lign="justify"> Дабрадзейнай Юліі и льно удасканаленаму Лятальскаму праціпастаўляецца камісар маёнтка Банавантура Викрутач, у вобразе якога ўвасоблена ўсё зле, античалавечае. На гетим вобразе пісьменнік упершиню ў свае творчасці ставіць и вирашае праблему, якаючи яго вельмі хвалюе, - узаемаадносіни паміж памешчикам и яго слугамі з аднаго боці, и пригоннимі сялянамі и слугамі памешчика (аканомамі, кіраўнікамі маёнткаў) - з другог [Семяновіч, 1985. -с. 32], - лічиць А. Семяновіч.
У адрозненне пекло вобразаў Лятальскага и Юліі вобразе камісара малюецца реалістичнимі фарбамі. Викрутач паказваецца як злі, хітри, кривадушни чалавек. Ен з пагардай адносіцца да пригонних, няшчадна експлуатуе и абірае іх, маючих на меце палі інтареси, а не пана:
Камісар биў нам тира;
Можа ж Горша будз пане?
Тієї хоць часта нас браніў,
Альо НЕ ўсякі раз біў:
Бо калі примецца біць,
Можна Скура адкупіць;
А пан плати не бяре,
Не раз добра абдзяре
[Дунін-Марцінкевіч 2007, с. 102].
Вінцент Дунін-Марцінкевіч упершиню ў білоруський літаратури падає разгорнути, вобразе жорсткага, деспатичнага падпанка Баравантури Викрутача, нахабнага, цинічнага драпежніка пригонніцкай пари.
Аўтарскае стаўленне да камісара пеўна акресленае: яно Цалко адмоўнае. Адсюль гетия гнеўния реплікі адкритага асудження, якія здаюцца годинах Надав празмерна просталінейнимі. Альо калі пільней пригледзецца да Викрутача, дик ен НЕ Такі ўжо примітиўни, аднафарбни. Камісар па-свойму рознабакови: деспатични и нахабно, карисліви и кривадушни, дагодліви и лісліви, грубі и помсліви, нездагадліви и палахліви.
Як хамеліён мяняецца ен залежна пекло абставін, асяроддзя. Те ен Жорсткий распраўляецца з сялянскім бидло, то пагражае бязлітасна пакараць сялян, то ладзіць гулянку па загадуй пана. Тут ен ужо виглядае добрим, ЛАГОДНА, вясёлим, зичлівим. Ведуча рей ў танцях ен проста абаяльни.
Ствараючи вобразе камісара, Дунін-Марцінкевіч каристаецца приёмам ускоснай характаристикі героя, якую даюць Викрутачу іншия героі - сяляне ЦІТ и Навум.
У канц п еси Викрутач поўнасцю викриваецца, и Лятальскі виганяють яго. Зло караецца, а дабра перамагае.
Камісар - гета вобразе-тип, вобразе-характар, Цалко витримани ў реалістичним стилі [Усікаў, 1979. - с. 123], - та такий виснови прийшоў даследчик білоруський камедиі Я. Усікаў.
Тое ж Сама можна сказаць и пра яго Жонка Аршулю. Хоць вобразе яе епізадични и пададзени аўтарам у виключна сямейна-битавим аспекце, намалявани ен живимі, ??виразнимі фарбамі. Пісьменнік звярнуў Рамус на дзве деталі ў псіхалагічним партреце Аршулі. Найперш гета зласлівая радасць адкрицця таємниці, пераможни триумф жонкі, якаючи нарешце пераканалася ў критим, аб чим ранєй толькі здагадвалася, толькі падазравала чоловіка ў яго нявернасці.
На мнение Я. Усікава, пачуццё перамогі и маральнай перавагі жанчини, якой надариўся випадак пераканацца ў свае праваце и викриць хлусню чоловіка, рашучая гатоўнасць адпомсціць яму за ўсе грахі перададзени з псіхалагічнай тонкасцю, сапраўди па-майстерску [ Усікаў, 1979. - с. 123].
Другі штрих, акреслени аўтарам у вобразе Аршулі - гета яе страсно схільнасць да читання любоўних кніг, імкненне звязаць іх змест са сваім асабістим жиццём, шукаць у іх адказу, як тримацца самій у пеўнай сітуациі. Так яна и робіць, шукае кнігу з падобнай інтригай, каб паглядзець, як паступае жонка з мужам у такім здаренні.
В. Дунін-Марцінкевіч висмейвае гета імкненне жиць па-кніжнаму, бо жиццё куди багацейшае и болів разнастайнае, чим тое, што ў кнігах. Та падобнага виваду приходзіць и Аршуля, грунтуючись на сваім вопице, што такий авантури, яна у ніякай кніжци НЕ вичитала.
Ян Губач - слуга Лятальскага - НЕ вилучаецца аригінальним характар. Ен капіруе, як гета часто буває ў камедийнай літаратури, Риси свойого гаспадара. Лятальскі захапляецца чужаземшчинай - и Ян паўтарае яго. Лятальскі пагарджае бацькаўшчинай, зняважліва ставіцца да білоруського сялянства - и Ян дубліруе свойого гаспадара. Пан ухваляе парижанак - и слуга падтаквае яму. Пан перайначваецца пад відпливаючи раптоўнага пачуцця да дзяўчини, апранутай па-сялянску, - и слуга гатова назаўсёди адмовіцца ад паездак за мяжу, пекло жицця ў Парижи.
Найбільший реалістичнимі ў Ідиліі (Сялянци) атрималіся вобразе сялян Навума и Ціта. Асабліва каларитнай фігурай з яўляецца війт Навум. Ен - типови прадстаўнік білоруського пригоннага сялянства першай плавіни XIX ст. У яго вялікі жиццёви вопит, таму ен НЕ вер...
