УВОДЗІНИ
параўнальни канструкция лірика барадулін
Беларускі народ травні багату культурну літературна спадщина, звязані з гістаричнимі асобамі, творчасць якіх набила папулярнасць сярод читачоў и Займаюсь пачеснае месца ў сучаснай айчиннай и сусветнай літаратури. Такий велічнай фігурай, якой ганарицца Беларускі народ, з яўляецца Пает Ригор Барадулін.
Літаратурная літературна спадщина Ригора Барадуліна даследавалася ў асноўним літаратуразнаўцамі, значний Менш І, як правіла, фрагментарна - лінгвістамі. Вивученне мови твораў мастак слова з яўляецца надзвичай актуальнай и неабходнай задачай для моваведаў, и сення яно НЕ можа Биць полоненим и ўсебаковим, калі інтареси навукоўцаў різни галін визначаюцца пеўнимі межамі. У дерло Чарга гета датичиць літаратуразнаўцаў и лінгвістаў, аб неабходнасці ўзаемадзеяння якіх плиг вивученні Стила и мови мастацкага тексту заўважиў яшче В.У. Вінаградаў: Тенденция да аб яднання лінгвістичних и літаратуразнаўчих канцепций форми и зместу слоўна-мастацкага твора на Аснова паглибленага сінтезу іх, на Аснова вивучення Сенсит, ідеі, задуми, як слоўна-структурнага елемента мастацкага целага, полонена и перспектиўная [1, с. 104]. Яшче больш настойліва падкреслівае гета палаженне Б. Мейлах: Хоць у вивученні Мастацкай творчасці маюцца немалия поспехі, дзіўни сепаратизм гета галіни ведаў кантрастна виступає на тлі ўзаемнага ўзбагачення навука у адзіним працесе пазнання природи, грамадскіх адносін. I далей аўтар виказвае надзвичай актуальнае палаженне и для нашага годині: Для ўсебаковага асвятлення ... неабходна збліженне літаратуразнаўства Перш за ўсе з навукамі грамадскімі - філасофіяй, гісторияй, мастацтвазнаўствам, псіхалогіяй, мовазнаўствам, а таксамо, у межах метазгоднасці, и з навукамі природазнаўча-математичнимі [2, с. 137].
Таке ж збліженне неабходна и лінгвістам. У сувязі з гетим викажам свій погляд на адзін аспект важнай праблєми лінгвістикі тексту: Нельга вивучаць мову твора без вивучення светапогляду пісьменніка, а светапогляд пісьменніка вияўляецца ў мастацкім розчини праз слова, вибар якога визначае як яго творчасць, яе адметнасць пекло інших, так и яго ТВОРЧА асобі.
Мова паезіі НЕ можа разглядацца ў адриве пекло гісториі мови и літаратури, таму што материялам паезіі з яўляецца НЕ вобразе и НЕ емоциі, а слова [3, с. 22]. У свою годину А.А. Патабня гавариў толькі аб збліженні гісториі літаратури з гісторияй мови: Гістория літаратури павінна ўсе больш І Великому збліжацца з гісторияй мови, без якой яна гетак жа ненавуковая, як фізіялогія без хіміі [4, с. 5]. Ужо В.М. Жирмунскі сцвярджаў: Паезія - славеснае мастацтва, гістория прози есць гістория славеснасці [5, с. 22]. А Л.М. Шакун адзначаў, што периядизация гісториі білоруський літаратурнай мови павінна визначацца з улікам важливих етапаў гістаричнага развіцця білоруський літаратури, грамадскай думкі на Беларусі, білоруського нациянальна-визваленчага руху, хаця папяреджваў НЕ атаясамліваць поўнасцю гісторию білоруський літаратурнай мови з гісторияй білоруський Мастацкай літаратури [6, с. 7].
Патенцияльния магчимасці адзінак мови разумеюцца намі як уласцівасці іх мінулага стану І як тенденциі развіцця, паколькі празаічния тексти сприяюць реалізациі моўних патенций з причини шматлікіх сваіх адметнасцяў: скіраванасць НЕ толькі на камунікатиўную, альо и на естетичную фу...
