імкнуліся паказаць, што, нягледзячи на абумоСћлени генеалагічнимі причинамі сепаратизм, гісторию Полацкай зямлі Нельга разглядаць па-за кантекстам гісториі КіеСћскай Русі. Канешно, няма падставаСћ адмаСћляць и Тезу пра тое, што менавіта з гісториі Полацкай зямлі бяре адлік дзяржаватворчая традиция на наших землях. Альо критим больш няма ніякіх падставаСћ казаць пра поСћную палітичную незалежнасць ці ізаляванасць Полацку пекло Кіева. Так, даречи, що не лічилі и сучаснікі. Полацкая зямля Сћспрималася наСћгародскімі летапісцамі як ськладової Частка метаетнапалітичнай агульнасці, у якую уваходзілі и іншия княстви КіеСћскай Русі, звязания династичнимі стасункамі и приналежнасцю да адзінага канфесійнага центру - КіеСћскай мітраполіі. Асабліва гета виразна кідаецца Сћ вочи плиг характаристици вайскових канфліктаСћ паміж НоСћгарадам и Полацкам. Війни, якія адбиваюцца паміж усходнеславянскімі княствамі, паміж "Сваімі", Сћ вачах летапісцаСћ з'яСћляюцца грахоСћнаю справаю, а Сћнікненне пекло іх трактуецца як праворуч богакарисная. Зусім інши емацийни фон присутнічае плиг апісанні войнаСћ з прадстаСћнікамі інших краінаСћ и народаСћ, якія знаходзіліся па-за межамі КіеСћскай Русі як дзяржаСћна-генеалагічнай агульнасці. Візерунковим з'яСћляецца паведамленне пра виправити наСћгародскага князя Яраслава на Полацкую зямля Сћ 1194 Годзе: "На ту ж зиму ходи князь Ярослав з новгородьці і з пльсковіці і ладожан і з усією областю Новгородьскою до Полтьску, і устретоша полоцяне зй поклоном на озері на Кас'пле; і в'зьм'ше світ, в'звратішася Новугороду: бог бо НЕ вда кр'ві пролиту селянам межі собою "[42]. Для Канстантинопаля було відавочним фактами, што Полацк, як и іншия Сћсходнеславянскія земли, и Сћ релігійним, и Сћ дзяржаСћним плані залежния пекло Кіева. Няма ніводнага дакументу ні римскай куриі, ні гречаскага патриярхату Сћ якім би було зафіксавана асобнае месца Полацкай зямлі Сћ тагачаснай іерархіі дзяржаваСћ и такім чинам признаная, згодна нормаСћ тагачаснай правасвядомасці, роСћнасць полацкіх князеСћ з іншимі суверенамі. Для візантийскага гісторика 12 ст. Іанна Кінами існуе толькі адна сталіца "ТаСћраскіфіі" - КіеСћ "... Каторі пераСћзиходзіць іншия тамашнія Гарад, лічицца мітраполіяй таго народу, атримоСћвае архірея з Візантиі и каристаецца іншимі важнимі перавагамі "[43]. У спісе "рускіх" епіскапстваСћ 12 ст., падпарадкаваних мітрапаліту Русі, змешчани...
