Нам цяжка, давай будз разам, будз дапамагаць адзін аднамуВ». Нельга перапиняць раз и назаСћседи заведзенай парадак жицця. Бо тади прийдзе смерць. Яна и приходзіць - страціСћши льно апорії памірае В«з п'яСћкай у серциВ» гастрит. p align="justify"> Мастацкі година В«ВечарВ» - година успамінаСћ и самааценкі. Чи не абвінавачванні Васіля палохаюць Мікіту, а набліженне смерці, тієї Риси, за якой пачинаецца невядомасць. Мікіта, пакінути Сћласнимі дзецьмі, абдзелени сямейним шчасцем, ужо зведаСћ жахлівия бакі адзіноти. Вакуум, што СћтвариСћся вакол яго, схіляе да Роздуми пра Сћласную асобі. I калі на пачатку дзеяння ен вінаваціць у сваіх бідах інших (дзяцей, Жонка-нябожчицу, вяскоСћцаСћ, нарешце, само жицце і Час), дик бліжей да фіналу Сћ ім пачинае гавариць голас уласнае віни. p align="justify"> Яна виглядае як винік няпоСћнай чалавечай самареалізациі, як перарадженне натуральнага Жаданом самасцвердзіцца Сћ егаізм. Мікіта помсціСћ жиццю за тоє, што так няСћдала склаСћся яго асабісти ліс, за тоє, што Альона, у якую биСћ ен закахани Сћ маладосці, Абрау іншага. p align="justify"> В«ЖиСћ напаловуВ», - падсумуе Перад смерцю Мікіта свій зямних шлях. Звичка хлусіць самому сабе НЕ пакідае Мікіту Надав цяпер, плиг СПРОБА пакаяння. В«Не слухай! ЗноСћ кручі ... В»- признаецца ен Васілю. p align="justify"> Васіль, Які виступаємо Сћ гета сцене Сћ якасці цярплівага спавядальніка, а годинах - и маралізатара, таксамо НЕ пазбаСћлени момантаСћ сумненія. I ен пераживае стан закінутасці, адзіноти Сћ абиякавим да старих Свеце, альо Сћспримае згризоти жицця спакойно и годна. У адрозненне пекло Мікіти, Які бачиць вакол сябе адно праяви недасканаласці и розладу, Мульцік вериць у гармонію светабудови и падмацоСћвае гетую віру Сћласнай В«касмаганічнай сістемайВ», у падмурку якой - культ Сонца. p align="justify"> Згодна з їй, усьо живое Сћ Свеце пайшло пекло Сонца и Чалавек травні Сћ сабе каліСћка сонечнай цеплині, каб саграваць нею халодни Сусвет. Чалавек, памерши, зноСћ В«пойдзе на СонцаВ». Мульцік НЕ моліцца Сонца, а размаСћляе з ім, просіць літасці и даравання людзям за іхнія грахі. p align="justify"> У асноСћних момантах віра Мульціка Сћ Сонца тоесная звичайнай віри Чалавек Сћ хрисціянскага Бога. А. ДудараСћ у адним з інтерв'ю засведчиСћ, што Мульцік задумваСћся ім як шчири вернік-хрисціянін, альо Сћ годину стварення п'єсою, уважаючи на цензуру, аСћтар мусіСћ перарабіць героя на В«сонцапаклоннікаВ». Гети хід, аднако, нечакана дапоСћніСћ пеСћнимі нюансамі характар ​​персанажа. Мульцік амаль у кананічнай чисціні даводзіць хрисціянскія принципи любові, шкадавання, міласернасці:
«à а с т р и т. Я ж не злодзей Які-небудзь, жиСћ, як усьо ... Шчасця хацеСћ ... Ми ж за ім на гети світло приходзім, працуем, пакутуем ... Чаго ж мені так млосно? Чаму ж цішині Сћ души няма? p align="justify"> М у л и ц и к. Ти любіСћ мала ...
Г а с т р и т. Мала ...
М у л и ц и к. ШкадаваСћ ...
