сёли Ліст, тривожни ўспамін, тугія галіни, дужи пах, вясёли горад, босі лёс, Малади пачатак травня, пакорлівая сціпласць, жиццёвия хвалі, змоўкли кут, святе галлё, галодния вуголлі, рухави туман, нячистия думкі, бяссонная яма, хітрая кпіна, зайздросния вочи, незагойная магіла, сірочи запал, пакриўджаная аблачина, ласкавия Риси, галодная зямля, запилені гнеў, ціхая частка).
Адухаўленні (маланка спрабуе арехі, лучина їла вочи маці, імшарамі Верасень крочиць, паравоз цяжка дихало, поўня круціць круглай Головата; расу лугоў пісня да сонца нясе, лашчиць цёплай пести хвалячи, Вятр ходзяць и сон будзяць, літа з Восени разиходзяцца, ішла пісня, цішиня за ўсім насцярожана сочиць, ноч па зямлі ступала, Реха не спала, Сафійка не розум, слова криляла, злавіла Свіцязь юнакоў СПАК, імя випливами, лагчинка ледзь папярхнулася расою, прийшла пад хату грушка дзікая, гримоти прачнуліся, шчиреў дождж, ліпень нагінаецца криніцу випіць, спіць Залево, Ішло дасвецце, зглидаў агонь, прачнулася світанне, разгубілася слова, зоркі ў вуллі загулі, халаднавата серцу, приходзіць туга, вада напоіць ризику и Одум, що не сціскае пашчу яма, думкі НЕ ходзяць пешкі, лижка драмаць НЕ павінна, руплівасць НЕ слухаецца, даганяе галеча, галечи НЕ спіцца ўночи).
Увасабленні (кветкі мені ўслед пазіраюць з усмешкаю, вайну глядзела навокал позіркам німим, вятриска рабіни рукамі здаровимі гойдаў, Верасень не міг нас даклікацца ў клас, перуни читаюць, маланкі пішуць, лілею мляві плесо люля, пялёстак кліча ў блакіт лілею, Вира стреліць, сланечнік Головата цяжкую праз частакол прасунуў, дзень пераступіў парог, ноч паліла Кастро, що не спіць зямля - ??у йой вулкани дремлюць, па Вясна расціскаюць лісти палі кулачкі маладия, Сафійка цягне ў неба рукі, Сафійка глядзіць вачима, калиску маладзік да поўначи на Вострих ріжках калихаў, рукою притримлівае Верасень, тайфун Вятр ў мяхах вязе, навальніци плакалі, пакінулі пакой цішиня и СПАК, кам'яні рогатий, гаворка Чарот, душа споўніць свій абавязак, дарога смяецца, луг памяне Пакош, дух моліцца, небу плакаць- вачей НЕ виплакаць, ЦЕП присягае ўмалоту, галеча прайшла ўсе навукі).
Параўнанні (як палахлівим дзіцём устривожаним хміль каля вольхі абвіўся вакол; як у бари, б маленькія вожикі, шишкі хваёвия ўсипалі дол; а маці, як яблиня, біла з гора; цвітуць успаміни ВЕРАС; асіни, як бежанци, як пагарельци; стагоддзі, як тумани; Возера аж да дна, ніби цвіком, прибіта; вожик, биццам купінка з сухої ігліци; Бистрай ластаўкай, як стралась, у мяне сонні Вира стреліць; нада мною крило білим Дахам; іскри блякнуць патухлимі зоркамі ; барана, як вожик, абчаплялася лісцем; па ім, як Ганчак па сліду, дарогу дадому знайду; на Беларусі пчоли, як гусі; Згар я на Вейца тваёй расінкай; Ралля ляжиць нядоенай каровать; вядро рибінай цяжкай вириваецца з рук; сонца, як перагретая Медзев; п ю із неба, як з поўнага кубка; мені ясним Сонца лёс наканавани, не знікну так, як Цень, як гук порожні; Абрус, як клянови Ліст з пажилкамі складак; шкірні гук азяблай сінічкай цінькае; мова пацяче цёплим Гальфстримам; як жита, спрадвечная беларуская мова; сосни зазвіняць купалаўскімі радкамі; жилі суседзямі ляси; грушина стаіць бабилкай на мяжи; яліна стаіць, ніби званіца; мені, як бору, цябе засланяць; годину, як канакрад; Надзея, як ЯКАР души; нясіце, як палю, чужу ношу; зляціць Маркот зязюляй шерай, хай рунню рупнасць умаладзее, зоркі, як пчоли)
Метафари (Не ачарсцвець душою, старонкі кнігі стагоддзяў, у криніцах заварити хміль, спеюць навальніци, Бусел у Чирвоная ботах, скроні серабрацца, сміх сонца, сніг аблачинак п ю із неба, лёхі Нематов, бор Головата, мелодия слоў, вецер хмеліць Головата, біла Хусткого Малад снягоў, Реха стагоддзяў, халадок стриманасці, рулони грамоў, рулони вясёлак, промні зазвіняць, Далон планети, маладзічок пляча нирае ў сон, гриміць рогатий, вачей ільни, прірва нявер я, зацьменне свядомасці, бераг спагади, бераг души, пакіпець у бядзе, азёри Ніяк НЕ развесці вінамі, душа нехай пакути прикута, цямніца души, збожжа розуму, мяжа туману, мяжа Світання, мяжа дабра, мяжа триваласці, таямніца Вечар, таямніца рання, глибіня души, камінь злосці).
Паўтори (уверсе висока-висока шумяць векавия хвоі; а пахне зімой-Вясна зялёни-зялёни мох; Вятр! Я вас заклінаю, прашу як братоў, слухайце ўсе, слухайце ўсе !; засумавали, білі, білі ляціць удалеч матилёк; а Вятр карагод вакол ходзяць-ходзяць; спатнелае літа, расхристанае літа, тривожнага дихання тривожни Сухава, тривожния ў тумані пагляди ласкавеє; нахмурания Хмари; світло Хава святло).
Яскравимі нечаканимі тропамі насичани текст амаль кожнага верша. Велику колькасць тропаў Пает скаристоўваў у ранні перияд свае творчасці Ен параўноўваў яловия шишкі з натапиранимі вожикамі, кроплі вади на вядри, вицягнутим са студні, - з рибінай Луска, разапрелия и разамлелия пари ў рестаране (калі зімой глядзець у памяшканне з вуліци)...
