1. Фальклорния мативи ў вершить Ригора Барадуліна
Як вядома, у наша літаратури, што дихала напачатку вескай, ралі, природай (знітаванимі першародна-креўнимі витокамі), фальклорная стихія мастакоў слова асабліва адчувальная критим, што ў большасці палею Беларускія Пает - вихадци з вескі. На мнение І. Навуменкі, сучасности беларуская паезія «Моцний привязана да вескі, да зямлі и ў гетим Сенсит - з'ява непаўторная, амаль адзіная ў славянскім Свецє» [5, с. 12].
Для білоруський думкі надуманае абстрагаванне ніколі не було самаметай: народна мудрасць заўседи імкнулася паяднаць веди з душею, розум з серцам. У гетим речишчи, у речишчи Вусни-паетичнай Народнай творчасці развіваецца и паезія Ригора Барадуліна. Тут да месца будуць СЛОВА даследчици творчасці Паета Любові Гарелік, якая гавориць, што «Народнай и паетава так Моцний спалучани, што іх Нельга расслаіць» [2, с. 16].
Ва ўсей паезіі Барадуліна заўважани народні погляд на стасункі Чалавек и природи, и гета светаўсприманне грунтуюцца на міфалагічних уяўленнях. Першаступеннай задачай мастацтва І, у приватнасці, літаратури (уключаючи и Вусни народну творчасць) з'яўляецца ў канчатковим виніку викришталізация вобразнай філасофіі природи и чалавеказнаўства.
На ранніх етапах асваення мастацкага вопиту вялікую ролю ў жицці старажитнага Чалавек адигриваў міф, Які ўключаў у сябе ўсе веди аб навакольним Свецє. У наш час, па зразумелих причинах, міф у большасці випадкаў пераасенсоўваецца, таму на дерло план виступають сімволіка, якая скіравана на акресленне пеўнай ідеі и слугуе для абагульнена-абстрагаванага розумінню з'яваў речаіснасці. Нациянальная слов'янська сімволіка ўваходзіць у вершить Паета НЕ як антураж, що не як етнаграфія, а як арганічнае праяўленне яго складу розуму, складу яго Талент. У Дані відсутні випадкі ЗРУЧНИЙ було б гавариць пра сімволіка-метафаричнае значенне міфалагічних вобразаў. Што датичиць Барадуліна, то «натурфіласофскі» светапогляд Паета найяскравей праяўляецца зноў-Такі ў адметнасці яго метафаричнага подумки.
Викаристоўваючи традициі и мативи Народнай творчасці, усьо багацце вобразна-вияўленчих сродкаў, Пает імкнецца глянуць на світ вачима свойого далекага предка, як би ўзнаўляе палю кроўную повяз з Зямля-маці, вяртаецца да сваіх витокаў, першакриніц. А гетия витокі - у нациянальнай целаснасці, якую складаюць природа, етнас, мова, гістория, побит. Што з іх больш стабільнае? Усе схільнае да зменаў. Галоўнае, чим пастаянна живіцца и ўзнаўляцца нациянальная еднасць, - гета тая адметная природа, дзе вяршицца гістория народу.
Даследчик Г. Гачаў лічиць, што «ў стасунках са своеасаблівай природай у пеўнага народу складваецца свій адметни нациянальни вобразе світлу» [6, с. 78]. Некатория Риси гетага вобразе можна адчуць, калі прааналізаваць асаблівасці викаристання Барадуліним такіх народних сімвалаў, як маці, хата, дарога, ліс, древа, Возера, раку и гетак далей. Ми Зверни толькі да некатора, важливо, на наш погляд, елементаў нациянальнага Космасом, альо НЕ будз забиваць, што ўсе ў ім узаемазвязана, пераплецена.
«Народна спадчиннасць - пафас усей паезіі Ригора Барадуліна», - сцвярджае даследчица А. Астравух [7, с. 113]. Яго паглибленне ў народну стихію ідзе праз засваенне ідейна-естетичнай літературна спадщина народу, трансфармацию фальклорнага ма...
