иць у панську дабрадзейнасць, у тое, што памешчик можа Биць абаронцам мужик.
палі адносіни да паноў и іх слуг Навум падмацоўвае мудрай Народнай примаўкай: злодія ворану вачей НЕ виклюе [Дунін-Марцінкевіч, 2007. - с. 102]. Навум розумні, мудрі чалавек, Які добра Веда сабе Цану и виразна ўсведамляе свае паднявольнае становішча, аднако тримаецца з пачуццём уласнай годнасці. Розмова ен и тое, як адносіцца да мужик гаспадар. Аб гетим сведчиць яго висловити: мужик Дураном, як умее, так и Пеї [Дунін-Марцінкевіч 2007, с. 118].
Звяртаючися да паніча, Навум називають яго ясним сонейкам, дарагім гостем, Які приляцеў, як чайка з-за мара, каб пацешиць сваіх сірот бідних - мужикоў. За гетимі словамі хаваецца зла іронія ў адрас памешчика, як и за примаўкай: Так Бога висока, та Пана далека [Дунін-Марцінкевіч 2007, с. 118].
У асобі Навума Пригаворкі пісьменнік паказвае народні характар, чалавека дасціпнага, кемлівага, розумного, натуру Широкий, рознабаковую, таленавітую. Увесь вобразе Навума Сабран з узораў Народнай мудрасці - примавак, приказак, крилатих запамінальних виразаў. Дзе толькі паявіцца Навум, там трапнае, дасціпнае слова, жарт, рух, жиццё ў разнастайних праявах ... Навум - весялун, жартаўнік, и ў тієї жа годину ен схільни да роздуми, развагі, адчувае складанасць жицця, яго няспинную, супяречлівую плинь.
Ёсць у Навума Пригаворкі и другі пліч характар: любіць ен усіх павучаць, и гетая риса зусім натуральна, бо яна ўласціва мудрим сялянам.
Дзе-нідзе и сам аўтар пасмейваецца са свойого героя, нягледзячи на закладзения ў Навума Пригаворку аўтабіяграфічния Риси. Узяць хаця б гетую празмерную схільнасць, страсць бясконца сипаць приказкі и примаўкі - з причини и без причини, калі даречни, а калі и недаречни. Буває, што ІМІ и надакучае людзям. Нездарма ж ЦІТ НЕ витримлівае и просіць Навума адчапіцца, бо ен ўжо сваімі примаўкамі ди пригаворкамі ўсім абрид [Усікаў 1979, с. 125] - сцвярджае Я. Усікаў.
Смішні Навум са сваімі претензіямі, са свае самаўпеўненасцю. Альо плиг ўсіх сваіх чалавечих слабасцях, дзікаватасцях, зусім НЕ ўвасабляе шерай, пасіўнай маси. Усьоёсць у Навума: пагарда, неприхільнасць да паноў и ў тієї жа годину цвярозае розумінню парадку речаў - сіли няроўния, селяніну треба хітриць, викручвацца, каб пражиць. Навум вериць, што надидуць лепшия годинник.
усьо гета гавориць аб рознабаковасці характар ??вясковага війта.
В. Дунін-Марцінкевіч добра засвоіў форму сялянкі, Широкий распаўсюджаную ў польскай літаратури, ахвотна каристаўся вершаваним апавяданнем и наогул любіў легку вадевільную форму са шчаслівим Канціо, дзе абавязкова присутнічае любоўни трохкутнік и на любоўнай інтризе завязваецца дзеянне [Навуменка 1992, с. 68], - пісаў І. Навуменка.
У Ідиліі (Сялянци) ўсе праблєми вирашаюцца на полишаючи любоўнай інтригі. У гераіню, шляхцянку Юлію, пераапранутую ў сялянскую вопратку, закахани амаль што ўсе персанажи мужчинскага підлозі: Кароль Лятальскі, яго слуга Ян Губач, камісар Банавантура Викрутач и війт Навум Пригаворка. Атримліваецца НЕ трохкутнік, а пяцікутнік. У решце решт усе пяць кавалераў аказваюцца ў почнемо садза разам и менавіта з гетага винікае камічни ефект.
У пабудове асноўнай сюжетнай лініі п еси Лятальскі - Юлія, у раскрицці характараў дзеючих асобі, іх учинкаў и паводзін В. Дунін-Марцінкевіч викаристаў не нові ўжо ў мастацкай літаратури приём пераапранання и пераўвасаблення герояў.
Камісар маёнтка Банавантура Викрутач, несусвітні абдзірала, шельма, ашуканец и злодзей, заўважиўши Юлію, вокаімгненна ператвараецца ў гжечнага кавалера [Навуменка 1992, с. 70]. Яго жонка Аршуля пераўвасабляецца ў гераінь любоўних раманаў, якія яна любіць читаць. Навум Пригаворка пераапранаецца ў жаночую вопратку и ідзе на спатканне з Юліяй. Сама Юлія пераапранаецца ў сялянскую дзяўчину Югас, каб перавихаваць Кароля Лятальскага.
Дабратворни ўплиў чароўнай Юліі, пераапранутай у вясковую дзяўчину, на Лятальскага биў настолькі вялікі, што ен дае слова канчаткова пазбавіцца пекло усяго дреннага, назаўсёди застацца ў сваім маёнтку и стації Бацька для сваіх падданих.
У фінальнай сцене п еси Лятальскі пазнае ў Югасі сяброўку свойого дзяцінства Юлію. П єса заканчваецца заручинамі Малад людзей и поўним перавихаваннем Лятальскага.
Такім чинам, асноўная сюжетная лінія Ідиліі (Сялянкі) Лятальскі - Юлія витримана ў ідилічним, сентиментальним плані, што тлумачицца галоўним чинам шляхецкім лібералізмам пісьменніка, Які як би пабаяўся злучиць лёс двараніна Лятальскага з лёсам сялянскай дзяўчини [Семяновіч 1992, с. 32], - падсумоўвае А. Семяновіч.
адной з праяў стилёвай адметнасці Ідиліі з яўляецца яе моўная ...
