/p>
Ти вучишся ў криві,
ЦІ наша кроў -
Працяг твій?
Воблж вади [16, с. 141].
Дилема вада-кроў, трансфармуючися ў вершить, вияўляе Нови Грані вобразе вади. Узаемапранікненне, узаемадапаўненне двох вобразаў прицягвае да сябе цели ВІР філасофскіх разважанняў и абагульненняў. Дапушчальна ўявіць сабе Ваду ў природним «материяльним» запаўненні, наприклад, рачна Ваду. Сукупнасць жа рек у касмалагічним плані ўяўляецца ў виглядзе «природних» венаў, якія, знітаваўшися, утвараюць сістему паўнаценнага планетарнага вода-кровазабеспячення, што дае магчимасць функциянаваць целу Зямлі, целу Сусвету. А кроў адпаведна садзейнічае захаванню стабільнага ритмом жицця, толькі ўжо ў чалавечим арганізме.
Рекі - надзейния зберагальнікі гістаричнай памяці народу, ахоўнікі Славута мясцінаў, іменаў, бітваў - усяго, што чулі и бачилі іх берагі. У вершить «Рекі маей зямлі» Ригор Барадулін вельмі дакладна іх асаблівасць - няздольнасць да дегенерациі. Таму што яни
Чи не уцякаюць з зямель, якія спакон
Яшче ручаямі ІМІ АСВО,
Дзе разгалінаваліся,
Непадуладния ліху,
Чи не наравяць памяняць імен
I віри паганскай палею яни.
Застаюцца да апошняга ўздиху -
Балтамі ЦІ славянамі.
Рекі маей зямлі [16, с. 6].
Рекі - сімвал незгібальнай сіли, напористасці, непераадольнага імкнення да пазнання новаго, невядомага, гета сімвал пастаяннага самаачишчення и самаўдасканалення.
Ди свій характар ??
У каранеў ўзялі
Рекі маей зямлі.
Як іх ні спрамляюць,
Упарти - паганци -
Пятляюць,
Кружляюць
I вигінаюцца!
Рекі маей зямлі [16, с. 7].
Такім чинам, цікави Сенсит травні барадулінская фразема «древа ракі». Сусветни сімвалічни вобразе древа, пекло якога паходзіць Чалавек, ніби знаходзіць свій адбітак на «сукастих» рачна разгалінаваннях, якія сілкуюць жицце на Зямлі.
2. Вобразе дарогі
У адним з ранніх вершаў, апяваючи хату, Пает гавориць, што для яго пад рідну страху «сишліся з усей зямлі шляхі». Побачим з темай «матчинай хати» загучала ў паезіі Ригора Барадуліна и тема дарогі, якая стала адной з магістральних у яго творчасці.
Сімвалічни вобразе дарогі травні багату паетичную гісторию у Народнай творчасці, у народних падання, Казка. Можна заўважиць, што ў беларусаў няма паетизациі бязмежних прастораў. Матиў захаплення широкімі прасторамі вельмі характерни для расейскай паезіі, літаратури наогул. Для беларусаў таксамо характерна імкненне да ширині, альо іх прастора НЕ бясконцая, а травні своеасаблівае сферичнае абмеркаванне, што як би примушае природу мабілізаваць усьо свае патенциі для стварення належноє умоваў для фізічнага и духоўнага існавання Чалавек.
Типовасць білоруського ландшафту - поле, а за ім ліс: такім чинам,
далягляд аказваецца закритим. Дарога ў ...
