насці, каб НЕ сягаць у яе ізноў: Чаму маўчаў, як нішчилі курганні? Чаго баяўся? Смерці ЦІ турм?
Можна прадбачиць, што многія са знаўцаў ЦІ аматараў паезіі гатова запяречиць: Альо ж мативи гетия ў многім блізкія Паеме сораму и гніву П. Панчанкі. Што на гета адказаць? На наш погляд, найперш, верш В. Шніпа напісаўся яшче да паеми. А па-другое ... Пабольш б падобних супадзенняў у думках, пераживаннях, болів би такий тривогі и адказнасці за ўсе, што дзеецца наўкола. Тади и нация пачувала б сябе зім'яли І Великому упеўнена, що не нашли б ахвочих разбураць храми, раўняць кургани, адмаўляць роднай мове ў право на жицце. Праўда, Грабала Пакуль што іншай ваяўнічасці - ва ўсім вінаваціць каго хочаш, толькі НЕ сябе.
Віктар Шніп мисліць кнігамі [7, с. 247]. Перад намі, па сутнасці, Чатир паетичния зборнікі пад агульнай вокладкай. Калі першия два - Сіви вецер и Вецер ісціни - яшче можна аб яднаць адной назвали, падзел тут у многім умоўни, таму што абудженне гістаричнай памяці, свядомасці - гета и поиск на ісціни, дик два наступния - Вецер камяніц и Задумни вецер - стаяць ужо зусім адасоблена . Зразумела, и ў іх мативи агульния. Тия ж пошукі ліричнага героя, сябе ў годині, альо пекло раздзела да раздзела яни ўзмацняюцца, набиваюць больш акресленую, виразную афарбоўку. Над мативамі скразнимі дамінуюць больш канкретизавания.
У Вітри камяніц - СПРОБА, а яна аўтару ўдалася, разабрацца ў паводзінах учарашняга вяскоўца, Які нядаўна прапісаўся ў кварталах-камяніцах. Дзе асфальтах сціснулі Зямля и ўжо НЕ випусцяць на волю, яму криху НЕ па сабе, як биццам чагосьці НЕ Грабала. Неспакойна, бо сядзіш у пакоі, што ў клетци, горад злі, и злия людзі. Ні пра што НЕ запитаць - так у вуліцах заблудзяць, - частку станеш праклінаць [4, с. 108].
Адказ жа, калі падумаць, що не Такі и Складанний. Адчуванне, зразумелае кожнаму, хто яшче серцам НЕ прирос да новаго житла, каго НЕ адпускае пекло сябе значна. В. Шніп, калі разабрацца, що не вельмі Нова тут гавориць. Альо імпануе Жаданом Паета разабрацца ў души такогого неприкаянага гараджаніна, а значиць, и ў палею уласнай души.
Перадаць адпаведни стан. Ен жа Пакуль вельмі зменліви, нейкі непастаянни. На яго ў многім спливає сам настрій. Шмат роспачи, адзіноти, альо раптоўна, нечакана, биццам сонца ў пахмурни асенні дзень, можа наступіць и прасвятленне. Як у вершить Древи, напісаним свабодна, раскавана, у якім аўтар адмовіўся ад традицийнай манери:
... ноччу па Горадзе блукаюць древи
пра гета ведаюць толькі Пает
древи ходзяць па праспекце
заглядаюць у вітрини магазінаў
палохаюцца манекенаў
за древамі бягуць бяздомния
галодния сабакі и кати
ноччу аднаму страшна хадзіць
па вуліцах калі ведаеш
што па Горадзе блукаюць древи
праўда пра гета ведаюць толькі Пает [4, с. 164].
Прачитаўши гетия радкі, у нас пацяплела на серци пасли гетих радкоў, хвалячи душеўнасці ахінула нас. Розуміємо, наколькі ўражлівая душа ў Паета, як умее ен па-свойму виказаць набалелае. Лірични герой не толькі раскриваецца лепшимі духоўнимі задаткамі. Ен узвишаецца над шерай штодзеннасц...
