ю, калі пригадвае тое, што лучиць з самої Зямля, напамінае пра вагомі [5, с. 243]. Древи ж адтуль ... I яни таксамо блукаюць, бо ў Горадзе ім не так, як дзе-небудзь за ваколіцай ЦІ ў лісі.
На розчини В. Шніпа напісана шмат артикулаў. Наприклад, у рецензіі на кніжку Шлях вітрі Алесь Бадак указаў, што здолеўши адчуць у творчасці калегі Найбільший істотнае, що не абмінуў и аўтарскіх пралікаў. Падрабязна сказаў А. Бадак и пра раздзел Вецер камяніц. Аднако, гаворку павеў у нечаканим кірунку: I НЕ треба папракаць аўтара, што ЄП не хочай заўважаць хараство ні гарадскіх архітектурних збудаванняў, ні скульптурних помнікаў, ні паркаў, ні яшче шмат чаго, ля якога інши НЕ прайшоў б раўнадушна. Чи не треба яго хапаць за рукаў и навязваць свае густі. Падобная дапамога НЕ толькі небяспечная, альо падчас и шкодная [11, с. 57].
В. Шніп НЕ абишоў, наприклад, бамаўскай праблематикі и добра зрабіў, бо верш Ен ехаў нема за туманів ... Ніяк НЕ аднясеш да шерагу камсамольскіх твораў. Ен жиццеви ў палею Аснова, таму и праўдзіви. Расказваючи пра таго, хто на БАМ ехаў НЕ па туман, а па гріш, Пает паказвае звичайнага пристасаванца. Канечна, гетаму будаўніку НЕ адмовіць у працавітасці, альо ўся бяда, што яго імпет биў падначалени толькі Жаданом вислужицца, утримацца на паверхні. Калі яшче ўчора бамавец казаў: Ми буду БАМ, а БАМ буду нас, даваў інтерв ю газетам, смяяўся Перад телекамерай, тримаючи пілу Дружба, дик сення з трибун заяўляе, успамінаючи пачатак кар єри: Я так и думаў, што ўсе гета так и скончицца . Чи не абмінуў В. Шніп и тему Аўганістану. Сапраўди, за яе бяруцца многія, альо ўся праворуч ў критим, што далеко не многія могуць пекло агульних разважанняў перайсці да розумінню минулих афганцаў, здатния па-чалавечи глянуць на хлопцаў, якія за афганскім перавалам пакінулі сами светлия свае ідеали. В. Шніп можа так пісаць, умее ўбачиць Афганці не па-кніжнаму, у чим пераконвае, верш Брат:
доўга ми пілі Гаркавої чай.
Парушиў бацька нам маўчання цяжар:
Ти пра Афганістан яго спитай,
Мо хоць табе што-небудзь ен раскажите.
А вершить пшуцца?- Я запитаў.
Я ім даўно сказаў да пабачення ... я питацца болів - перастаў.
Усе питанні страцілі значенне [14, с. 67].
Такім чинам, тема гісториі сталлю сенсава значнай и магістральнай и на паетичнай ніве В. Шніпа.
Поруч з творамі Ул. Караткевіча, В. Іпатавай, У. Арлова, Л. Дайнекі яго вершить вельмі істотна пашираюць дияпазон мастацкага адлюстравання и асенсавання мінулага, узбагачаюць нас светапоглядна и духоўна, робяць гістарични мацярик па-сапраўднаму цікавим и привабним.
Драматичним, кривавим паўстае у творах далекае мінулае. Чалавек, князь ен ЦІ смерд, знаходзіўся пад вечнай пагрозай знішчення, зняволення, гвалту. В. Шніп імкнецца паглядзець на мінулае краю адначасова вачима яго жихароў и вачима людзей, якіх ліс привеў на Зямля слов'ян.
В. Шніп напісаў розчини гістаричнай тематикі добра стилізаванай, зразумелай МОВА, привабния сваімі захапляльнимі сюжетамі и нациянальним каларитам. Менавіта адштурхоўваючися пекло іх, можна гавариць пра В. Шніпа як пра аригінальнага Паета.
1.2 Інтимная лірика
