ер и аб Сцяпане-селяніне (Які знайшоўши Папараці кветку, а тую адабраў у яго пан) ужо ўплятаюцца сацияльния мативи.
Яшче адна легенда - пра купальскага Дзядко, Які ходзіць ноччу з кошам и збірае кветкі папараці. Калі плиг сустречи з ім разаслаць білі Абрус, то Дзядок кіне на яго адну кветку. Тади застаецца схапіць яе и хуценька разрезаўши Далон праваи рукі, схаваць пад скурай: адтуль нячисцік НЕ дастане. [10 с. 35]
Сабрания купальскія кветкі ў далейшим з'яуляліся сродкам магічних варожбаў ахоўнай скіраванасці. Купальскія кветкі викаристоўвалі таксамо для індивідуальнай варажб на ўлани ліс. Напяредадні Купалля кветкі, вядомия пад імем «купалка», шкірно паасобку збіраў, Хава и чакаў: расцвіце бутон яго кветкі ЦІ ні. Калі зусім НЕ распусціцца, то верилі, што гети Чалавек Хутка памре; утикалі купалку пад абразив, и калі яна на Наступний дзень аказвалася раскритай, гета абазначала викананне Жаданом, и наадварот. Акрам практичнага значення, збор кветак траў ніс у сабе яшче и естетичную функция: у годину падрихтоўкі да свята плялі вянкі и ўпригожвалі сябе зелянінай, падпярезваліся перавяслам з кветак и зелак. Вянкі ў далейшим билі прадметам варажб аб лісі, таму шкірна дзяўчина імкнулася сплесці свій вянок ліпше про за інших. Збор кветак и пляценне вянкоў заўседи суправаджалася викананнем пісень.
На Міншчине ў гетим фрагменце свята гуча вельмі паетичная па змесце пісня-купалка:
Пойдзем, пойдзем лугах,
Лугів зеляненькім,
А ў лузі цвітуць цвяточкі,
Там дзяўчати водзяць таночкі,
Многа пісень заспівана Пра шчодрае літа,
Толикі Ганначка НЕ ??спявае,
У буйних травах кветкі збірае.
Кветкі збірае,
У вянок уплятае.
Пакаціся вяночак у дварочак,
Дзе Живе мій міли дружочак ..
Хай ен знае, знае,
Хто яго Чака,
Хай вячерняй Роснано парою
У луг зялени прийдзе за мною.
Пойдзем, пойдзем лугах,
Лугів зеляненькім,
А у лузі цвітуць цвяточкі,
Там дзяўчати водзяць таночкі. [7. С. 110]
Другім етапам падрихтоўчай часткі свята з'яўлялася збор паліва для вогнішча, Які визначаўся актиўним удзелам жихароў тієї мясцовасці, дзе святкавалася Купалле.
У Мінскай губерні арганізацияй падрихоўкі Купалля займаўся специяльна Абрау кіраўнік, якога звалі «ураднік» (Ад старасл. «Радзіць» - кіраваць, камандаваць).
У некатора купальскіх легендах XIX ст. виразна адчуваецца ўплиў хрисціянскай ралігіі: ахвотнік знайсці агняцвет павінен биў знайсці ў глухім лісі мясціну, дзе расце Папараці, акресліць вакол сябе замкнутае кола асвячонай крейдай, запаліць грамнічную свічку, асвячоную ў царкве: читаць Боско кнігу и чакаць, калі расцвіце Папараці НЕ звяртаючи увагі на перашкоди нячистай сіли, пекло якой яго абараняла лінія, акресліная свянцонай крейдай. [7 с. 98]
Сярод легендаў, паданняў, примет и павер'яў купальскага свята значная колькасць належиць вераванням аб нячистай сіле. Існавала пераканан...
