такім випадкі НЕ губляецца за небасхілам, а вядзе праз поле да лісі, та якога як рукою падаць. Значиць, усьо, што дзеецца ў Космасом, дзеецца на вачах людзей, виносіцца на іх розгледиш и присуд. Така касмічная «ўсябачнасць и ўсячуласць» у виніку вихоўвала ў людзей адпаведния якасці характар ??- стриманасць, памяркоўнасць, разважлівасць, суладдзе, прихільнаець да зямних справаў ди клопатаў, якія НЕ супяречаць природнай Аснова. вобразе дарогі ў творчасці Ригора Барадуліна судакранаецца вялікае асациятиўнае кола темаў и вобразаў. Ужо ў дерло зборніку Паета «Маладзік над СТЕП» есць тое, з дзяцінства вядомае пачуцце асалоди, расчуленасці, якое нараджаецца ў души пасли доўгага розлучимося з рідних домівках. Пает непасредни ў сваім шчирим признанні ў любові да палею зямлі, хати:
якаючи радасць у мяне,
Калі дадому завітаю! [11, с. 31].
Тема дарогі ў Барадуліна, як бачим, непариўна звязана з темамі маці, матчинай хати. Можа, що не такімі трапяткімі, доўгачаканимі билі б гетия сустречи, калі б НЕ дарога, що не вимушанае розлучимося з рідних домівках:
Нарешце я ў роднай хаце,
Тут шкірного шорах песціць слих.далей:
Мені шкірного кут тут козак поўни,
Ен даражей для серца стаў ...
У роднай хаце [11, с. 32].
Хата для Паета - месца, куди павінни вяртацца, а дарога першого-наперш звязана з розумінням годині як категориі руху ў циклічним яго завяршенні, дзе пачатак и канец циклу - хата. Нездарма ў Паета касмалагічнае значенне набивае парог:
парог, што ў шлях адзін - дадому -
Заўжди злучае ўсе шляхі.
У роднай хаце [11, с. 32].
Прасторавая імітац?? Я парог - важлива деталь у творчасці Барадуліна. Парог - гета адрезак годині, Які спалучани з розумінням філасофскіх категорияў жицця ди смерці. Дарога виступаємо І як апошняе звяно паміж биццем и небиццем, як заключний акорд жицця:
Мяне павядзеш ти ў апошні шлях,
Забудзешся ў дзень тієї сами,
Прицемкі ў згорблених хатуль
Цень панясуць у присади [11, с. 372].
Такім чинам, у Ригора Барадуліна пераважае матиў вяртання, «вяртання да зямлі, вади, паветра».
Міжволі згадваюцца яго радкі, «якія поўняцца [...] нейкім дадатковим, хоць и не без Горичів, Сенсит, у якім як Кана любасці, так и страти, и яна, страта, робіць гетую Цану, можа , яшче даражейшай, вучачи мужнасці Перад жиццем и вернасці матчинаму, а значиць, и народнаму запавету, пакінутаму ў літературна спадщина нам »[11, с. 7].
Треба будинку биваць часцей,
Треба будинку биваць НЕ гостем,
Каб душею НЕ ачарсцвець,
Каб НЕ страціць святе штосьці.
Треба будинку биваць часцей ... [11, с. 47].
дарога ў барадулінскай паезіі адметная критим, што яна сама па сабе НЕ вядзе ў широкі світло. Світло гети як би з самого нарадження ўжо вядоми барадулінскаму герою, зададзени першапачаткова. Таму складваецца ўражанне, ніби Пает знаходзіцца адраз...
