Змест
Уводзіни
1. Криніци и гістариягрифія
2. Канфессiйная сiтуация на Беларусi в іншої палового XIX - пачатку XX ст.
3. Канфесiйнае заканадауства у дачиненнi да культавага будаунiцтва
4. Становiшча на Беларусi в іншої палового XIX - пачатку XX ст. у будаунiцтве різни культавих будинкау
Заключенне
Спіс криніц и літаратури
Уводзіни
Ідеалагічния догми, што панавалі ў савецкім грамадстве ў адносінах да релігіі, абумовілі спрошчани падиход да асвятлення канфесіянальнай гісториі, яе роли ў развіцці гістаричнага працесу на Беларусі. Усе здавай вельмі простим: паколькі релігія - гета «опіум для народу», царква магла адигриваць толькі адмоўную ролю ў яго гісториі. I толькі зараз ми пачинаем разумець, што и праваслаўная царква, и каталіцкі касцел мелі вельмі вялікае значенне ў гісториі білоруського народу и што без вивучення різни канфесій немагчима намаляваць аб ектиўную гістаричную карціну.
Канфесіянальная гістория Беларусі Складання и шматгранная. Пераход териториі Беларусі ў виніку Трох падзелаў Речи Паспалітай (1772, 1793, 1795 рр..), Дзе пануючим веравизнаннем було каталіцтва, да Расіі, у якой вяршенствавала праваслаўе, абвастриў міжканфесіянальния адносіни.
Канфесіянальная гістория Беларусі ў інший палового XIX ст. адлюстроўвала ўсе тия супяречнасці и праблєми, якія билі характерния для развіцця грамадства ў целим. Гета биў годину, калі адни канфесіі паступова страчвалі палю магутнасць и ўпливовасць на жихароў білоруських губерняў, другія, наадварот, набіралі моц, треція зиходзілі ў нябит. Акрам праваслаўнай и каталіцкай канфесій на развіцце гістаричнага працесу пеўни ўплиў аказвалі и тия, што існавалі ў гети годину на Беларусі: стараверства, пратестанцтва (евангеліка-рефармацкая и евангеліка-лютеранська канфесіі), іслам, іудаізм.
Релігійная стракатасць насельніцтва Беларусі, варожия адносіни паміж духавенствам різни канфесій давалі магчимасць уладам викаристоўваць сітуацию ў сваіх метах. Барацьба паміж канфесіямі (галоўним чинам паміж каталіцкай и праваслаўнай), якая то затухала, то зноў абвастралася, ішла на працягу другий палового XIX - пачатку XX ст. I толькі падзеі 1905 - 1907 гт. криху аслабілі яе. Што датичиць больш малалікіх канфесій, дик яни ў большасці палею імкнуліся Биць убаку пекло гета барацьби, хаця Цалко адисці пекло Падзу НЕ заўседи ўдавалася.
Нягледзячи на метазгоднасць вивучення канфесіянальнай гісториі, такогого падзелу ў гістарияграфіі Беларусі савецкага перияду НЕ існавала. Зразумела, Нельга сцвярджаць, што роля релігіі ў гістаричним жицці Беларусі зусім НЕ з яўлялася аб ектам даследавання гісторикаў. I хаця специяльних робіт па теме було вельмі мала, що не лічачи атеістичнай літаратури, у некатора Працюю па гісториіі Беларусі питанні гісториі канфесій НЕ заўседи ўдавалася абмінуць.
значний больш увагі гісториі царкви ўдзялялася гісторикамі и краязнаўцамі ў даревалюцийни годину. I тут треба мець на ўвазе, што НЕ ўсе перияди и НЕ ўсе канфесіі станавіліся аб ектамі даследаванняў ў роўнай Ступені. I калі становішчу праваслаўнай царкви ў XIV - XVI стст. присвечана даволі многа даследаванняў, то больш позняму перияду, у приватнасці 50-их р...
